رنگ مرواریدی چه شماره ای است

رنگ مرواریدی چه شماره ای است : چاق و دلچسب است، متاثر می شود تا بلند شود و بگوید ممکن است اوضاع به این بدی نباشد و سپس به ادامه دهید و سخنرانی کوچکی از خودش داشته باشد که در آن به عروس و داماد تبریک می گوید و پیشگویی های خوشبختی می دهد و به نکاتی می پردازد که مردان جوان را بسیار خوشحال می کند، اما باعث می شود که اونا خشمگین تر از همیشه سرخ شود.

رنگ مو : و این سخن آنان است; شاد و پر هیاهو، یا سوگوار و زاری، یا پرشور و سرکش، این موسیقی موسیقی آنهاست، موسیقی خانه. آغوشش را به سوی آنها دراز می کند، آنها فقط باید خودشان را تسلیم کنند. شیکاگو و سالن‌هایش و محله‌های فقیر نشین آن محو می‌شوند – علفزارهای سبز و رودخانه‌هایی با نور آفتاب، جنگل‌های عظیم و تپه‌های پوشیده از برف وجود دارند.

رنگ مرواریدی چه شماره ای است

رنگ مرواریدی چه شماره ای است : آنها مناظر خانه و صحنه های دوران کودکی را در حال بازگشت می بینند. عشق ها و دوستی های قدیمی شروع به بیدار شدن می کنند، شادی ها و غم های قدیمی برای خنده و گریه. برخی عقب می افتند و چشمان خود را می بندند، برخی به میز می کوبند. گاه و بیگاه یکی با فریاد بلند می شود و این یا آن آهنگ را صدا می کند. و سپس آتش در چشمان تاموسیوس روشن‌تر می‌شود.

و او کمانچه‌اش را بالا می‌اندازد و برای همراهانش فریاد می‌زند، و آنها به کار دیوانه‌وار می‌روند. گروه گروه کر را بر عهده می گیرد و مردان و زنان مانند همه تسخیر شده فریاد می زنند. برخی به پا می‌پرند و روی زمین می‌کوبند، عینک‌هایشان را بلند می‌کنند و به یکدیگر قول می‌دهند. خیلی زود به ذهن کسی می رسد که یک آهنگ عروسی قدیمی را مطالبه کند که زیبایی عروس و شادی های عشق را جشن می گیرد.

در هیجان این شاهکار، شروع به لبه زدن در بین میزها می کند و راه خود را به سمت سر، جایی که عروس نشسته است، طی می کند. بین صندلی‌های میهمانان یک پا فاصله نیست و تاموسیوس آنقدر کوتاه است که هر وقت دستش را به سمت نت‌های پایین می‌برد، آن‌ها را با کمان می‌کوبد. اما او همچنان پافشاری می کند و بی وقفه اصرار می کند که همراهانش باید پیروی کنند.

در طول پیشرفت آنها، نیازی به گفتن نیست، صداهای ویولن سل به خوبی خاموش می شوند. اما سرانجام هر سه در راس قرار دارند و تاموسیوس جایگاه خود را در دست راست عروس می گیرد و شروع به ریختن روح خود در فشارهای ذوب می کند. اونای کوچولو برای خوردن خیلی هیجان زده است. هر چند وقت یک بار طعم کمی را می چشد، وقتی پسرعموی ماریجا آرنج او را نیشگون می گیرد و به او یادآوری می کند.

اما، در بیشتر موارد، او با همان چشمان ترسناک شگفت زده نشسته است. تتا الزبیتا مثل مرغ مگس خوار در یک بال زدن است. خواهرانش نیز پشت سر او می دوند و زمزمه می کنند و نفس نفس نمی زنند. اما به نظر می‌رسد که اونا به سختی صدای آنها را می‌شنود – موسیقی مدام صدا می‌زند، و نگاه دور برمی‌گردد، و او با دست‌هایش روی قلبش می‌نشیند. سپس اشک در چشمان او جاری شد.

