لایت پایین مو

لایت پایین مو : او با ناراحتی اعتراف کرد: “حساب کن شما تنها کسی نیستید که آن را تکان داد.” “همه این چیزهایی که دخترها مانند آنها دور می زنند، به سرعت متوقف می شود. خیلی بد است، اما همه باید آن را ببینند.» جیم با تعجب گفت: “یعنی همه چیز به بیرون درز کرده است؟” “به بیرون درز کرد؟ چگونه می توانند آن را مخفی نگه دارند.

رنگ مو : با چشمان منحرف به سمت ماشینش رفت. مریلین و جو به دنبال آن، آهنگی خواب آلود درباره یک نوزاد جاز خواندند. کلارک بیرون آمد و به جیم روی پله ها پیوست. او خمیازه کشید: “به گمانم همه چیز بسیار روشن است.” مریت حال بدی دارد. او مطمئناً از نانسی جدا شده است.» در شرق در امتداد زمین گلف یک فرش کم رنگ خاکستری خود را در سراسر پاهای شب پهن کرده است.

لایت پایین مو

لایت پایین مو : مهمانی در ماشین با گرم شدن موتور شروع به خواندن آواز خواندن کرد. کلارک صدا کرد: «شب همگی بخیر». “شب بخیر، کلارک.” “شب بخیر.” مکثی شنیده شد و صدای آرام و شادی اضافه شد “شب بخیر، ژله لوبیا.” ماشین با صدای بلند حرکت کرد. خروسی در مزرعه‌ای در آن سوی راه، یک کلاغ غم‌انگیز را به خود گرفت و پشت سر آنها، آخرین پیشخدمت سیاه‌پوست چراغ ایوان را خاموش کرد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

جیم و کلارک به سمت فورد قدم زدند، کفش‌هایشان به شدت بر روی شن‌های درایو خرد می‌شد. “اوه پسر!” کلارک به آرامی آهی کشید، “چطور می توانید آن تاس ها را تنظیم کنید!” هنوز برای او تاریک بود که نتواند برافروختگی روی گونه‌های نازک جیم را ببیند.

یا بداند که سرخ شدن از شرم ناآشنا بود. IV بر فراز گاراژ تیلی، اتاقی تاریک در تمام طول روز با صدای غرش و خرخر از پله‌ها و آواز سیاه‌شویی‌ها در حالی که شلنگ را روی ماشین‌های بیرون می‌چرخانند، طنین‌انداز می‌شد. این یک مربع بی‌نشاط از یک اتاق بود که با یک تخت و یک میز کتک‌خورده مشخص شده بود.

که روی آن نیم دوجین کتاب گذاشته بودند- «قطار آهسته از طریق آرکانزاس» جو میلر، «لوسیل»، در نسخه‌ای قدیمی که بسیار با حاشیه‌نویسی قدیمی. دست «چشم های جهان» نوشته هارولد بل رایت، و یک کتاب دعای قدیمی کلیسای انگلستان با نام آلیس پاول و تاریخ ۱۸۳۱ که بر روی برگ مگس نوشته شده است.

شرق، خاکستری، زمانی که ژله‌بین وارد گاراژ شد، با روشن کردن چراغ برق انفرادی‌اش، آبی پررنگ و زنده شد. دوباره آن را بیرون کشید و به سمت پنجره رفت و آرنج هایش را روی طاقچه گذاشت و به صبح عمیق خیره شد.

با بیدار شدن احساساتش، اولین درک او احساس بیهودگی بود، دردی کسل کننده از خاکستری مطلق زندگی اش. ناگهان دیواری در اطرافش پدید آمده بود و او را به داخل پرچین می کرد، دیواری مشخص و ملموس مانند دیوار سفید اتاق برهنه اش. و با درک او از این دیوار، تمام آنچه که عاشقانه وجودش بود، بی‌نظمی بودن، بی‌عقلی سبک‌دل، گشاده رویی معجزه‌آسا از زندگی محو شد.

