آمبره مو زیتونی

آمبره مو زیتونی : که در اینجا یکی از آنها را به عنوان نمونه می آوریم. «بسازید. برای من قبری هر کجا که بخواهی، در دشتی پست، یا تپه‌ای بلند، آن را در میان پست‌ترین گورهای زمین قرار بده، اما نه در سرزمینی که انسان‌ها در آن برده‌اند.

رنگ مو : در ایالت مین، اسناد دستگیری را متوجه او کردند از مارگارت گارنر، و عمل غم انگیز و خونین مرتبط با آن. و او می نویسد: «رم قربانگاه های خود را داشت، جایی که جنایتکار لرزان، و برده فرسوده و خسته می توانستند برای پناهندگی پرواز کنند.

آمبره مو زیتونی

آمبره مو زیتونی : یهودا شهرهای پناهگاهش. اما اوهایو، با انجیل ها و کلیساها، غسل تعمیدها و دعاهایش، یک معبد آنچنان وقف حقوق بشر، یک محراب آنچنان وقف آزادی انسان نداشت.

لینک مفید : ایرتاچ

ضربه ای به آزادی من، در هر برده شکار شده و زیر پا گذاشته شده در جنوب وارد شده است. شمال و جنوب هر دو مقصر بوده اند و گناهکاران باید رنج ببرند.» همچنین، در هماهنگی با احساسات فوق، آیات متعددی متناسب با خواسته های او در این زمینه آمده است.

که بیگناهی زیر پا گذاشته و زیر پا می دانست که می تواند برای یک شب محافظت پیدا کند، یا بنابراین، در حالی که حرفه خود را به عنوان معلم در لیتل یورک پر می کرد، عمیقاً در فکر این بود که چگونه می تواند رفاه نژاد خود را به بهترین نحو ارتقا دهد. اما از آنجایی که او به کارهایی که در دست داشت اختصاص داده بود.

به زودی متوجه شد که پنجاه و سه جوجه تیغی کوچک آموزش ندیده بر قدرت بدنی ظریف طبیعی او بیش از حد مالیات می دهند. همچنین دقیقاً در همین زمان اتفاق افتاد که به دلیل شرایط زیر اساساً به عنوان یک سخنران وارد حوزه ضد برده داری شد: حدود سال ۱۸۵۳، مریلند، ایالت زادگاهش، قانونی را وضع کرده بود.

که افراد رنگین پوست آزاد را از ورود به این کشور منع می کرد. نورث از آمدن به ایالت با درد زندانی شدن و فروخته شدن به بردگی. مردی آزاد که ناخواسته این قانون بدنام را زیر پا گذاشته بود، اخیراً به گرجستان فروخته شده بود و با مخفی کردن خود در پشت فرمان قایق به سمت شمال، از آنجا فرار کرده بود.

اما قبل از رسیدن به پناهگاه مورد نظر، او را کشف کردند و به بردگی بازگرداندند. گزارش شد که او به زودی بر اثر قرار گرفتن در معرض و رنج درگذشت.

خانم هارپر در نامه ای به یکی از دوستانش با اشاره به این خشم چنین نوشت: “بر سر آن قبر، من خود را برای مبارزه با برده داری تعهد دادم.” پس از این تصمیم، او در نامه بعدی نوشت: “شاید خود خدا بر قلب و مغز من مأموریتی برای استفاده از زمان، استعداد و انرژی در راه آزادی نوشته باشد.” با این ایمان پایدار، او به فیلادلفیا آمد.

به این امید که راه برای سودمندی باز شود و کتاب کوچکش را منتشر کند (که در بالا به آن اشاره شد). او از دفتر مبارزه با برده داری بازدید کرد و اسناد ضد برده داری را با اشتیاق فراوان خواند. در همین حین به خانه اش در ایستگاه راه آهن زیرزمینی رفت.

