رنگ مو آمبره کاراملی

رنگ مو آمبره کاراملی : کانال درخشان قایق پارویی را پیچیدند و با بستن آن به صخره‌ای برآمده، شروع به بالا رفتن از صخره کردند. قفسه اول ده فوت بالا بود، عرض داشت و یک سکوی غواصی طبیعی را تجهیز می کرد. در آنجا زیر نور مهتاب نشستند و موج بی‌وقفه‌ی ضعیف آب‌ها را که اکنون تقریباً آرام شده بود.

رنگ مو : تماشا کردند که جزر و مد به سمت دریا می‌آمد. “شادی؟” ناگهان پرسید. او سرش را تکان داد. او ادامه داد: “همیشه در نزدیکی دریا خوشحالم. می دانید،” او ادامه داد: “تمام روز به این فکر می کردم که من و تو تا حدودی شبیه هم هستیم. ما هر دو شورشی هستیم – فقط به دلایل مختلف. دو سال پیش، زمانی که تازه بودم.

رنگ مو آمبره کاراملی

رنگ مو آمبره کاراملی : هجده ساله بودی…” “بیست و پنج.” “–خب، هر دوی ما موفقیت های معمولی بودیم. من یک بازیگر کاملاً ویرانگر بودم و شما یک موسیقیدان موفقی بودید که به تازگی به ارتش اعزام شده اید–” او با کنایه گفت: «جنتلمن از طریق کنگره». “خب، به هر حال، هر دوی ما به هم چسبیده بودیم. اگر گوشه هایمان ساییده نمی شد.

لینک مفید : آمبره

تابستان گذشته یک مجسمه‌ساز در رای به من گفت که گوساله‌های من پانصد دلار ارزش دارند.” به نظر می رسید هیچ پاسخی برای این وجود نداشت، بنابراین کارلایل سکوت کرد و به خود اجازه داد فقط یک لبخند داخلی محتاطانه داشته باشد. V وقتی شب به رنگ آبی و نقره‌ای سایه‌آمیز فرود آمد.

حداقل به داخل کشیده می شد. اما در عمق هر دوی ما چیزی بود که باعث می شد برای خوشبختی به چیزهای بیشتری نیاز داشته باشیم. من نمی دانستم چه می خواهم. از مردی به مرد دیگر می رفتم، بی قرار، بی حوصله، ماه به ماه کمتر رضایت می دادم و ناراضی تر می شدم.

گاهی می نشستم و داخل دهانم را می جویدم و فکر می کردم دارم دیوانه می شوم – احساس ترسناکی از زودگذر بودن داشتم. چیزهایی می خواستم. حالا – حالا – حالا! من اینجا بودم – زیبا – من هستم، نه؟ کارلایل به طور آزمایشی موافقت کرد: “بله.” آردیتا ناگهان برخاست. “یک لحظه صبر کنید.

من می خواهم این دریای دلپذیر را امتحان کنم.” او تا انتهای طاقچه راه رفت و به سمت دریا شلیک کرد، در هوا دوبرابر شد و سپس صاف شد و مستقیماً به عنوان یک تیغ وارد آب شد و در یک شیرجه عالی با جک چاقو. در یک دقیقه صدای او به او رسید. “می بینید، من عادت داشتم تمام روز و بیشتر شب ها را مطالعه کنم.

من از جامعه عصبانی شدم –” حرفش را قطع کرد: «بیا اینجا بالا. “تو چیکار میکنی؟” “فقط روی پشتم شناور شوم. یک دقیقه دیگر بیدار می شوم. بگذارید به شما بگویم. تنها چیزی که از آن لذت بردم شوکه کردن مردم بود؛ پوشیدن چیزی کاملاً غیرممکن و کاملاً جذاب در یک مهمانی با لباس های شیک، دور زدن با سریع ترین ها.