لوبیای ژله ای که در خیابان جکسون قدم می زد و آهنگ تنبلی را زمزمه می کرد، که در هر مغازه و غرفه خیابانی شناخته شده بود، پر از احوالپرسی آسان و شوخ طبعی محلی، گاهی غمگین فقط به خاطر غم و اندوه و پرواز زمان – آن ژله دانه ناگهان ناپدید شد. . این نام یک سرزنش بود، یک پیش پا افتاده. او با سیل بینش می‌دانست که مریت باید او را تحقیر کند.

که حتی بوسه نانسی در سحر نه حسادت را بیدار می‌کرد، بلکه تنها تحقیر نانسی بود که اینقدر خودش را پایین می‌آورد. و از طرف خود ژله لوبیا برای او از یک مزاحمت کثیف که از گاراژ یاد گرفته بود استفاده کرده بود. او لباسشویی اخلاقی او بود. لکه ها مال او بود وقتی خاکستری آبی شد، روشن شد و اتاق را پر کرد، به تختش رفت و خودش را روی آن انداخت و لبه ها را به شدت گرفت.

لایت پایین مو : او با صدای بلند فریاد زد: «دوستش دارم»، «خدایا!» همانطور که او این را گفت، چیزی در درون او مانند یک توده در گلویش آب می شود. هوا صاف شد و با سپیده دم تابناک شد و روی صورتش چرخید و شروع کرد به هق هق کردن در بالش. در آفتاب ساعت سه، کلارک دارو با دردناکی در امتداد خیابان جکسون تکان می‌خورد.

با جلی‌بین که روی حاشیه ایستاده بود و انگشتانش را در جیب جلیقه‌اش می‌فرستاد، مورد استقبال قرار گرفت. “سلام!” به نام کلارک، فورد خود را به توقفی شگفت انگیز در کنار آن رساند. “فقط برخیز؟” ژله لوبیا سرش را تکان داد. «هرگز به رختخواب نرفتم. احساس بی قراری می کردم، بنابراین امروز صبح در کشور پیاده روی طولانی انجام دادم.

همین لحظه وارد شهر شدم.» «باید فکر کنید که احساس بی قراری می کنید . تمام روز این احساس را داشتم-” لوبیای ژله ای که در افکار خودش غرق شده بود ادامه داد: «به ترک شهر فکر می کنم. “به این فکر می کردم که به مزرعه بروم و کمی از آن کار از عمو دان استفاده کنم. فکر می‌کنم خیلی وقت است که بداخلاق شده‌ام.» کلارک ساکت شد و ژله‌دان ادامه داد.

فکر می‌کنم شاید بعد از مرگ عمه مامی بتوانم آن پولم را در مزرعه غرق کنم و از آن چیزی درست کنم. همه مردم من در اصل از آن قسمت بالا آمده بودند. جایگاه بزرگی داشت.» کلارک با کنجکاوی به او نگاه کرد. او گفت: “این خنده دار است.” “این – این نوع من را به همان شیوه تحت تاثیر قرار داد.” ژله لوبیا تردید کرد.

او به آرامی شروع کرد: «نمی‌دانم، چیزی در مورد آن دختر دیشب که در مورد خانمی به نام دایانا منرز صحبت می‌کرد، یک بانوی انگلیسی، به‌طور کلی مرا به فکر انداخت!» او خودش را جمع کرد و با تعجب به کلارک نگاه کرد: “من یک بار خانواده داشتم.” کلارک سری تکان داد. “میدانم.” صدای ژله‌ای که کمی بالا می‌رفت ادامه داد: «و من آخرین نفر از آنها هستم، و من ارزش تکان دادن ندارم.

لایت پایین مو : اسمی که آنها مرا به معنای ژله ای صدا می زنند – ضعیف و لرزان. مردمی که وقتی مردم من زیاد بودند هیچ نبودند وقتی در خیابان از کنار من رد می‌شوند دماغشان را بالا می‌برند.» کلارک دوباره ساکت شد. “بنابراین من تمام کردم، امروز می روم. و وقتی به این شهر برگردم مثل یک جنتلمن می شود.» کلارک دستمالش را بیرون آورد و پیشانی خیسش را پاک کرد.