رنگ مو امبره قرمز

رنگ مو امبره قرمز : حتی زمانی که او با نفس نفس زدن در وسط تاب شانه های شگفت انگیز و اصلی خود می پیچید. پس از آن اجرا، او به مرد آسانسور خندید و از پله‌ها به سمت آپارتمان پنج پله بالا رفت و سپس با احتیاط وارد اتاقی ساکت شد. زمزمه کرد: مارسیا. “سلام!” به او لبخندی بیهوده زد. “هوراس، کاری هست که می‌خواهم انجام دهی.

رنگ مو : در کشوی بالای دفترم نگاه کن، یک دسته کاغذ بزرگ پیدا می‌کنی. این یک کتاب است – یک جورایی – هوراس. من آن را در این سه ماه گذشته نوشتم، در حالی که داشتم کاش آن را نزد آن پیتر بویس وندل می بردی که نامه مرا در مقاله اش گذاشت. او می توانست به شما بگوید که آیا کتاب خوبی است یا نه.

رنگ مو امبره قرمز

رنگ مو امبره قرمز : من آن را همانطور که صحبت می کنم نوشتم آن نامه را برای او نوشت. این فقط داستانی است درباره چیزهای زیادی که برای من اتفاق افتاده است. “بله عزیزم.” روی تخت خم شد تا سرش کنارش روی بالش بود و شروع کرد به نوازش موهای زردش. به آرامی گفت: مارسیای عزیز. او زمزمه کرد: “نه، من را همانگونه صدا کن که گفتم مرا صدا کن.” او با شور و اشتیاق زمزمه کرد: “عزیز قلب” – “عزیزترین قلب.” “ما او را چه صدا کنیم؟” آنها در حالی که هوراس به این فکر می کرد، یک دقیقه با محتوای شاد و خواب آلود استراحت کردند.

لینک مفید : آمبره

بعد دو روز بود که جای او را مرد جوانی گرفت که به جای سفید، آبی کمرنگ پوشیده بود و تشویق بسیار کمی به او وارد شد. اما پس از دو روز، هوراس دوباره ظاهر شد، و کسانی که نزدیک صحنه نشسته بودند، ابراز خوشحالی زیبایی را در چهره آن آکروبات جوان مشاهده کردند.

او در طول گفت: “ما او را مارسیا هیوم تاربکس صدا خواهیم کرد.” “چرا هیوم؟” “چون او اولین کسی است که ما را معرفی کرد.” “اینطور؟” او با تعجب خواب آلود زمزمه کرد. “فکر کردم اسمش ماه است.” چشمانش خیس شد و پس از لحظه ای وزش آهسته رختخواب روی سینه اش نشان داد که او خواب است.

هوراس به سمت دفتر رفت و کشوی بالایی را باز کرد و انبوهی از صفحات آغشته به سرب را پیدا کرد. به برگه اول نگاه کرد: او لبخند زد. بنابراین ساموئل پپیس در نهایت بر او تأثیر گذاشته بود. ورق زد و شروع کرد به خواندن. لبخندش عمیق تر شد – ادامه داد. نیم ساعت گذشت و او متوجه شد.

که مارسیا از خواب بیدار شده و از روی تخت او را تماشا می کند. “عزیزم” با زمزمه ای آمد. “چی مارسیا؟” “دوست داری؟” هوراس سرفه کرد. “به نظر می رسد در حال خواندن هستم. روشن است.” “آن را نزد پیتر بویس وندل ببرید. به او بگویید که یک بار در پرینستون بالاترین نمره را گرفتید و باید بدانید که چه زمانی یک کتاب خوب است.

به او بگویید که این کتاب یک دنیا شکست خورده است.” هوراس به آرامی گفت: باشه مارسیا. چشمان او دوباره بسته شد و هوراس که از روی آن رد شد، پیشانی او را بوسید – برای لحظه‌ای با نگاهی پر از ترحم در آنجا ایستاد. سپس از اتاق خارج شد.

