رنگ مو امبره عسلی

رنگ مو امبره عسلی : آن حالت ناپسند و ناخوشایند را تصور کرد که تقریباً همه زنان موفق چهل ساله در خیابان از آن استفاده می‌کنند. او فکر می‌کرد که اگر من جای هارولد پایپر بودم، زمان کمتری را برای کسب‌وکار و کمی بیشتر در خانه صرف می‌کردم . یکی از دوستان باید با او صحبت کند. اما اگر خانم فیربولت آن را یک بعدازظهر موفق می دانست.

رنگ مو : او با وحشیانه شروع کرد: “من باید تو را می دیدم.” “یادداشتت با من نقش شیطان را بازی کرد. آیا هارولد تو را از این موضوع ترساند؟” سرش را تکان داد. آهسته گفت: «تموم شدم، فرد،» و لب‌هایش هرگز به او شبیه اشک‌های گل رز نبود. “او دیشب مریض به خانه آمد. احساس وظیفه جسی پایپر برای او خیلی زیاد بود.

رنگ مو امبره عسلی

رنگ مو امبره عسلی : اگر دو دقیقه بیشتر صبر می کرد، آن را یک پیروزی نامید. زیرا در حالی که او هنوز یک چهره سیاه‌پوست در صد یاردی پایین خیابان بود، یک مرد جوان پریشان خوش‌قیافه به سمت خانه پایپر رفت. خانم پایپر خودش زنگ در را پاسخ داد و با حالتی نسبتاً ناامید او را به سرعت به داخل کتابخانه برد.

لینک مفید : آمبره

که از اتاق بزرگ موسیقی در کتابخانه عبور می‌کرد و بخشی از اتاق ناهارخوری را در آن سوی آن فاش کرد. واقعاً زیباترین خانه کوچکتر شهر بود، و خانم پایپر از نقل مکان به خانه بزرگتری در خیابان دورو صحبت کرده بود. هارولد پایپر باید پول در بیاورد . وقتی زیر غروب پاییزی گرد آمد به پیاده‌رو می‌پیوندد.

بنابراین به دفترش رفت و به او گفت. او صدمه دیده بود و – اوه، نمی توانم این موضوع را از نظر او ببینم، فرد، او می گوید ما در تمام تابستان شایعات باشگاه بودیم و او آن را نمی دانست، و حالا می فهمد که از مکالمه هایی که گرفته شده است و نکات پنهانی که مردم در مورد من گفته اند. او به شدت عصبانی است.

فرد، و او من را دوست دارد و من دوست دارم. او – بلکه.” گدنی به آرامی سری تکان داد و چشمانش را نیمه بسته بود. او گفت: “بله، مشکل من مثل شماست. من می توانم دیدگاه دیگران را خیلی واضح ببینم.” چشمان خاکستری او رک و پوست کنده با چشمان تیره او برخورد کرد. “مبارزه تمام شد.

خدای من، اویلین، من تمام روز در دفتر نشسته ام و به بیرون نامه شما نگاه می کنم و به آن نگاه می کنم و نگاه می کنم –” او به آرامی گفت: «باید بروی، فرد،» و تأکید خفیف عجله در صدایش، انگیزه جدیدی برای او بود. “من به او قول افتخار دادم که تو را نخواهم دید. من می دانم که تا کجا می توانم با هارولد پیش بروم.

و حضور در اینجا با تو امروز عصر یکی از کارهایی است که نمی توانم انجام دهم.” آنها همچنان ایستاده بودند، و همانطور که او صحبت می کرد، حرکت کوچکی به سمت در انجام داد. گدنی با بدبختی به او نگاه کرد و سعی کرد، در پایان، آخرین عکس او را ذخیره کند – و ناگهان با صدای قدم‌هایی که در پیاده‌روی بیرون می‌آیند.

