امبره مو نقره ای

امبره مو نقره ای : از سوی دیگر، جاده‌ای که از آن بالا رفته بود، با دویدن پایین می‌رفت – مثل اینکه خودش روی خارهایی برای تقلید قرار می‌گرفت – به دره‌هایی که به سمت ساراگوسا می‌رفتند. چشمانش برق زد. خودش را روی تخته سنگی نشست و تنها با تلاشی خشونت آمیز، بی تابی خود را کنترل کرد.

رنگ مو : او گفت: «خوب است. حالا مرا به جایی که سه روز پیش همدیگر را دیدیم هدایت کن.» به طرز شگفت آوری نزدیک بود. فرود هزارتویی – از راه سنگ‌های شاخ آلوئه، با خمیدگی‌های شنی و توده‌های ارس خشن بین صد یاردی یا بیشتر، و آنها در فلات سنگی بودند که او به یاد آورد. آنجا، یک طرف، انبوه درختان شاه بلوط و ملخ بود.

امبره مو نقره ای

امبره مو نقره ای : او گفت: «آنیتا» در حالی که سخنانش را با تأکید آهسته ادامه می‌داد، «تو باید من را برای مدتی اینجا تنها بگذاری. من فکر می کنم – فکر می کنم و برنامه ریزی می کنم، قلب من. برو، منتظر بزهایت باش و من هم اکنون نزد تو بازخواهم گشت.» او آهی کشید و مطیع کنار رفت.

لینک مفید : ایرتاچ

ای مات خوار ترین جان عشق که به حساب بی اعتمادی خیانت، خود را خائن می داند! با این حال آنیتا اطاعت کرد، و بدون فکر استراق سمع، زیرا او عاشق وفاداری بود. در لحظه ای که دوکوس به عقب نشینی او کاملاً متقاعد شد، با آهی بی نهایت آسوده روی پاهایش نشست.

او فکر می کرد که عشق می تواند فرضی باشد، می تواند مبهم باشد، و به طور مثبت می تواند خسته کننده باشد. همه چیز بر اساس متن آن لحظه بود. و حال با آرزوهای غیر از علاقه سریع بود. زیرا باید گفت که کاپیتان جوان، با مانور دادن به این پاس سازگار، چیزی کمتر از یک بازگشت فوری، روی بال‌های حمل‌ونقل، به اردوگاه محاصره را طراحی نمی‌کرد.

آنجا که پیشنهاد بازگشت، با نیروی مناسب و تمام امکانات ممکن را داشت. اعزام، تا معدن نمک سنت ایلدفونسو را تصرف کرده و از گنجینه های متنوع آن خالی کند. “پوف!” با نوعی تشدید وجد آلود با خود زمزمه کرد. «این تاخیر ملعون! اما پیاسترها هنوز آنجا هستند – من حرف کانگرخو را برای آن دارم.

قبل از اینکه خود را خطاب به پرواز کند، یک بار برگشت تا موقعیت تپه را که هنوز از اینجا به وضوح قابل مشاهده بود، در حافظه خود متمرکز کند. در این عمل او گوش هایش را تیز کرد، زیرا صدای قدم هایی از مسیر کوهستانی بلند می شود. از پشت تخته سنگ طفره رفت. گام‌ها به او نزدیک شد.

آنقدر مکث کرد که بالاخره مجبور شد به این دلیل نگاه کند. بلافاصله چشمانش با چشمان دیگری روبرو شد که منتظر او بودند. خندید و پناهگاهش را ترک کرد. تازه وارد یک رومی اسپانیایی معمولی بود – خمیده، کثیف، با بانداژ روی یک چشم «و کی می‌آیند تا این رذیله را دار بزنند؟» او گفت. «همیشه هنگام غروب است. ای مادر عزیز!» او زمزمه کرد.

