رنگ موی امبره برای عروس

رنگ موی امبره برای عروس : من هرگز نتوانستم به شما بفهمانم اما آنجا بود.” او دوباره به آرامی به او اطمینان داد: “می فهمم.” سالی کارول لبخندی زد و چشمانش را روی نوک دستمالی که از جیب سینه‌اش بیرون زده بود خشک کرد. “تو احساس افسردگی نمیکنی، نه ای معشوق؟ حتی وقتی گریه میکنم.

رنگ مو : اینجا خوشحالم و یه جورایی ازش قدرت میگیرم.” دست در دست هم چرخیدند و به آرامی دور شدند. با پیدا کردن علف های نرم، او را به سمت صندلی کنار خود کشید و پشتشان به بقایای یک دیوار شکسته کم ارتفاع بود. او شکایت کرد: “کاش آن سه پیرزن پاک می شدند.” “من می خواهم شما را ببوسم.

رنگ موی امبره برای عروس

رنگ موی امبره برای عروس : سالی کارول.” “من هم همینطور.” آنها بی صبرانه منتظر بودند تا سه پیکر خمیده حرکت کنند، و سپس او را بوسید تا جایی که به نظر می رسید آسمان محو شد و تمام لبخندها و اشک هایش در خلسه ای از ثانیه های ابدی محو شدند. سپس به آرامی با هم برگشتند.

لینک مفید : آمبره

مثل گل های رز باغی قدیمی که در اطراف ما می میرند – رگه هایی از دربار و جوانمردی عجیب در برخی از این پسرها و داستان هایی که قبلاً از یک سرباز کنفدراسیون که در همسایگی زندگی می کرد می شنیدم و چند تاریکی قدیمی. اوه، هری، چیزی بود، چیزی بود!

در حالی که در گوشه و کنار، گرگ و میش با چکرزهای سیاه و سفید خواب آلود با پایان روز بازی می کرد. او گفت: “شما تقریباً اواسط ژانویه بیدار خواهید شد، و حداقل باید یک ماه بمانید. خوب خواهد بود. کارناوال زمستانی در راه است و اگر واقعاً هرگز برف ندیده اید، باریده است.

برای شما مانند سرزمین پریان خواهد بود. اسکیت و اسکی و سورتمه سواری و سورتمه سواری، و انواع رژه های مشعل روی کفش های برفی وجود خواهد داشت. آنها سال هاست که چنین چیزی ندارند، بنابراین آنها می خواهند آن را ناک اوت کنید.” “سرد میشم هری؟” او ناگهان پرسید.

مطمئناً این کار را نمی‌کنید. ممکن است بینی خود را منجمد کنید، اما سردتان نمی‌لرزد. سخت و خشک است، می‌دانید. “حدس می زنم من یک بچه تابستانی هستم. من هیچ سرماخوردگی را که تا به حال دیده ام دوست ندارم.” او قطع کرد و هر دو برای یک دقیقه سکوت کردند.

او خیلی آهسته گفت: «سالی کارول، به مارس چه می‌گویی؟» “من میگویم دوستت دارم.” “مارس؟” “مارس، هری.” III تمام شب در هوا بسیار سرد بود. زن برای باربر زنگ زد تا پتوی دیگری بخواهد، و هنگامی که او نتوانست پتوی دیگری به او بدهد، بیهوده تلاش کرد، با فشار دادن به ته اسکله و دوبرابر کردن رختخواب، چند ساعت بخوابد.

او می خواست صبح به بهترین شکل ظاهر شود. ساعت شش از جا برخاست و با ناراحتی در لباس‌هایش لغزید و به ناهارخوری رفت تا یک فنجان قهوه بنوشد. برف به داخل دهلیزها نفوذ کرده بود و در را با پوششی لغزنده پوشانده بود. این سرما جذاب بود، همه جا را فرا می گرفت. نفسش کاملا نمایان بود و با لذتی ساده لوحانه در هوا دمید.

نشسته در ناهارخوری از پنجره به تپه ها و دره های سفید و کاج های پراکنده ای که هر شاخه آن بشقاب سبزی برای یک جشن سرد برفی بود خیره شد. گاهی اوقات یک خانه‌ی مزرعه‌ای منفرد، زشت و تاریک و تنها روی زباله‌های سفید می‌گذرد. و با هر یک لحظه ای دلسوزی برای ارواح بسته شده در آنجا در انتظار بهار داشت.