رنگ مرواریدی چه شماره ای است : و از آنجایی که شرم دارد آنها را پاک کند، و از اینکه اجازه دهد آنها روی گونه هایش جاری شوند، خجالت می کشد، برمی گردد و سرش را کمی تکان می دهد و سپس وقتی می بیند که جورگیس او را تماشا می کند قرمز می شود. وقتی تاموسیوس کوزلیکا در پایان به کنار او رسید و عصای جادویش را بالای سرش تکان می‌داد، گونه‌های اونا قرمز شده است و به نظر می‌رسد که باید بلند شود و فرار کند.

با این حال، در این بحران، ماریا برچینسکاس او را نجات می‌دهد، که موزه‌ها ناگهان به ملاقات او می‌روند. ماریجا عاشق آهنگ است، آهنگ فراق عاشقان. او می‌خواهد آن را بشنود، و چون نوازندگان آن را نمی‌دانند، برخاسته است و به آموزش آنها ادامه می‌دهد. ماریا کوتاه قد است، اما در ساخت قوی است. او در یک کارخانه کنسروسازی کار می‌کند و تمام روز با قوطی‌های گوشت گاو به وزن چهارده پوند کار می‌کند.

او چهره ای پهن اسلاوی، با گونه های قرمز برجسته دارد. وقتی دهانش را باز می کند، غم انگیز است، اما نمی توانی به اسب فکر نکنی. او یک پیراهن فلانل آبی به کمر می‌پوشد که اکنون در آستین‌هایش بالا زده است و بازوهای او را نشان می‌دهد. او یک چنگال کنده کاری در دست دارد که با آن به میز می کوبد تا زمان را مشخص کند. همانطور که او آهنگ خود را غرش می کند.

با صدایی که کافی است بگوییم که هیچ بخشی از اتاق خالی نمی ماند، سه نوازنده با زحمت و نت به نت، اما به طور متوسط ​​یک نت پشت سر او، او را دنبال می کنند. بنابراین آنها از طریق بیت پس از بند مرثیه یک سوئن دلتنگ زحمت می کشند: «خدایا آرام باش عزیزترین. خدایا و خوشبختی، بیچاره من، می بینم.

به حساب حق تعالی، زیرا تو نیاز داری روی زمین تنها باشی!» وقتی آهنگ تمام شد، نوبت به سخنرانی می رسد و دده آنتاناس پیر به پا می خیزد. پدربزرگ آنتونی، پدر جورجیس، شصت سال بیشتر ندارد، اما شما فکر می کنید که او هشتاد ساله است. او تنها شش ماه در آمریکا بوده است و این تغییر برایش خوب نبوده است.

رنگ مرواریدی چه شماره ای است : در مردانگی در یک کارخانه پنبه کار می کرد، اما سرفه ای بر او فرود آمد و مجبور شد ترک کند. در خارج از کشور مشکل ناپدید شد، اما او در اتاق های ترشی دورهم کار می کرد و تنفس هوای سرد و مرطوب تمام روز آن را بازگردانده است. حالا که از جایش بلند می‌شود، سرفه‌هایش را گرفته است، و خودش را کنار صندلی‌اش نگه می‌دارد و صورت ضایع‌شده‌اش را برمی‌گرداند تا بگذرد.

عموماً رسم بر این است که سخنرانی در یک از یکی از کتابها خارج شود و از روی قلب یاد شود. اما دده آنتاناس در دوران جوانی خود یک عالم بود و واقعاً تمام نامه های عاشقانه دوستانش را تشکیل می داد. اکنون فهمیده می شود که او یک سخنرانی اصیل تبریک و تهنیت سروده است و این یکی از وقایع روز است. حتی پسرانی که در اتاق غوغا می‌کنند.

نزدیک می‌شوند و گوش می‌دهند و برخی از زنان هق هق می‌کنند و پیشبند خود را در چشمانشان پاک می‌کنند. این بسیار جدی است، زیرا آنتاناس رودکوس به این فکر رسیده است که او زمان زیادی برای ماندن با فرزندانش ندارد. سخنرانی او همه آنها را چنان اشک آلود می کند که یکی از مهمانان، جوکوباس صدویلاس، که یک فروشگاه اغذیه فروشی در خیابان هالستد دارد.