زیرا مرد جوان ناگهان بین شاخه ها سر خورده بود و به سرعت و به آرامی از کنار چاله می رفت. قبلاً حوض ماسه با سایه های تپه ها پر شده بود. دوکوس به گیبت نزدیک شد. آخرین پرنده ای که باقی مانده بود، برخاست و پراکنده شد و با هیچ چیز به اندازه نور خورشید که در بالا با آنها برخورد کردند، دعوا نکردند.

دستیار در حالی که به اجساد آویزان نگاه می کرد، گفت: “این یک کار شنیع است.” اما – برای امپراتور – همیشه برای امپراتور! آن هموطن، حالا در دومینو – باعث می‌شود که ما را از یک ساخته به نظر برسانیم. و در مورد رنگ چهره، چرا، او حداقل چشمی به هذیان ندارد. من معتقدم که این یک مشیت است.

امبره مو نقره ای : نردبانی بود که به تیر سوم و خالی تکیه داده بود. او آن را در موقعیتی برای شکل شنل پوش قرار داد و به سمت آن دوید. طناب به یک قلاب در قطعه ضربدری وصل شده بود. او باید قبل از اینکه بتواند بند ناف را شل کند و جدا کند، بار خود را با قدرت اصلی ببندد و بالا ببرد.

سپس با یک تعجب تسکین دهنده، جسد را روی شن های زیرین گذاشت. با هیجان از نردبان پایین آمد. “آنیتا!” او تماس گرفت. او دنبال کرده بود، و در دست بود. او می لرزید و مثل مرگ رنگ پریده بود.

او نفس نفس زد: “به من کمک کن” – “با این – داخل بوته.” انتهایش را از روی شانه ها بلند کرده بود. «چه شیطانی تو را تسخیر کرده است؟ من نمی توانم، او گریه کرد. “من خواهم مرد.” «آه، ناریگیتا! به خاطر من! اگر شجاع و تندرو باشی هیچ خطری وجود ندارد.» بین آنها بار خود را کشیدند.

به زیر درختان متراکمی که در مسیر باز قرار داشت می‌کشیدند و در آنجا اجازه می‌دادند غوطه‌ور شود و غرق شود. دوکوس دومینو را از بدنه خارج کرد و بی‌احترام به سمت آن حرکت کرد. سپس دید که چگونه آن بدبخت را با پینیون، مچ و مچ پا، زیر آن قرار داده بودند. شنل را در دست گرفت و با عجله به سمت چوبه دار برگشت.

در آنجا او با احتیاط از موجودی طناب اضافی، طولی به اندازه دوازده فوت انتخاب کرد، که در دو انتهای آن یک حلقه تشکیل داد. بنابراین، با سوار کردن نردبان، روی قلاب، این طناب را از یک طرف محکم کرد، و سپس، در حالی که خود را صاف می چرخاند، از طناب پایین می لغزد تا بتواند.

هر دو پای خود را به قسمت پایینی رد کند. “وویلا!” او گفت. “بیا بالا و مرا با چند تکه کوچک دور کمر و زانو و گردن به دیگری ببند.” او اطاعت کرد و گریه کرد. عشق و وظیفه او نسبت به این شگفتی مردانگی بود، هر چند توصیه او وحشتناک باشد. در حال حاضر، به میل خود، به او دستور داد که شنل سارق را بیاورد و دکمه‌های آن را بر روی همه جا ببندد.

امبره مو نقره ای : او گفت: «اکنون، «آخرین بوسه مقدس. و با فرود آمدن و قرار دادن نردبان و همه چیز مانند قبل، برای این رقص واقعی مرگ در گودال جا ایستاده ای.» یک لحظه – و او در آنجا آویزان بود، به ظاهر یک جسد. طناب کوتاهی که در گردنش بود، چنان دراز و گره خورده بود.

طوری به نظر می رسید که انگار در انتهای بند کشیده شده بود. موهای بلندش را روی چشمانش کشیده بود. یقه دومینو که در حال سرویس دهی بود.