هنگامی که از غذاخوری خارج شد و به سمت پولمن برگشت، هجوم شدیدی از انرژی را تجربه کرد و به این فکر کرد که آیا او هوای مهیبی را که هری از آن صحبت کرده بود، احساس می کند. اینجا شمال بود، شمال – اکنون سرزمین او! “پس باد، ای باد.

هیهو! من خواهم رفت.” او با خوشحالی برای خودش شعار می داد. “در چیست؟” مودبانه از باربر پرسید. “گفتم: “مرا ول کن.” سیم های بلند تیرهای تلگراف دو برابر شد، دو ریل در کنار قطار دویدند – سه – چهار. مجموعه ای از خانه های با سقف سفید، نگاهی اجمالی به یک واگن برقی با شیشه های مات، خیابان ها – خیابان های بیشتر – شهر آمد.

او برای لحظه ای مبهوت در ایستگاه یخبندان ایستاد، قبل از اینکه دید سه پیکر پر از خز بر او فرود آمدند. “او آنجاست!” “اوه، سالی کارول!” سالی کارول کیفش را رها کرد. “سلام!” چهره ای سرد و یخی کم رنگ آشنا او را بوسید، و سپس او در گروهی از چهره ها قرار گرفت که ظاهراً ابرهای بزرگی از دود سنگین ساطع می کردند. او دست می داد.

گوردون، مردی سی ساله قد کوتاه و مشتاق که برای هری یک مدل آماتور به نظر می رسید، و همسرش میرا، خانمی بی حال با موهای کتان زیر کلاه خودروی خزدار بودند. سالی کارول تقریباً بلافاصله او را یک اسکاندیناویایی مبهم تصور کرد. راننده شادی کیف او را به دست گرفت و در میان جملات نیم‌بند.

رنگ موی امبره برای عروس : تعجب و بی‌حوصلگی «عزیزان من» از میرا، یکدیگر را از ایستگاه جارو کردند. سپس آنها سوار یک خودروی سدان شدند که از یک توالی کج از خیابان های برفی عبور می کردند، جایی که ده ها پسر کوچک در پشت واگن های مواد غذایی و اتومبیل ها سورتمه سواری می کردند. سالی کارول فریاد زد: “اوه، من می خواهم این کار را انجام دهم!

آیا می توانیم هری؟” “این برای بچه هاست. اما ما ممکن است…” “مثل یک سیرک به نظر می رسد!” او با تأسف گفت. هوم یک خانه ی چهارچوبی بود که روی دامان سفیدی از برف قرار گرفته بود، و در آنجا با مردی درشت موی خاکستری که او را تایید می کرد و بانویی که مانند تخم مرغ بود و او را می بوسید ملاقات کرد – اینها والدین هری بودند.

ساعتی غیرقابل وصف نفس پر از جملات شخصی، آب داغ، بیکن و تخم مرغ و سردرگمی بود. و بعد از آن با هری در کتابخانه تنها ماند و از او پرسید که آیا جرات سیگار کشیدن دارد یا خیر. اتاق بزرگی بود با مدونا بالای شومینه و ردیف به ردیف کتاب در جلدهای طلایی روشن و طلایی تیره و قرمز براق. همه صندلی‌ها مربع‌های توری کوچکی داشتند.

که سر فرد باید در آن قرار بگیرد، کاناپه راحت بود، کتاب‌ها به نظر می‌رسیدند که خوانده شده‌اند – بعضی‌ها – و سالی کارول یک دید آنی از کتابخانه قدیمی خانه با کتابخانه بزرگ پدرش داشت. کتاب‌های پزشکی، و نقاشی‌های رنگ روغن سه عمویش، و کاناپه‌ای کهنه که برای چهل و پنج سال تعمیر شده بود و هنوز هم دیدن آن مجلل بود.

رنگ موی امبره برای عروس : این به سادگی اتاقی بود که در آن چیزهای نسبتاً گران قیمتی وجود داشت که همه آنها حدود پانزده سال به نظر می رسیدند. “نظرت در موردش اینجا چیه؟” هری مشتاقانه خواست. “آیا این شما را شگفت زده می کند؟ آیا این همان چیزی است که انتظارش را داشتید؟” او به آرامی گفت: تو هستی، هری، و آغوشش را به سمت او دراز کرد.

اما پس از یک بوسه کوتاه به نظر می رسید که او شور و شوق را از او اخاذی می کند. “منظورم این است که شهر. آیا آن را دوست داری؟ آیا می توانی هوا را در هوا احساس کنی؟” او خندید: “اوه، هری، تو باید به من وقت بدهی. با آهی از رضایت سیگارش را دمید.