آمبره ی موی کوتاه

آمبره ی موی کوتاه : بدون اینکه واقعاً احساس ناامیدی کنم به این فکر می‌کردم که چقدر طول می‌کشد، که با چرخاندن شانه‌های تپه‌ای که به نظر می‌رسید در مسیر من قوز کرده بود، مستقیماً به دهکده‌ای کوچکی رسیدم که در منطقه‌ای وسیع پراکنده بود. تعدادی کلبه و یک ساختمان مدرسه تخته سنگی وجود داشت.

رنگ مو : زیرا نابرابری های زمین بدون تضاد محیط برای تأکید بر آن است و ممکن است از فشار یک گرادیان آگاه باشد و نداند که آیا یک پا در پنجاه است یا نه. در پانصد صحنه تا حدی متروک بود. بی خانه، تقریباً بی درخت – فقط زباله های سفید و آسمان سربی، و آمیختگی ابدی این دو در افقی نامعلوم.

آمبره ی موی کوتاه

آمبره ی موی کوتاه : و در بالای یک کوهان پایین تر از یک چهارم مایل، سقف ها و دودکش بلند یک کارخانه را نشان می دهد. مطمئناً این یک واحه کوچک محشره بود – کینه توزانه ترین مهلت های اخلاقی از افسردگی. به نظر می رسید فقط از یک مکان یک شاخه سبز شکسته است. یک چهره متحرک در خارج از کشور نبود.

لینک مفید : ایرتاچ

چهره ای از پنجره نگاه نمی کرد ساختمان‌های سنگی کوچک، منحصر به فرد مرگبار، جدا از یکدیگر، کنجکاو، عبوس، و خودکفا بودند. با این حال، شاخه سبز وجود داشت. و سهامی که از آن حاصل شد ساختمان مدرسه بود. این به خودی خود به اندازه کافی ناخوشایند بود.

یک جعبه سنگی کوچک تیره و تار در یک محوطه خشک. خمیده و خاکستری از سرما به نظر می رسید. و خط دوده برفک در پای دیوارش فقط بر یخ زدگی آن تاکید می کرد. اما انگار که آن شاخه سبز، جدی ترین زندگی در درون بود، ناگهان صدای کودکان خردسال که آواز می خواندند.

دیوارهایش را شکست. و در صدا، فضای تحجر تا حدودی بلند شد. “آره؟ چیست؟ آیا چیزی شما را سرگرم می کند؟ خوشحالم که حداقل تا الان بهبود یافته ای. خوب—— «دوست دارم، باید اعتراف کنم، نه بچه ها و نه موسیقی. در عین حال، می‌توانم اعتراف کنم که آن صداهای جوان، اگرچه در راه من را بی‌درنگ طرد کردند.

اما با خوشحالی مرا طرد کردند و تا حدی، گویی دوباره جان گرفتند.از میان آن کمپ سرد کوچک سکوت بیرونی گذشتم و به سمت کارخانه به سمت پایین جاده رفتم. همانطور که به سمت چیزی که باید فکر می‌کردم تنها هسته شلوغ یک مستعمره منزوی بود پیش رفتم، در کمال تعجب، جنبه مهجوریت تشدید شد، نه اینکه کاهش یابد.

اما خیلی زود دلیل این کار را دیدم. آهنگر بزرگ در تپه‌ها چیزی نبود جز ویرانه‌ای ویران و متروک، آتش‌هایش خاموش شده، دنده‌هایش تا مدت‌ها برهنه شده بود. با دیدن آن، فقط برای من چیز عجیبی به نظر می رسید که هر یک از بخش های انسانی از امور خود هنوز باید به همسایگی خود بچسبد.

و غریبه، هنوز فکر می کردم که وقتی آمدم یاد بگیرم، همانطور که قبلاً یاد گرفتم، ویرانی آن در آن تاریخ یک داستان باستانی بود. مطمئناً چه لاشه محقری به نظر می رسید. «اکنون که چشمانم کمی به این ابهام عادت کرده بود، می‌توانستم ببینم که چگونه دندانی از آتش حتی تا این حد استحکام را بریده است.