آمبره مو زیتونی : جایی که او مرتب مسافران را می دید و داستان های تلخ آنها را از رنج و اشتباه می شنید، که به شدت همدردی او را از طرف آنها افزایش می داد. اگرچه مشتاق بود که به عنوان کارگر وارد عرصه ضد برده داری شود، اما تواضع او مانع از آن شد که ادعاهایش را مطرح کند.

در نتیجه از آنجایی که او کمی شناخته شده بود، به عنوان یک دوشیزه جوان و بی خانمان (طبق قانون تبعیدی)، هیچ تشویق خاصی از سوی دوستان ضد برده داری در فیلادلفیا به او ارائه نشد. او در طول اقامتش در فیلادلفیا آیاتی را با عنوان «الایزا هریس در حال عبور از رودخانه روی یخ» منتشر کرد.

بهترین کار این بود که انتشار کتاب به تعویق بیفتد. پس از گذراندن چند هفته در فیلادلفیا، به این نتیجه رسید که از بوستون دیدن کند. در اینجا با او با محبت دوستان در دفتر ضد برده داری که از آنها بازدید کرد رفتار شد، اما فقط اقامت کوتاهی داشت و پس از آن به نیوبدفورد، “تخت گرم فراریان” در ماساچوست رفت.

جایی که توسط او در یک جلسه عمومی با موضوع آموزش و اعتلای نژاد رنگارنگ سخنرانی کرد. به این ترتیب، مناسبت و نتیجه آغاز فعالیت عمومی او توسط قلم خود او در نامه ای به تاریخ اوت ۱۸۵۴ بیان شد: “خب، من برای سخنرانی بیرون هستم. این هفته هر شب سخنرانی کرده ام، علاوه بر این، به یک مدرسه یکشنبه خطاب کرده ام.

و اگر چیزی مانع نشود، امشب صحبت خواهم کرد. سخنرانی های من با موفقیت روبرو شد. دیشب در کلیسایی سفیدپوست در پراویدنس سخنرانی کردم. آقای باغبان حضور داشت و حدود ششصد نفر را تخمین زد. هرگز، شاید یک سخنران، پیر یا جوان، مورد علاقه مخاطبان دقیق‌تری بود.

صدای من آنطور که می‌دانم نمی‌خواهد به خوبی به خانه برسد. کلیسا راجر ویلیامز بود؛ کشیش، یک آقای. فورنل، که مردی مهربان و مسیحی به نظر می‌رسید. اولین سخنرانی من دوشنبه شب در نیوبدفورد در مورد اعتلای و آموزش مردم ما بود. شاید به اندازه هر زمان دیگری مکانی روشنفکر بود.

پس از این که راه خود را به سمت موقعیت مطلوبی به عنوان یک سخنران به دست آورد، ماه بعد توسط انجمن ایالتی ضد برده داری مین مشغول به کار شد، با موفقیتی که از یکی از نامه های او به تاریخ آمده است – مرکز باکستاون، سپتامبر.۲۸، ۱۸۵۴: “مأمور انجمن ایالتی ضد برده داری مین با من سفر می کند.

و او یک بانوی دلپذیر، عزیز و شیرین است. من او را دوست دارم. ما با هم سفر می کنیم، با هم غذا می خوریم و با هم می خوابیم. یک زن سفیدپوست است.) در واقع از زمانی که ماساچوست را ترک کرده ام در خانه یک فرد رنگین پوست نبوده ام؛ اما اوقات خوشی را سپری می کنم. زندگی من مرا یاد یک رویای زیبا می اندازد.

آمبره مو زیتونی : چه تفاوتی بین این و یورک!. با مهربان ترین رفتاری که تا به حال در اینجا داشته ام. این هفته سه بار سخنرانی کردم. بعد از اینکه از لیمریک رفتم به اسپرینگ ویل رفتم؛ آنجا یکشنبه شب در یک جلسه ضد برده داری صحبت کردم.