رنگ مو تنباکویی شماره ۷

رنگ مو تنباکویی شماره ۷ : می دانستی که با خطرناک ترین موجود پستانداران دو پا، یعنی خوک جاده روبرو می شوی. یا شاید یک مرد مست، یا فقط یک زن – فرصتی برای فهمیدن وجود نداشت.

رنگ مو : دیگر بانی شاهزاده جوان نفتی نبود که مورد تملق و تحسین همه قرار گیرد. او یک دشمن بود و خصومت را در نگاه مردان می خواند، حتی در جایی که ممکن است وجود نداشته باشد. او در موقعیت یک سرباز ارتش بود که احساس می‌کند هدفش ناعادلانه است و شکمی برای مبارزه ندارد – اما آرزوی شکست خود سخت است!

رنگ مو تنباکویی شماره ۷

رنگ مو تنباکویی شماره ۷ : صبح یکشنبه خورشید می درخشید و بانی هرگز چنین جمعیتی را در بهشت ​​ندیده بود. الی در نخلستان در کنار «خیمه» جدیدش مراسمی برگزار می‌کرد و به اعتصاب‌کنندگان می‌گفت که اگر به روح‌القدس ایمان داشته باشند، نباید نگران دستمزد خود باشند، معجزه نان‌ها و ماهی‌ها وجود داشت. و آیا پدر آسمانی آنها قادر به تغذیه آنها نبود اگر آنها به او اعتماد کنند.

برخی این را باور کردند و فریاد آمین سر دادند. جاده صاف و بی عیب و نقص، دقیقاً چهارده فوت عرض داشت، لبه‌های آن گویی توسط قیچی بریده شده بود، نواری از بتون خاکستری که توسط دستی غول‌پیکر روی دره کشیده شده بود. زمین در امواج بلند، صعودی آهسته و سپس یک شیب ناگهانی حرکت کرد. بالا رفتی و به سرعت رفتی – اما هیچ ترسی نداشتی، زیرا می دانستی که روبان جادویی آنجا خواهد بود.

بدون موانع، بدون ضربه یا زخم، منتظر عبور چرخ های لاستیکی باد شده ای بود که هفت بار در ثانیه می چرخند. باد سرد صبح که سوت می زند، طوفانی از حرکت، زمزمه و خروش با مضامینی همیشه در حال تغییر. اما تو در پشت یک بادگیر کج نشسته ای که باد را روی سرت می لغزید. گاهی دوست داشتی دستت را بالا بیاوری و ضربه سرد را حس کنی.

گاهی به اطراف سپر نگاه می‌کردی و اجازه می‌دادی سیلاب به پیشانی‌ات برخورد کند و موهایت را به اطراف پرت کنی. اما بیشتر اوقات شما ساکت و با وقار می‌نشستید. زیرا این روش پدر بود و روش پدر اخلاق رانندگی را تشکیل می‌داد. پدر کتی به رنگ خرمایی، بافت نرم و پشمی، برش مجلل، دو سینه، با یقه بزرگ و یقه‌های بزرگ و لبه‌های بزرگ روی جیب‌ها می‌پوشید.

رنگ مو تنباکویی شماره ۷ : کت پسر را همان خیاط درست کرده بود، از همان جنس نرم و پشمی، با همان یقه بزرگ و یقه های بزرگ و لبه های بزرگ. پدر دستکش رانندگی به دست داشت. و همین مغازه برای پسرها هم همین نوع را داشت. بابا عینک شاخ دار زده بود. پسر هرگز نزد چشم‌پزشک برده نشده بود، اما او در یک داروخانه یک جفت عینک کهربایی رنگ با لبه‌های شاخ مانند بابا پیدا کرده بود.

سر بابا کلاهی نبود، چون معتقد بود باد و آفتاب از ریزش موهایت جلوگیری می کند. بنابراین پسر نیز با قفل های درهم سوار شد. تنها تفاوت آنها، جدا از اندازه، این بود که بابا یک سیگار قهوه ای بزرگ، بدون نور، گوشه دهانش بود. بقای روزهای سخت قدیم، زمانی که او تیم های قاطر رانده بود و تنباکو می جوید. سرعت سنج گفت: پنجاه مایل. این قانون پدر برای کشور باز بود.