هر دوی آن‌ها به سنگ مرمر تبدیل شدند. فوراً بازوی او دراز شد و یقه ی کتش را گرفت – نیمه اصرار، نیمی او را از در بزرگ به داخل اتاق ناهار خوری تاریک برد. نزدیک گوشش زمزمه کرد: “من مجبورش می کنم از پله ها بالا برود.” تا زمانی که صدای او را روی پله ها نشنیدید، حرکت نکنید. سپس از جلو بیرون بروید.

سپس او تنها بود و در حالی که او در سالن به شوهرش سلام می کرد گوش می داد. هارولد پایپر سی و شش سال، نه سال از همسرش بزرگتر بود. او خوش‌تیپ بود – با نت‌های حاشیه‌ای: این چشم‌ها بودند که خیلی به هم نزدیک بودند، و زمانی که صورتش آرام بود، چوبی بود.

رنگ مو امبره عسلی : نگرش او نسبت به این موضوع گدنی نمونه ای از همه نگرش های او بود. او به اویلین گفته بود که موضوع را بسته می‌داند و هرگز او را سرزنش نمی‌کند و به هیچ شکلی به آن اشاره نمی‌کند. و او به خود گفت که این یک روش بزرگ برای نگاه کردن به آن است – که او کمی تحت تأثیر قرار نگرفت.

با این حال، مانند همه مردانی که درگیر وسعت خود هستند، او بسیار تنگ نظر بود. او عصر امروز با صمیمیت تاکید شده به اویلین سلام کرد. او مشتاقانه گفت: “باید عجله کنی و لباس بپوشی، هارولد.” “ما به برانسون ها می رویم.” سرش را تکان داد. “لباس پوشیدن من طولی نمی کشد.

عزیزم” و در حالی که حرف هایش به پایان می رسد، به سمت کتابخانه رفت. قلب اویلین با صدای بلند به تپش افتاد. “هارولد–” او با کمی صدایش شروع کرد و او را دنبال کرد. او سیگاری روشن می کرد. او در حالی که در آستانه در ایستاده بود.

پایان داد: “باید عجله کنی، هارولد.” “چرا؟” او با بی حوصلگی یک چیز کوچک را پرسید. “تو هنوز خودت لباس نپوشیده ای، ایوی.” روی صندلی موریس دراز کشید و روزنامه ای را باز کرد. اویلین با احساس غرق شدن دید که این به معنای حداقل ده دقیقه است – و گدنی در اتاق بغلی ایستاده بود.

فرض کنید هارولد به این نتیجه رسیده بود که قبل از اینکه به طبقه بالا برود از ظرف غذاخوری روی بوفه یک نوشیدنی می خواهد. سپس به ذهنش رسید که با آوردن ظرف و لیوان از این احتمال جلوگیری کند. او می ترسید به هر طریقی توجه او را به اتاق غذاخوری جلب کند، اما نمی توانست شانس دیگری را به خطر بیندازد.

اما در همان لحظه هارولد برخاست و در حالی که کاغذش را پایین انداخت، به سمت او آمد. او در حالی که خم شد و بازوهایش را روی او گذاشت، گفت: “ایوی، عزیزم، “امیدوارم به دیشب فکر نکنی…” او با لرزش به او نزدیک شد. او ادامه داد: “می دانم که این فقط یک دوستی غیر محتاطانه از طرف شما بود.

رنگ مو امبره عسلی : همه ما اشتباه می کنیم.” اویلین به سختی صدای او را شنید. او فکر می کرد که آیا با چسبیدن محض به او می تواند او را بیرون بکشد و از پله ها بالا برود. او به این فکر افتاد که بیمار بازی کند و از او بخواهد که او را حمل کنند – متأسفانه می دانست که او را روی کاناپه خواهد خواباند و ویسکی برایش می آورد.

ناگهان تنش عصبی او تا آخرین درجه غیرممکن بالا رفت. او صدای جیرجیر بسیار ضعیف اما کاملاً غیرقابل انکار را از کف اتاق غذاخوری شنیده بود. فرد سعی می کرد از راه عقب خارج شود.