رنگ لایت مو تیره

رنگ لایت مو تیره : با پست رسید و صبحانه درست کرد. در ساعت نه و نیم او لبه پتوی آنتونی را کشید و چند کلمه کوتاه گفت – آنتونی هرگز به وضوح به یاد نمی آورد که آنها چه هستند و بیشتر گمان می کردند که آنها توهین آمیز هستند. سپس صبحانه را روی میز کارتی در اتاق جلویی سرو کرد، رختخواب را مرتب کرد و پس از اینکه با کمی خصومت پرسید که آیا چیز دیگری هست یا نه، عقب نشینی کرد.

رنگ مو : در سال ۱۹۱۳، سازگاری آنتونی پچ از خود با جهان در حال تکمیل بود. از نظر بدنی، از دوران لیسانسش پیشرفت کرده بود – هنوز خیلی لاغر بود اما شانه‌هایش گشاد شده بود و چهره سبزه‌اش چهره ترسناک سال اولش را از دست داده بود. او به طور مخفیانه منظم بود و شخصاً تیز و برآمده بود – دوستانش اعلام کردند که هرگز موهایش را ژولیده ندیده اند.

رنگ لایت مو تیره

رنگ لایت مو تیره : به رفتار او دیکته شده است. او در سال ۱۹۱۲ به دلیل یکی از بیماری‌های ناگهانی پدربزرگش به آمریکا بازگشت و پس از صحبتی بیش از حد خسته‌کننده با پیرمردی که همیشه در حال نقاهت بود، تصمیم گرفت ایده زندگی دائم در خارج از کشور را تا زمان مرگ پدربزرگش به تعویق بیندازد. پس از جستجوی طولانی، او آپارتمانی در خیابان پنجاه و دوم گرفت و به ظاهر ساکن شد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

بینی او خیلی تیز بود. دهانش یکی از آن آینه‌های بد خلقی بود که در لحظات ناراحتی به‌طور محسوسی غوطه‌ور می‌شد، اما چشمان آبی‌اش جذاب بودند، چه هوشیار با هوش یا نیمه بسته در بیان طنز مالیخولیایی. یکی از آن مردانی که از تقارن ویژگی های ضروری برای آرمان آریایی بی بهره بود، اما اینجا و آنجا خوش تیپ به حساب می آمد.

علاوه بر این، او در ظاهر و در واقعیت بسیار تمیز بود، با آن پاکیزگی خاص وام گرفته از زیبایی. آپارتمان بی گناه به نظر آنتونی، خیابان پنجم و ششم، پایه‌های نردبان غول‌پیکری بودند که از میدان واشنگتن تا پارک مرکزی امتداد داشت. بالا آمدن از شهر بالای اتوبوس به سمت خیابان پنجاه و دوم همیشه به او این حس را می داد که دست به دست خود را روی یک سری پله های خائنانه بالا می برد.

و وقتی اتوبوس به سمت پله خودش حرکت کرد، چیزی شبیه به تسکین پیدا کرد. همانطور که از پله های فلزی بی پروا به سمت پیاده رو پایین می آمد. بعد از آن، او مجبور شد از خیابان پنجاه و دوم، نیم بلوک را پیاده برود، از کنار خانواده‌ای متزلزل از خانه‌های سنگ‌های قهوه‌ای بگذرد – و سپس در زیر سقف‌های بلند اتاق بزرگ جلویی‌اش قرار گرفت. این کاملا رضایت بخش بود.

بالاخره اینجا زندگی شروع شد. در اینجا می خوابید، صبحانه می خورد، می خواند و سرگرم می شد. خود خانه از مصالح کدر بود که در اواخر دهه نود ساخته شد. در پاسخ به نیاز روزافزون به آپارتمان های کوچک، هر طبقه به طور کامل بازسازی و به صورت جداگانه اجاره شده بود. از بین چهار آپارتمان آنتونی، در طبقه دوم، مطلوب ترین آپارتمان بود.

