رنگ موی ماهاگونی چه رنگیه

رنگ موی ماهاگونی چه رنگیه : و آنهایی که در داخل هستند به یکدیگر می چسبند و از پیشروی خودداری می کنند. همه ما در برابر یکدیگر گیر کرده ایم و آستانه را مسدود می کنیم. “ترجیح می‌دهم بالا بروم و در فضای باز بروم!” مردی گریه می کند اما درخشش هایی آسمان را بر فراز خاکریزها از هر طرف می شکافند، و منظره این فواره های شعله طنین انداز که بر گودال ما و سایه های ازدحام آن بر فراز ما نشسته است.

رنگ مو : مثل یک حیوان بزرگ است که در صورت ما نفس می کشد. به نظر می رسد سنگر مدفون ما را به سمت هیاهوی یک کارگاه جهنمی به پایین و پایین هدایت می کند که درخشش قرمز تیره آن سایه های عظیم و منحنی ما را به رنگ ارغوانی روی دیوارها ترسیم می کند. در اوج اهریمنی هیاهو، باد گرم و نور، ما ناشنوا به سمت کوره می‌رویم.

رنگ موی ماهاگونی چه رنگیه

رنگ موی ماهاگونی چه رنگیه : در حالی که سیگار، عامل خشم او، در سکوت ناپدید می‌شود. ضربان تند موتور بلندتر می شود و گرمای فزاینده ای ما را احاطه می کند. هوای بیش از حد شارژ شده سنگر هر چه به جلو می رویم بیشتر و بیشتر می لرزد. یادداشت تند موتور به زودی گوش های ما را چکش می کند و ما را تکان می دهد. با این حال گرمتر می شود.

می توان فکر کرد که موتور خود را از طریق تونل پرتاب می کند تا با ما ملاقات کند، مانند موتورسوار دیوانه ای که با چراغ جلو و نابودی خود با سرگیجه نزدیک می شود. سوخته و نیمه کور از جلوی کوره سرخ و موتور سیاهی می گذریم که چرخ طیارش مانند طوفان غرش می کند و به سختی وقت داریم که حرکات مردها را در اطراف آن تشخیص دهیم.

چشمانمان را می بندیم، از تماس این نفس سفید و داغ خیره کننده خفه می شویم. حالا سر و صدا و گرما پشت سر ما بیداد می کند و ضعیف تر می شود و همسایه ام در ریش غر می زند: “و آن احمقی که گفت چراغ من دیده می شود!” و اینجا هوای رایگان است! آسمان آبی بسیار تیره، همرنگ زمین و کمی روشن تر است. باران بدتر و بدتر می شود و راه رفتن در لجن سنگین سخت است.

کل چکمه فرو می‌رود و هر بار بیرون کشیدن پا درد شدیدی است. تقریباً چیزی در شب قابل مشاهده نیست، اما در خروجی از سوراخ شاهد اختلالی از تیرها هستیم که در سنگر پهن شده فرو می ریزند – برخی از گودال های تخریب شده. درست در این لحظه، بازوی غیرزمینی یک نورافکن که در فضا تاب می‌خورد، می‌ایستد و روی ما می‌افتد.

و متوجه می‌شویم که درهم و برهم ستون‌های کنده‌شده و غرق‌شده و قاب‌های شکسته پر از سربازان مرده است. خیلی نزدیک به من، سر بدن زانو زده به پشتش با نخی نامشخص آویزان است. یک روکش سیاه با قطرات لخته شده، گونه را می پوشاند. جسد دیگری چنان تیری را در آغوشش می بندد که فقط نیمی از آن افتاده است.

دیگری که به شکل دایره دراز کشیده است توسط پوسته کنده شده و کمر و شکمش برهنه شده است. دیگری، در لبه تپه دراز شده، دست خود را در مسیر ما پرتاب کرده است. و در این مکان که هیچ رفت و آمدی وجود ندارد، مگر در شب – زیرا سنگر فقط در آنجا توسط زمین ریزش مسدود است و در روز غیرقابل دسترس است – هر کس روی آن دست قدم می گذارد.

