رنگ مو آمبره بیسکویتی

رنگ مو آمبره بیسکویتی : اما بازیگران فرعی با نام‌های ساختگی ارائه شده‌اند، زیرا من ضمانت ندارم که اسامی واقعی آنها را علنی کنم. می‌توانم اضافه کنم که باورمند به ارواح ممکن است از حقایقی که من به آنها اشاره می‌کنم برای اثبات نظریه‌هایش استفاده کند، در صورتی که متوجه شود که آنها برای او مفید خواهند بود.

رنگ مو : وقتی روایت شگفت‌انگیزی را که من می‌خواهم به‌خوبی مطالعه کرده و سنجیده باشد. از تجربیات خودم بدم در یک عصر خوب در ژوئن ۱۸۶۰، در راه رسیدن به ایستگاه دروازه هاسوکس، در خط لندن و برایتون، به دیدار خانم لیون رفتم. این ایستگاه اولین ایستگاه خارج از برایتون است. همانطور که برای رفتن برخاستم.

رنگ مو آمبره بیسکویتی

رنگ مو آمبره بیسکویتی : به خانمی که به ملاقاتش می رفتم گفتم که انتظار دارم یک بسته کتاب از شهر داشته باشم و به ایستگاه می روم تا بپرسم آیا رسیده است یا خیر. “اوه!” او با آمادگی گفت: “من انتظار دارم دکتر لیون با قطار ساعت ۹.۳۰ از برایتون بیرون بیاید؛ اگر دوست دارید صندلی اسب سواری را پایین بیاورید و با او ملاقات کنید.

لینک مفید : آمبره

نام ها و تاریخ ها باید به طور مشخص مشخص شوند. در داستان زیر متأسفانه فقط می توانم سال و ماه را بگویم، زیرا تاریخ روز را فراموش کرده ام و دفتر خاطرات روزانه نمی نویسم. در رابطه با اسامی، چهره‌های خودم به عنوان ضمانت شخصیت اصلی که شرایط فوق‌العاده زیر برای او رخ داده است.

خوش آمدید و می توانید بسته خود را با خود در آن بیاورید.” من با کمال میل پیشنهاد او را پذیرفتم و بعد از چند دقیقه در یک کالسکه کوچک سبدی که توسط یک پونی ولزی خاکستری آهنی کشیده شده بود، نشستم. جاده ایستگاه، خط را از حلقه ، با کلاه صنوبرهای تیره، به کوه هری، صحنه نبرد به یاد ماندنی ، هدایت می کند.

وولسونبری بر فراز جنگل‌های تاریک دنی، مانند یک سرچشمه خودنمایی می‌کند، که روک‌ها بر فراز آن چرخ می‌زدند و می‌خواستند تا شب را در آنجا مستقر کنند. چراغ خندق – کناره‌های شیب‌دار آن با گودال‌های گچی پر شده بود – به طور کم‌رنگی از نور غرق شده بود.

آسیاب‌های بادی کلایتون، با بادبان‌های خود بی‌حرکت، در مقابل آسمان سبز عصر تاریک خودنمایی می‌کردند. نزدیک در زیر تونلی باز می شود که در آن، نه چندان دور، یکی از ترسناک ترین تصادفات ریلی تاریخ در آن رخ داده بود. شب عالی بود آسمان با نور افروخته شد.

هر چند خورشید غروب کرد. چند میله ابر طلاکاری شده در غرب قرار داشت. دو یا سه ستاره به چشم آمدند – یکی از آنها متوجه سبز چشمک زن، زرشکی و طلایی، مانند یک جواهر شدم. از یک مزرعه گندم جوان که در کنار آن سخت بود، صدای خشن و رنده‌ای کرنکرک را شنیدم.

مه مانند جبه ای از برف، پاک، صاف و سفید روی چمنزارهای کم ارتفاع افتاده بود. گاوها در آن تا زانو ایستاده بودند. این اثر آنقدر منحصر به فرد بود که با دقت به آن نگاه کردم. در همان لحظه صدای فریاد یک موتور را شنیدم، و با نگاه کردن به سمت پایین، متوجه تیراندازی قطار به سمت بالا از تونل شدم.