و او هرگز آن را تغییر نداد، مگر در هوای مرطوب. نمرات هیچ تفاوتی نداشت. کسری از اونس فشار بیشتری با پای راستش وارد کرد، و ماشین به سمت بالا، بالا، بالا رفت تا از بالای خط الراس عبور کرد و به سمت دره کوچک بعدی، دقیقاً در مرکز روبان خاکستری جادویی حرکت کرد. بتن. ماشین روی درجه پایین شروع به جمع آوری سرعت می کرد.

بابا فشار پایش را کمی بلند می کرد و می گذاشت مقاومت موتور سرعت را بررسی کند. بابا گفت: پنجاه مایل کافی بود. او مردی با نظم بود خیلی جلوتر، بر فراز چندین موج زمین، ماشین دیگری می آمد. یک لکه سیاه کوچک، از دید خارج شد و بزرگتر شد. دفعه بعد هنوز بزرگتر بود. دفعه بعد – در شیب بالای سر شما بود، سریعتر و سریعتر به سمت شما هجوم آورد.

یک پرتابه قدرتمند از یک توپ شش فوتی به بیرون پرتاب شد. حالا یک لحظه برای آزمایش اعصاب یک راننده است. روبان جادویی بتن هیچ قدرت کششی نداشت. زمین در کناره‌ها برای شرایط اضطراری آماده شده بود، اما همیشه نمی‌توانستید مطمئن باشید که چقدر خوب آماده شده است، و اگر با سرعت پنجاه مایل در ساعت حرکت می‌کردید.

لرزش‌های ناخوشایند چرخ‌ها را خواهید دید. ممکن است بتن منظمی را بیابید که چندین اینچ بالاتر از زمین در کنار آن قرار دارد و مجبورتان می‌کند روی زمین بدوید تا زمانی که دوباره جایی برای تاب خوردن پیدا کنید. ممکن است ماسه نرمی وجود داشته باشد که شما را به این طرف و آن طرف منحرف کند یا خاک رس مرطوبی که شما را می لغزد و به سفر شما پایان می دهد.

رنگ مو تنباکویی شماره ۷ : بنابراین قوانین رانندگی خوب شما را منع می کند که از روبان جادویی خارج شوید مگر در مواقع اضطراری شدید. شما از نظر اخلاقی مستحق چندین اینچ حاشیه در لبه سمت راست بودید. و مردی که به شما نزدیک می‌شود به تعداد مساوی اینچ حق دارد. که در حین شلیک، بین دو پرتابه باقیمانده اینچ باقی ماند. همانطور که یکی می گوید خطرناک به نظر می رسد.

اما آسمان ها بر اساس محاسبات مشابه اداره می شوند، و در حالی که برخوردها اتفاق می افتد، زمان کافی را در این بین باقی می گذارند تا جهان ها شکل بگیرند و مشاغل موفقی که توسط افراد صاحب امر انجام شود. “هووس!” پرتابه دیگر رفت و به سرعت گذشت. صدای بلند و سریع “هووش!” بدون باریک شدن.

در انتها نگاهی اجمالی به مرد دیگری با عینک‌های شاخ‌دار مثل خودت داشتی، با دو دستی مشابه روی فرمان، و تثبیت کاتالپتیکی مشابهی در چشم‌ها. تو هرگز به عقب نگاه نکردی؛ زیرا با سرعت پنجاه مایل در ساعت، کار شما با چیزهایی است که پیش روی شماست، و گذشته گذشته است – یا بگوییم که گذشتگان گذشته اند؟ در حال حاضر ماشین دیگری می آید.

و دوباره لازم است که مرکز راحت نوار بتنی را ترک کنید و به یک و نیم اینچ منهای دقیقاً تخمین زده شده بسنده کنید. هر بار، شما زندگی خود را بر روی توانایی خود در قرار دادن ماشین خود بر روی خط دقیق و بر توانایی و تمایل طرف دیگر ناشناخته برای انجام همین کار قرار می دادید. در همان لحظه پرتاب او را تماشا کردی و اگر می دیدی که او امتیاز لازم را نمی دهد.