اتاق جلویی دارای سقف های بلند و سه پنجره بزرگ بود که به طرز دلپذیری در خیابان پنجاه و دوم قرار داشت. در انتصابات خود با یک حاشیه امن از هر دوره خاصی فرار کرد. از سفتی، گرفتگی، برهنگی و انحطاط فرار کرد. نه بوی دود می داد و نه بوی بخور – بلند و کم رنگ آبی بود. یک سالن عمیق از نرم ترین چرم قهوه ای رنگ وجود داشت که خواب آلودی مانند مه در اطراف آن می چرخید.

صفحه‌ای از لاک چینی وجود داشت که عمدتاً مربوط به ماهیگیران هندسی و شکارچیان سیاه و طلایی بود. این یک طاقچه گوشه ای برای یک صندلی حجیم ساخته که توسط یک چراغ ایستاده نارنجی رنگ محافظت می شود. در اعماق شومینه، یک سپر چهارپاره به رنگ سیاه تیره سوخته بود. با عبور از اتاق ناهارخوری، که آنتونی فقط صبحانه را در خانه می خورد، صرفاً یک پتانسیل باشکوه بود.

رنگ لایت مو تیره : و در یک سالن نسبتاً طولانی، یکی به قلب و هسته آپارتمان رسید – اتاق خواب و حمام آنتونی. هر دوی آنها بسیار بزرگ بودند. زیر سقف های قبلی حتی تخت سایبان بزرگ فقط اندازه متوسطی داشت. روی زمین، فرشی عجیب از مخمل زرشکی مانند پشم بر روی پاهای برهنه او نرم بود. حمام او، برخلاف شخصیت نسبتاً پرمعنای اتاق خوابش، همجنس گرا، روشن، بسیار قابل سکونت و حتی کم رنگ بود.

در اطراف دیوارها عکس‌هایی از چهار زیباروی مشهور آن روز به چشم می‌خورد: جولیا ساندرسون در نقش «دختر آفتابی»، اینا کلر در نقش «دختر کواکر»، بیلی برک در نقش «دختر ذهن‌رنگ» و هیزل داون در نقش “بانوی صورتی.” بین بیلی برک و هیزل داون چاپی آویزان بود که نمایانگر بخش بزرگی از برف بود که توسط خورشیدی سرد و مهیب رهبری می شد – به گفته آنتونی، این نماد دوش آب سرد بود.

وان حمام مجهز به یک کتابدار مبتکرانه کم و بزرگ بود. در کنار آن، کمد دیواری برآمده با کتانی کافی برای سه مرد و با یک نسل کراوات. هیچ حوله جلالی و کوتاهی از فرش وجود نداشت – به جای آن، یک قالیچه غنی، مانند فرشی که در اتاق خواب او بود، معجزه ای از نرمی بود، که به نظر می رسید تقریباً پای خیس بیرون آمده از وان را ماساژ می داد.

در مجموع اتاقی برای تجسم – به راحتی می شد دید که آنتونی آنجا لباس می پوشد، موهای بی آلایشش را آنجا مرتب می کرد، در واقع همه کارها را انجام می داد جز خواب و خوردن. این غرور او بود، این حمام. او احساس می کرد که اگر عشقی داشت، عکس او را درست رو به وان آویزان می کرد تا گم شده در بخارهای تسکین دهنده آب داغ، دراز بکشد و به او نگاه کند و با گرمی و احساس به زیبایی او فکر کند.

رنگ لایت مو تیره : او نمی چرخد این آپارتمان توسط یک خدمتکار انگلیسی با نام منحصر به فرد و تقریباً نمایشی مناسب تمیز نگه داشته شد، که تنها به دلیل این واقعیت که او یقه نرمی به تن داشت، تکنیک او مخدوش شد. اگر او کاملاً در محدوده آنتونی بود، این نقص به طور خلاصه برطرف می شد، اما او همچنین محدوده دو جنتلمن دیگر در همسایگی بود. از هشت تا یازده صبح او کاملاً مال آنتونی بود.