چراغ‌های سیگنال قرمز آن از تاریکی ارغوانی که ریشه‌های تپه‌ها را غوطه‌ور می‌کرد، چشمک می‌زدند. با دیدن اینکه دیر رسیدم، پونی ولز را شلاق زدم و با یورتمه سریع پیش رفتم. در حدود یک چهارم مایل دورتر از ایستگاه، یک چرخش وجود دارد – ساختمانی با ظاهری عجیب، که در آن زمان توسط پیرمردی عجیب و غریب اجاره شده بود.

رنگ مو آمبره بیسکویتی : که معمولاً لباس سفیدی به تن داشت و ریش بلند سفیدش روی سینه‌اش جاری بود. این جمع کننده عوارض – او اکنون مرده است – در روزهای گذشته با کندن سرهایی به اندازه واقعی از چوب خود را سرگرم کرده بود و این سرها در امتداد بام گیر کرده بودند. یکی صورت یک مست است.

گرد و لکه دار، که از چشمان مه آلود به رهگذران چشم دوخته است. بعدی دارای ویژگی های مچاله شده یک خسیس است که با زحمت و رنج فرسوده شده است. سومی اخم وحشیانه یک دیوانه دارد. و چهارمی خیره شدن یک احمق. با ماشین از کنارش گذشتم، عوارضی را به سمت در پرت کردم و به پیرمرد فریاد زدم که آن را بردارد.

زیرا عجله زیادی داشتم تا قبل از اینکه دکتر لیون ایستگاه را ترک کند، به ایستگاه برسم. پونی کوچولو را شلاق زدم و او شروع کرد به پا زدن بریده ای در ماسه سبز که از طریق آن به جاده ایستگاه می رسد. ناگهان تافی ساکت ایستاد، پاهایش را قاطعانه روی زمین گذاشت، سرش را بالا انداخت، خرخر کرد و از حرکت دادن میخ خودداری کرد.

من “جنگ کردم” و “تش کرد” همه بی هدف. یک همکار کوچک یک قدم جلو نمی رود. دیدم که او کاملاً نگران شده است. پهلوهایش می لرزیدند و گوش هایش به عقب پرتاب شده بود. من در حال ترک صندلی بودم که پونی از یک طرف بند کشید و کالسکه را به سمت پرچین برد و بدین ترتیب من را در جاده ناراحت کرد.

خودم را برداشتم و سر جانور را گرفتم. نمی توانستم تصور کنم چه چیزی او را ترسانده بود. هیچ چیز مثبتی برای دیدن وجود نداشت، به جز پفکی از گرد و غبار که در جاده بالا می رفت، مانند آن که ممکن است توسط جریان گذرنده هوا به امتداد منفجر شود. چیزی شنیده نمی‌شد.

جز صدای جغجغه‌ی یک گاری یا گاری مالیاتی که یک چرخش شل شده بود: احتمالاً یک وسیله نقلیه از این نوع در جاده لندن در حال حرکت بوده است که در زوایای قائم در پیچ منشعب می شود. صدا ضعیف تر شد و سرانجام در دوردست خاموش شد. تسویه حساب اکنون دیگر از پیشروی امتناع نمی کرد.

به شدت می لرزید و از عرق پوشیده شده بود. “خب، به قول من، شما به سختی رانندگی کرده اید!” هنگامی که من او را در ایستگاه ملاقات کردم، دکتر لیون فریاد زد. پاسخ من این بود: “در واقع من این کار را نکرده ام.” “اما چیزی تافی را ترسانده است، اما آنچه که بود، بیش از آن چیزی است.

رنگ مو آمبره بیسکویتی : که من می توانم بگویم.” “اوه، آه!” دکتر در حالی که با درجه خاصی از علاقه به صورتش به اطراف نگاه می کرد، گفت. “پس شما آن را ملاقات کردید، آیا؟” “با چی آشنا شدم؟” “اوه، هیچی؛ – فقط من شنیده ام که اسب ها در این جاده بعد از رسیدن قطار ۹.۳۰ بالا می ترسند. مگس ها هرگز از لحظه ای که قطار وارد می شود.