در کنار محور نورافکن، آن را به وضوح دیدم، بدون گوشت و فرسوده، نوعی باله پژمرده. باران بیداد می کند و صدای جریان آن بر همه چیز حاکم است – وحشتی از ویرانی. ما آب را روی گوشت خود احساس می کنیم که گویی طوفان لباس های ما را شسته است. وارد سنگر باز می‌شویم و آغوش شب و طوفان تنها در اختیار داشتن این آشفتگی اجساد، گیر افتاده و تنگ روی مربعی از زمین مانند روی یک قایق است.

رنگ موی ماهاگونی چه رنگیه : باد قطرات عرق را بر پیشانی ما منجمد می کند. نزدیک نیمه شب است. شش ساعت است که در بار فزاینده گل راهپیمایی کرده ایم. این زمانی است که تئاترهای پاریس با الکترولیترها شکل گرفته و با لامپ ها شکوفا می شوند. وقتی پر از هیجان مجلل، با خش خش دامن، با شادی و گرما می شوند. هنگامی که انبوهی خوشبو و درخشان، گپ زدن، خنده، لبخند، کف زدن، در حال گسترش، احساس می‌کند.

که تحت تأثیر احساسات هوشمندانه‌ای که کمدی برمی‌انگیزد، تحت تأثیر قرار می‌گیرد و در لذت بردن از نمایش‌های غنی و باشکوه تجلیل نظامی که صحنه را ازدحام می‌کند، می‌گذرد. سالن موسیقی “آیا ما آنجا نیستیم؟ نام دو دیو، آیا هرگز به آنجا نخواهی رسید؟ ناله از راهپیمایی طولانی دمیده می شود که در این شکاف های زمین پرتاب می شود و تفنگ و بیل و کلنگ را زیر سیلاب جاودانه حمل می کند.

راهپیمایی می کنیم و راهپیمایی می کنیم. از خستگی مست شده ایم و به این طرف و آن طرف می غلتیم. مات و خیس، با شانه‌هایمان به ماده‌ای مثل خودمان می‌کوبیم. “توقف کن!” – “آیا ما آنجا هستیم؟” – “آه، بله، ما آنجا هستیم!” در این لحظه یک پس زدن سنگین ما را به عقب فشار می دهد و سپس زمزمه ای به گوش می رسد: “ما خودمان را گم کرده ایم.” حقیقت در سردرگمی گروه سرگردان سرگردان است.

ما در مسیری اشتباه رفته‌ایم، و یافتن دوباره راه درست، فریب کار خواهد بود. بعد هم شایعه ای دهان به دهان می رسد مبنی بر اینکه یک گروهان رزمی در مسیر خطوط، پشت سر ما می آید. راهی که ما آمده ایم با مردان متوقف شده است. بلوک مطلق است. به هر قیمتی باید سعی کنیم سنگر از دست رفته را – که گفته می شود در سمت چپ ماست – با چکاندن شیره یا شیره دیگر به دست آوریم.

مردانی که کاملا خسته و بی اعصاب بودند، به حرکات و سرزنش های خشونت آمیز دست می زنند. آنها مدتی در حال حرکت هستند، سپس ابزارهای خود را رها می کنند و می ایستند. اینجا و آنجا گروه‌های فشرده وجود دارند – می‌توانید با نور صدف‌های ستاره‌ای به آنها نگاه کنید – که اجازه داده‌اند روی زمین بیفتند. این نیروها که از جنوب به شمال پراکنده شده اند، در باران بی رحم منتظر می مانند. ستوانی که مسئول است.

رنگ موی ماهاگونی چه رنگیه : و ما را به بیراهه کشانده است، راه خود را در امتداد مردان در جستجوی خروجی جانبی می چرخاند. یک سنگر کوچک، کم عمق و باریک ظاهر می شود. افسر با عجله می گوید: «ما باید از آن راه برویم، بدون شک. “بیایید، جلو، پسران.” هر مردی با عبوس بار خود را برمی دارد. اما گروهی از سوگند و نفرین از اولین کسی که وارد شیره کوچک می شود بلند می شود: “این یک مستراح است!” بوی مشمئز کننده ای از سنگر خارج می شود.