تمام آن شب نوشته های پراکنده روی صفحات، اشتباهات مداوم املایی و دستور زبان، و علائم نگارشی عجیب جلوی چشمانش می رقصیدند. او چندین بار در شب از خواب بیدار شد، هر بار سرشار از همدردی پر هرج و مرج برای این تمایل روح مارسیا برای بیان خود در کلمات. برای او چیزی بی نهایت رقت انگیز در آن وجود داشت.

و برای اولین بار پس از چند ماه، رویاهای نیمه فراموش شده خود را در ذهنش برگرداند. او قصد داشت مجموعه‌ای از کتاب‌ها را بنویسد تا رئالیسم جدید را رایج کند، همانطور که شوپنهاور بدبینی و ویلیام جیمز عمل‌گرایی را رایج کرده بود. اما زندگی به این شکل نیامده بود. زندگی مردم را تحت کنترل خود درآورد و آنها را به حلقه های پرواز وادار کرد.

رنگ مو امبره قرمز : وقتی به آن رپ در خانه اش فکر می کرد، خندید. در حالی که در تاریکی بیدار بود، با تعجب با صدای بلند گفت: “و هنوز من هستم.” “من مردی هستم که در برکلی با جسارت به این فکر می‌کردم که آیا اگر گوش من برای شنیدن آن رپ وجود نداشت.

آیا آن رپ وجود واقعی داشت یا نه. “روحهای بیچاره بیچاره سعی می کنند خود را در چیزی ملموس بیان کنند. مارسیا با کتاب نوشته اش؛ من با نوشته های نانوشته ام. سعی می کنیم رسانه هایمان را انتخاب کنیم و سپس آنچه را که به دست می آوریم می گیریم – و خوشحالیم.

با مقدمه ای از پیتر بویس وندل، ستون نویس، به صورت سریالی در مجله جردن ظاهر شد و در ماه مارس به صورت کتاب منتشر شد. از اولین قسمت منتشر شده خود توجه بسیاری را به خود جلب کرد. موضوعی به اندازه کافی پیش پا افتاده – دختری از یک شهر کوچک نیوجرسی که به نیویورک می آید تا روی صحنه برود.

به سادگی، با وضوحی خاص از جمله بندی و لحن ترسناک غمگین در ناکافی بودن دایره لغاتش، رفتاری غیرقابل مقاومت ایجاد کرد. درخواست. پیتر بویس وندل، که اتفاقاً در آن زمان از غنی‌سازی زبان آمریکایی با استفاده فوری از کلمات بومی رسا حمایت می‌کرد، به عنوان حامی آن ایستاد و به شدت از برمیدهای آرام منتقدان متعارف حمایت کرد.

مارسیا سیصد دلار قسط برای انتشار سریال دریافت کرد که در زمان مناسبی انجام شد، زیرا اگرچه حقوق ماهانه هوراس در هیپودروم اکنون بیشتر از حقوق مارسیا بود، اما مارسیای جوان فریادهای تند و تیز سر می‌داد که آن‌ها آن را تقاضای کشور تعبیر می‌کردند.

هوا بنابراین اوایل آوریل آنها را در یک خانه ییلاقی در شهرستان وستچستر، با مکانی برای چمن، مکانی برای گاراژ، و مکانی برای همه چیز، از جمله یک مطالعه غیرقابل نفوذ عایق صدا، که در آن مارسیا صادقانه به آقای جردن قول داده بود، نصب شده بودند. وقتی خواسته های دخترش کمرنگ شد.

رنگ مو امبره قرمز : خود را ببندد و ادبیاتی جاودانه بی سواد بسازد. هوراس یک شب در حالی که از ایستگاه به سمت خانه اش می رفت، فکر کرد: «نیمه بد نیست». او چندین چشم‌انداز را در نظر می‌گرفت، یک پیشنهاد چهار ماهه وودویل در پنج رقم، فرصتی برای بازگشت به پرینستون و مسئول تمام کارهای ورزشگاه. فرد!

او زمانی قصد داشت برای تمام کارهای فلسفی به آنجا برگردد، و اکنون حتی با ورود آنتون لوریه، بت قدیمی‌اش، به نیویورک برانگیخته نشده بود.