لایت مو چتری

لایت مو چتری : راجر باتن اکنون پنجاه ساله بود و او و پسرش بیشتر و بیشتر با هم همراه بودند – در واقع، از زمانی که بنجامین رنگ کردن موهایش را (که هنوز مایل به خاکستری بود) متوقف کرده بود، تقریباً در همان سن ظاهر می شدند و می توانستند برادر شوند.

رنگ مو : اما یک روز، چند هفته پس از تولد دوازده سالگی‌اش، بنیامین در حالی که در آینه نگاه می‌کرد، به کشف شگفت‌انگیزی دست یافت، یا فکر می‌کرد که دارد. آیا چشمانش او را فریب دادند یا موهایش در ده سال زندگی اش زیر رنگ پنهانش از سفید به خاکستری آهنی تبدیل شد؟ آیا شبکه‌ای از چین و چروک‌های صورتش کمتر مشخص می‌شد؟ آیا پوست او سالم‌تر و سفت‌تر بود.

لایت مو چتری

لایت مو چتری : حتی با کمی رنگ قرمز زمستانی؟ نمی توانست بگوید. او می‌دانست که دیگر خم نمی‌شود و وضعیت جسمانی‌اش از همان روزهای اولیه زندگی‌اش بهتر شده است. “آیا می تواند —؟” با خودش فکر کرد، یا به ندرت جرات فکر کردن را داشت. نزد پدرش رفت. او با قاطعیت اعلام کرد: “من بزرگ شده ام.” من می خواهم شلوار بلند بپوشم. پدرش تردید کرد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

او در نهایت گفت: «خب، نمی‌دانم. چهارده سالگی سن پوشیدن شلوار بلند است – و شما فقط دوازده سال دارید. بنیامین اعتراض کرد: «اما باید اعتراف کنی که من نسبت به سنم بزرگ هستم.» پدرش با حدس و گمان واهی به او نگاه کرد. او گفت: “اوه، من چندان مطمئن نیستم.” من در دوازده سالگی به بزرگی تو بودم.

این درست نبود – این همه بخشی از توافق خاموش راجر باتن با خودش بود که به عادی بودن پسرش باور داشته باشد. بالاخره یک سازش حاصل شد. بنیامین قرار بود به رنگ کردن موهایش ادامه دهد. او قرار بود تلاش بهتری برای بازی با پسران هم سن و سال خود انجام دهد. او قرار نبود عینک خود را بزند یا عصا را در خیابان حمل کند.

در ازای این امتیازات به او اجازه داده شد اولین کت شلوار بلندش را … IV از زندگی بنجامین باتن در فاصله دوازدهمین تا بیست و یکمین سالش، قصد ندارم چیزی بگویم. کافی است ثبت کنیم که آنها سال‌های رشد عادی بودند. هنگامی که بنیامین هجده ساله بود به عنوان یک مرد پنجاه ساله شناخته شد. موهای بیشتری داشت و خاکستری تیره بود.

قدم‌هایش محکم بود، صدایش تکان‌های ترک خورده‌اش را از دست داده بود و به یک باریتون سالم رسیده بود. بنابراین پدرش او را به کانکتیکات فرستاد تا در امتحانات ورود به کالج ییل شرکت کند. بنیامین امتحان خود را پس داد و عضو کلاس اول شد. در روز سوم پس از فارغ التحصیلی، او یک اطلاعیه از آقای هارت، مسئول ثبت نام کالج، دریافت کرد تا با دفتر خود تماس بگیرد و برنامه خود را تنظیم کند.

بنجامین در آینه نگاهی انداخت و به این نتیجه رسید که موهایش به رنگ قهوه ای جدید نیاز دارند، اما با بازرسی مضطرب کشوی دفتر او مشخص شد که بطری رنگ آنجا نیست. بعد یادش آمد – روز قبل آن را خالی کرده بود و دور انداخته بود. او در دوراهی بود. او باید پنج دقیقه دیگر به اداره ثبت احوال برسد. به نظر می رسید هیچ کمکی برای آن وجود ندارد.