زیرا طناب که به طور کامل بر روی بادگیر جمع شده بود، به یک طرف سوخته بود، گویی چند تکه چوب منفجر شده یا آجرکاری در آنجا فرود آمده بود. این به خودی خود یک واقعیت ناچیز بود، اما مشاهده تصادفی من از آن اهمیت خود را در زمینه دارد. همانطور که همچنین این واقعیت است.

آمبره ی موی کوتاه : که بایت طناب (از که در پایان یک دقیقه، پس از زمزمه های زیاد بیرون، یک سوارکار جوان دوباره وارد شد و با چهره ای تهدیدآمیز به او نزدیک شد، گویی از شیب یک عرشه بالا رفته بود. او گفت: «اعلیحضرت، آقا، می‌خواهد بداند که آیا می‌دانید با چه شیطانی غوغا می‌کردید؟» دکتر با صدایی غمگین پاسخ داد: “با اندوه من، هر چند دیر، قربان”. “اوه!” سوارکار گفت و از اتاق خارج شد.

او دوباره در یک ثانیه برگشت تا با انگشت روحانی را بکوبد و محرمانه به او بگوید: «بهتر از هرگز-هیک!» که پس از گفتن، پس از تلاش بیهوده برای باز کردن در از سمت لولا، خود را درآورد. دو دقیقه بعد دوباره برگشت. «اعلیحضرت می‌دانند خانم سی‌پرنده کجا پنهان شده‌اند.

صاحبخانه می گوید هیچ کجای خانه نیست. خوب – پس کجا؟” “به پادشاه بگو، جایی که او فقط بالای بدن من به او برسد.” سواره ناپدید شد و دوباره ظاهر شد. «اعلیحضرت نمی‌خواهد روی بدن شما پا بگذارد. برعکس، وان شما را بزرگ می کند. وان داستان را دوباره از لبان خانم می شنود.» «من وزیر صادق اعلیحضرت هستم.

چیزی برای اضافه کردن به آنچه قبلاً به او گزارش داده ام وجود ندارد.» سواره نظام عقب نشینی کرد و به ران خود ضربه ای عمیق زد. زودتر از همیشه برگشت. «اعلیحضرت از شما متعجب شد. می‌گوید اگر به او نگویید او را کجا خوابانده‌اید، او همه خانه‌ها را در فاصله چند کیلومتری به هم می‌زند.» “نه!” روحانی ساده با احساسی ناگهانی گفت.

آقا که آنقدر مست نبود که به مزیتش توجه کند گفت: بله. «برای مایل‌ها. اعلیحضرت رفتار او را با او تحسین کرد. حرف وان با او. فوراً بگویید او کجاست یا برای شما بدتر است.» روحانی در مورد او مانند یک نفر نگاه می کرد. نگاهش به پایه آتش روشن شد، خود را در آنجا ثابت کرد و روشن شد. «خداوند راه بنده خود را عادل گردان!» زمزمه کرد؛ و خودش را کشید.

او با صدایی قوی گفت: به اعلیحضرت بگویید که نان تستی را که من می‌گویم گرامی می‌دارد و راهی که می‌خواهد برایش روشن می‌شود. دیگری نیشخند بزرگی زد که با صدای بلندی از پاساژ پخش شد. او گفت: «چرا، این طنز درستی است،» و بازنشسته شد. در عرض چند لحظه، کل گروه دوباره وارد شدند.

آمبره ی موی کوتاه : همدیگر را می‌دویدند و می‌دویدند، و از لیوان‌هایی که حمل می‌کردند شراب می‌ریختند. پادشاه سکوت کرد. آخوند کمی جلوتر رفت و گفت: «آقا، از اعلیحضرت دعا می‌کنم که با اثبات، من را به یک رسم معروف نزد دلاوران ما متقاعد کنید، و آن این است.

که برای نوشیدن سلامتی یک خانم، کسی که فرا می‌خواند باید به داخل بیفتد. شعله‌ها مقداری از لباس‌های او را می‌سوزاند تا به افتخار او مصرف شود، و طبق قانون توسترها، از شرکت او نیز خواسته می‌شود که همین‌طور عمل کنند.» “دود!” پادشاه با خنده گفت: “آیا او در حال غر زدن است؟ بنوش مرد! بنوشید و قربانی کنید.