مردان در نیویورک، و وارد شدن به برخی از جهنمی ترین خراش های قابل تصور.” صداهای پاشیدن پاشیدن با کلمات او آمیخته شد، و سپس نفس های عجولانه او را شنید که او شروع به بالا رفتن از سمت تاقچه کرد. “برو داخل!” او تماس گرفت مطیعانه برخاست و شیرجه زد. وقتی بیرون آمد، چکه چکان کرد و صعود کرد.

متوجه شد که او دیگر روی طاقچه نیست، اما پس از یک ثانیه ترس، خنده خفیف او را از یک قفسه دیگر، ده فوت بالاتر شنید. در آنجا به او ملحق شد و هر دو برای لحظه ای ساکت نشستند، بازوهایشان را دور زانوهایشان گره کرده بودند و از صعود کمی نفس نفس می زدند.

رنگ مو آمبره کاراملی : او ناگهان گفت: “خانواده وحشی بودند.” “آنها سعی کردند با من ازدواج کنند. و بعد وقتی احساس کردم که زندگی به سختی ارزش زندگی کردن را دارد، چیزی پیدا کردم” – چشمان او با خوشحالی به آسمان رفت – “چیزی پیدا کردم!

کارلایل منتظر ماند و حرف هایش با عجله آمد. “شجاعت – فقط همین؛ شجاعت به عنوان یک قانون زندگی و چیزی که همیشه باید به آن چسبید. من شروع به ایجاد این ایمان عظیم در خودم کردم.

دیدم که در تمام بت های من در گذشته به طور ناخودآگاه جلوه هایی از شجاعت وجود داشته است. چیزی که من را جذب کرد شروع کردم به جدا کردن شجاعت از سایر چیزهای زندگی. انواع شجاعت – جنگجوی خونین و ضرب و شتم برای جایزه بیشتر می شد – من عادت داشتم که مردان مرا به دعواهای جایزه ببرند.

زن دکلاسه در حال قایقرانی از میان لانه گربه ها و نگاه کردن به آنها به گونه ای که انگار زیر پایش گلی هستند؛ دوست داشتن چیزی که همیشه دوست داری؛ بی اعتنایی مطلق به عقاید دیگران – فقط برای اینکه همیشه آنطور که دوست داشتم زندگی کنم و به روش خودم بمیرم – آیا سیگار را بیاورم؟” یکی را تحویل داد و به آرامی یک کبریت برای او نگه داشت.

آردیتا ادامه داد: «هنوز هم مردان جمع می‌شدند – پیرمردها و مردان جوان، افراد پایین‌تر ذهنی و جسمی من، اکثر آنها، اما همه به شدت می‌خواستند من را داشته باشند – تا صاحب این سنت افتخارآمیز نسبتاً باشکوهی باشند که من ساخته بودم.

من. می بینی؟” تو هرگز کتک نخوردی و عذرخواهی نکردی. “هرگز!” او به لبه پرید و برای لحظه ای مانند یک پیکر مصلوب در برابر آسمان ایستاد. سپس یک سهمی تیره را توصیف می کند که بدون بریدگی بین دو موج نقره ای بیست فوت زیر فرو رفته است.

رنگ مو آمبره کاراملی : صدای او دوباره به سمت او آمد. “و شجاعت برای من به معنای شخم زدن از میان آن مه خاکستری کسل کننده بود که بر زندگی فرود می آید – نه تنها بر افراد و شرایط غلبه می کند، بلکه غلبه بر تاریکی زندگی. نوعی اصرار بر ارزش زندگی و ارزش چیزهای گذرا.” حالا داشت بالا می رفت.

در آخرین کلماتش، سرش با موهای زرد نمناکی که به طور متقارن به عقب برگشته بودند، روی سطح او ظاهر شد. کارلایل مخالفت کرد: همه چیز خیلی خوب است. “شما می توانید آن را شجاعت بنامید، اما شجاعت شما واقعاً بر اساس غرور تولد ساخته شده است. شما به این نگرش سرکشی تربیت شده اید.