لایت مو چقدر طول میکشه

لایت مو چقدر طول میکشه : برس باقی مانده از موهای خراشیده، چشم های اشک آلود، دندان های کهنه، به طرز عجیبی با شادی لباس ناهنجار به نظر می رسید. با این حال، آقای باتن گستاخ بود – دستش را دراز کرد. “بیا کنار!” با سخت گیری گفت. پسرش با اعتماد دستش را گرفت. “بابا منو چی میخوای صدا کنی؟” هنگامی که آنها از مهد کودک راه می رفتند.

رنگ مو : ما واقعاً نمی‌توانیم، می‌دانی؟» پیرمرد ناله کرد: «از این بابت خوشحالم. “این یک مکان خوب برای نگه داشتن یک جوان با سلیقه است. با این همه داد و فریاد، نتوانستم یک چشمک هم بخوابم. چیزی برای خوردن خواستم – صدایش در اینجا به صدای اعتراضی رسید – و یک بطری شیر برایم آوردند!

لایت مو چقدر طول میکشه

لایت مو چقدر طول میکشه : آقای باتن روی صندلی نزدیک پسرش فرو رفت و صورتش را در دستانش پنهان کرد. “بهشت من!” او در خلسه ای از وحشت زمزمه کرد. «مردم چه خواهند گفت؟ من چه کار کنم؟” پرستار اصرار کرد: “باید او را به خانه ببری” – “فورا!” تصویری عجیب و غریب با وضوح وحشتناکی در مقابل چشمان مرد شکنجه‌شده شکل گرفت – تصویری از خودش که در خیابان‌های شلوغ شهر قدم می‌زند و این مظاهر وحشتناک در کنارش تعقیب می‌کند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

من نمی توانم. من نمی توانم، او ناله کرد. مردم می ایستند تا با او صحبت کنند، و او چه می خواست بگوید؟ او باید این را معرفی کند – این هفت‌سالگی: “این پسر من است که امروز صبح زود به دنیا آمد.” و سپس پیرمرد پتوی خود را دور خود جمع می‌کرد و از کنار مغازه‌های شلوغ، بازار برده‌فروشی رد می‌شدند.

برای لحظه‌ای تاریک، آقای باتن با شور و اشتیاق آرزو کرد که پسرش سیاه پوست بود – از کنار خانه‌های مجلل منطقه مسکونی، از خانه سالمندان گذشت…. “بیا! پرستار دستور داد خودت را جمع کن. پیرمرد ناگهان اعلام کرد: «اینجا را ببین، اگر فکر می‌کنی با این پتو به خانه می‌روم، کاملاً در اشتباه هستید.» “کودکان همیشه پتو دارند.” پیرمرد با صدایی بدخواهانه قنداق سفید کوچکی را بالا گرفت. “نگاه کن!” او تکان خورد. ” این چیزی است.

رو به پرستار کرد. “چه کنم؟” برو پایین شهر و برای پسرت لباس بخر. صدای پسر آقای باتن او را در سالن دنبال کرد: «و یک عصا، پدر. من می خواهم یک عصا داشته باشم.» آقای باتن به طرز وحشیانه ای در بیرونی را کوبید…. II آقای باتن با عصبانیت به کارمند شرکت کالاهای خشک چساپیک گفت: «صبح بخیر». من می خواهم برای فرزندم لباس بخرم. “آقا فرزند شما چند سال دارد؟” آقای باتن بدون توجه کافی پاسخ داد.

حدود شش ساعت. “بخش تامین نوزادان در عقب.” «چرا، فکر نمی‌کنم—مطمئن نیستم که این چیزی است که می‌خواهم. او یک کودک غیرعادی جثه بزرگ است. استثنایی – آه بزرگ. “آنها بزرگترین اندازه های کودک را دارند.” “بخش پسران کجاست؟” از آقای باتن پرسید و با ناامیدی زمین خود را تغییر داد. او احساس کرد.

که منشی باید راز شرم آور او را معطر کند. “درست همین جا.” “خب…” او مردد شد. تصور پوشیدن لباس مردانه به پسرش برای او نفرت انگیز بود. مثلاً اگر فقط می توانست یک کت و شلوار پسرانه خیلی بزرگ پیدا کند، ممکن بود آن ریش بلند و وحشتناک را قطع کند.

موهای سفید را قهوه ای رنگ کند، و بدین ترتیب موفق شود بدترین چیزها را پنهان کند، و چیزی از احترام خود را حفظ کند – نه برای ذکر موقعیت او در جامعه بالتیمور. اما یک بازرسی دیوانه وار از بخش پسران نشان داد که هیچ کت و شلواری متناسب با دکمه نوزاد تازه متولد شده وجود ندارد. او البته فروشگاه را مقصر دانست.

در چنین مواردی مقصر فروشگاه است. “گفتی اون پسرت چند سالشه؟” منشی با کنجکاوی خواست. “او شانزده سال دارد.” “اوه، من از شما عذرخواهی می کنم. فکر کردم گفتی شش ساعت . بخش جوانان را در راهروی بعدی خواهید یافت.» آقای باتن با بدبختی دور شد.

سپس ایستاد، روشن شد و انگشتش را به سمت یک آدمک لباس پوشیده در نمایشگر پنجره گرفت. “آنجا!” او فریاد زد. “من آن کت و شلوار را می آورم، روی آدمک.” منشی خیره شد. او اعتراض کرد: «چرا، این کت و شلوار بچه گانه نیست. حداقل اینطور است.

لایت مو چقدر طول میکشه : اما برای لباس های فانتزی است. خودت می‌توانی آن را بپوشی!» مشتری اش با عصبانیت اصرار کرد: «قطعش کن». “این همان چیزی است که من می خواهم.” منشی حیرت زده اطاعت کرد. در بیمارستان برگشت، آقای باتن وارد مهد کودک شد و تقریبا بسته را به سمت پسرش پرتاب کرد. او با صدای بلند گفت: «اینم لباست. پیرمرد بسته را باز کرد و با نگاهی متعجب به محتویات آن نگاه کرد.

او شکایت کرد: «آنها به نظر من یک جورهایی خنده دار به نظر می رسند، من نمی خواهم میمون شوم…» “تو از من میمون ساختی!” آقای باتن به شدت پاسخ داد. «هرگز اهمیتی نمی‌دهی که چقدر بامزه به نظر می‌رسی. آنها را بپوش – وگرنه من – وگرنه تو را کتک می زنم . با ناراحتی کلمه ماقبل آخر را قورت داد، با این حال احساس کرد.

که این حرف درست است. «بسیار خوب، پدر» – این با یک شبیه‌سازی عجیب از احترام فرزندی – «شما بیشتر زندگی کرده‌اید. شما بهتر می دانید همین طور که شما می گویید.» مثل قبل، صدای کلمه پدر باعث شد مستر باتن به شدت شروع کند. “و عجله کن.” “عجله دارم پدر.” وقتی پسرش لباس پوشید آقای باتن او را دچار افسردگی می‌دانست.

لایت مو چقدر طول میکشه : این لباس شامل جوراب های خال خالی، شلوار صورتی و یک بلوز کمربند دار با یقه سفید پهن بود. ریش سفید مایل به بلندی که تقریباً تا کمر آویزان شده بود، روی آن دومی تکان داد. تاثیرش خوب نبود “صبر کن!” آقای باتن قیچی بیمارستان را گرفت و با سه ضربه سریع بخش بزرگی از ریش را قطع کرد. اما حتی با این پیشرفت، گروه از کمال بسیار فاصله داشت.