رنگ مو لایت شامپاینی

رنگ مو لایت شامپاینی : با حیرت از خودم می پرسم: این زن پیر، تنومند، دست و پا چلفتی، با نگرانی های کثیف و نگرانی از نان و کره در حالت کسل کننده اش، چشمانش خسته از افکار ابدی بدهی و فقر، که فقط از خرج و مخارج می تواند صحبت کند.

رنگ مو : خوش شانسی است. صاحب این نام، یعنی خود من، مردی شصت و دو ساله، با سر کچل، دندان مصنوعی و تیک لاعلاج است. نام من به همان اندازه درخشان و مضطرب است، من خودم کسل کننده و زشت هستم. سر و دستانم از ضعف می لرزد. گردن من، مانند گردن یکی از قهرمانان تورگنیف، شبیه دسته یک کنترباس است.

رنگ مو لایت شامپاینی

رنگ مو لایت شامپاینی : سینه ام توخالی و پشتم باریک است. وقتی صحبت می‌کنم یا می‌خوانم، دهانم می‌پیچد، و وقتی لبخند می‌زنم تمام صورتم با چین و چروک‌های پیر و مرگ‌بار پوشیده می‌شود. در چهره رقت انگیز من هیچ چیز تحمیلی وجود ندارد، مگر اینکه وقتی از تیک رنج می برم، حالتی منحصر به فرد دارم که هر کسی را که به من نگاه می کند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

مجبور می کند فکر کند: “این مرد به زودی خواهد مرد، مطمئنا.” من هنوز هم می توانم خیلی خوب بخوانم. هنوز می توانم دو ساعت توجه مخاطبانم را به خود جلب کنم. شیوه پرشور من، فرم ادبی بیان من و طنز من، نقص های صدایم را تقریباً غیرقابل توجه می کند، اگرچه مانند صدای منافق خشک، خشن و سخت است.

ولی بد مینویسم بخشی از مغز من که بر توانایی نوشتن دفتر رد شده حاکم است. حافظه ام ضعیف شده است و افکارم خیلی بی نتیجه هستند. و وقتی آنها را روی کاغذ بیان می کنم، همیشه این احساس را دارم که حس ارتباط ارگانیک آنها را از دست داده ام. ساخت یکنواخت و جمله ضعیف و ترسو است.

من اغلب آنچه را که می خواهم نمی نویسم و ​​وقتی پایان آن را می نویسم نمی توانم شروع را به خاطر بیاورم. من اغلب کلمات رایج را فراموش می کنم و در نوشتن نامه همیشه باید انرژی زیادی هدر دهم تا از جملات اضافی و جملات غیرضروری اجتناب کنم. هر دو گواه روشنی بر زوال فعالیت فکری من هستند. و قابل توجه است که هر چه نامه ساده تر باشد، تلاش من عذاب آورتر است.

هنگام نوشتن یک مقاله علمی بسیار آزادتر و بسیار هوشمندتر از نوشتن نامه خوش آمدگویی یا گزارش تغذیه می‌شدم. یک چیز بیشتر: نوشتن آلمانی یا انگلیسی برای من راحت تر از روسی است. در مورد زندگی کنونی ام، قبل از هر چیز باید به بی خوابی اشاره کنم که اخیراً از آن رنج می برم.

اگر از من بپرسند: “اکنون واقعیت اصلی و اساسی وجود شما چیست؟” جواب می دادم: بی خوابی. از روی عادت، هنوز نیمه شب دقیقاً لباس‌هایم را در می‌آورم و به رختخواب می‌روم. خیلی زود به خواب می روم اما درست بعد از یک بار با این احساس که اصلا نخوابیده ام از خواب بیدار می شوم. باید از تخت بلند شوم و چراغ را روشن کنم.

یکی دو ساعت گوشه به گوشه اتاق را قدم می زنم و عکس های آشنای طولانی را بررسی می کنم. وقتی از راه رفتن خسته می شوم سر میز می نشینم. بی حرکت نشسته ام و به هیچ چیز فکر نمی کنم، هیچ آرزویی ندارم. اگر کتابی پیش رویم باشد، آن را به صورت مکانیکی به سمت خود می کشم و بدون علاقه می خوانم.

بنابراین اخیراً در یک شب به صورت مکانیکی یک رمان کامل با عنوانی عجیب خواندم، «از آنچه پرستو خواند». یا برای اینکه توجهم را به خود جلب کنم خودم را تا هزار بشمارم یا چهره یکی از دوستانم را تصور کنم و به یاد بیاورم که او در چه سالی و در چه شرایطی وارد دانشکده شده است. من عاشق گوش دادن به صداها هستم.

حالا، دو اتاق دورتر از من، دخترم لیزا سریع در خواب چیزی خواهد گفت. سپس همسرم با یک شمع از اتاق پذیرایی می گذرد و جعبه کبریت را بی اشتباه می اندازد. سپس چوب کوچک شده کمد جیر جیر می کند یا مشعل لامپ ناگهان قلقلک می دهد و همه این صداها به نوعی مرا به هم می ریزد. نخوابیدن شبها، اعتراف به غیر طبیعی است.

و بنابراین بی صبرانه منتظر صبح و روزی هستم که حق نخوابیدن دارم. ساعت های ظالمانه زیادی می گذرد تا بانگ خروس. او منادی خیر من است. به محض اینکه او بانگ زد، می دانم که یک ساعت دیگر باربر طبقه پایین بیدار می شود و بنا به دلایلی از پله ها بالا می رود و با عصبانیت سرفه می کند. و بعد از آن طرف پنجره ها هوا کم کم رنگ پریده می شود و صداها در خیابان طنین انداز می شوند.

روز با آمدن همسرم شروع می شود. او با کتانی به سمت من می آید، موهایش را باز کرده، اما از قبل شسته شده و بوی ادکلن می دهد، و به نظر می رسد که به طور تصادفی وارد شده است و هر بار همان چیزی را می گوید: “ببخشید، یک لحظه وارد شدم. بازم نخوابیدی؟” سپس لامپ را خاموش می کند، کنار میز می نشیند و شروع به صحبت می کند.

رنگ مو لایت شامپاینی : من پیغمبر نیستم، اما از قبل می‌دانم موضوع گفتگو چه خواهد بود، هر روز صبح همین طور. معمولاً پس از پرس و جوهای نفس گیر پس از سلامتی من، ناگهان به یاد پسرمان، افسری می افتد که در ورشو خدمت می کند. در بیستم هر ماه پنجاه روبل برای او می فرستیم. این موضوع اصلی گفتگوی ماست.

همسرم آهی می کشد: «البته برای ما سخت است. “اما تا زمانی که او بالاخره حل شود، ما موظفیم به او کمک کنیم. پسر در میان غریبه ها است؛ دستمزد کمی است. اما اگر دوست دارید، ماه آینده به جای پنجاه روبل، چهل روبل برای او می فرستیم. نظر شما چیست؟” تجربه روزانه ممکن است همسرم را متقاعد کرده باشد که با صحبت کردن از آنها هزینه ها کمتر نمی شود.

رنگ مو لایت شامپاینی : اما همسرم تجربه را تصدیق نمی کند و هر روز به موقع از افسر ما می گوید، از نان، شکر بهشت، ارزان تر بودن و شکر نیم ریالی عزیزتر – و همه اینها با لحنی که انگار برای من خبری است. من به صورت مکانیکی گوش می کنم و موافقم. احتمالاً به این دلیل که در طول شب نخوابیده ام، افکار بیهوده عجیبی مرا فرا می گیرد. من به همسرم نگاه می کنم و مثل یک بچه تعجب می کنم.