او باید همان طور که بود برود. او انجام داد. مسئول ثبت احوال مودبانه گفت: صبح بخیر. “تو آمده ای تا در مورد پسرت پرس و جو کنی.” بنجامین شروع کرد: “در واقع چرا اسم من باتن است…” اما آقای هارت حرفش را قطع کرد. آقای باتن از آشنایی با شما بسیار خوشحالم.

من هر لحظه منتظر پسرت هستم اینجا.” “منم!” ترکید بنیامین “من دانشجوی سال اول هستم.” “چی!” “من دانشجوی سال اول هستم.” “مطمئنا داری شوخی می کنی.” “اصلا.” مامور ثبت اخم کرد و به کارتی که جلویش بود نگاه کرد. “چرا، من سن آقای بنجامین باتن را اینجا هجده سال دارم.” بنجامین با کمی برافروختگی گفت: «این سن من است.

لایت مو چتری : مسئول ثبت احوال با خستگی به او نگاه کرد. “الان مطمئناً، آقای باتن، شما انتظار ندارید که من این را باور کنم.” بنیامین لبخند خسته ای زد. او تکرار کرد: من هجده ساله هستم. مسئول ثبت احوال با جدیت به در اشاره کرد. گفت: برو بیرون. «از دانشگاه بیرون برو و از شهر برو. تو یک دیوانه خطرناکی.» “من هجده سال دارم.” آقای هارت در را باز کرد. “ایده!” او فریاد زد.

مردی در سن شما که سعی دارد به عنوان دانشجوی سال اول وارد اینجا شود. هجده ساله هستی؟ خوب، من به شما هجده دقیقه فرصت می دهم تا از شهر خارج شوید.» بنجامین باتن با وقار از اتاق بیرون رفت و نیم دوجین دانشجوی کارشناسی که در سالن منتظر بودند، با کنجکاوی او را با چشمان خود دنبال کردند.

کمی که رفت، برگشت، با مأمور ثبت احوال خشمگین که هنوز جلوی در ایستاده بود روبرو شد و با صدای محکمی تکرار کرد: من هجده ساله هستم. بنجامین به سمت گروهی از تیترها که از سوی گروهی از دانش‌آموزان بالا رفت، رفت. اما سرنوشت او این نبود که به این راحتی فرار کند.

در پیاده روی مالیخولیایی خود به سمت ایستگاه راه آهن متوجه شد که توسط یک گروه، سپس توسط گروهی، و در نهایت توسط توده های متراکم از فارغ التحصیلان دنبال می شود. شایعه شده بود که یک دیوانه امتحان ورودی دانشگاه ییل را پس داده است و در جوانی هجده ساله سعی کرده خود را از دست بدهد. تب هیجانی کالج را فرا گرفت. مردان بدون کلاه از کلاس ها فرار کردند.

تیم فوتبال تمرین خود را رها کرد و به اوباش پیوست، همسران استادان با کلاه های سرگردان و شلوغ از موقعیت خارج شدند، پس از راهپیمایی با فریاد می دویدند، که از آنجا پی درپی سخنان متوالی با هدف حساسیت های حساس مردم انجام شد.

بنجامین باتن. “او باید یهودی سرگردان باشد!” “او باید در سن خودش به مدرسه آمادگی برود!” “به اعجوبه شیرخوار نگاه کن!” او فکر می کرد اینجا خانه پیرمردها است. “به هاروارد برو!” بنیامین راه رفتنش را زیاد کرد و خیلی زود داشت می دوید. به آنها نشان می داد! به هاروارد می رفت و بعد از این طعنه های نسنجیده پشیمان می شدند! با خیال راحت سوار قطار بالتیمور شد.

لایت مو چتری : سرش را از پنجره بیرون آورد. “از این کار پشیمان خواهی شد!” او فریاد زد. “ها-ها!” دانشجوها خندیدند “ها-ها-ها!” این بزرگترین اشتباه کالج ییل بود… که در در سال ۱۸۸۰، بنجامین باتن بیست ساله بود و تولد خود را با رفتن به کار برای پدرش در راجر باتن و شرکت، عمده فروشی سخت افزار، علامت داد. در همان سال بود که او شروع به «بیرون رفتن اجتماعی» کرد – یعنی پدرش اصرار داشت که او را به چند رقص مد روز ببرد.