رنگ مو تنباکویی شماره ۶

رنگ مو تنباکویی شماره ۶ : در عقب ماشین یک محفظه مسطح با روکش شیب دار قرار داشت که بابا آن را با کلید باز کرد. یکی از تعداد زیادی کلید، که هر کدام دقیقاً برای او شناخته شده است، هر کدام نمادی از کارایی و نظم است. بابا زنجیر را بیرون آورد و روی لاستیک های عقب بست، دستانش را روی گیاهان پر از مه کنار جاده پاک کرد.

رنگ مو : از شلنگ آغشته به آرد آب می‌نوشیدند و شکم‌های فولادی گرد داشتند. که تمام روز با صدای خراش می چرخید. همه اینها آمده بودند و یکی دو سال زحمت کشیده بودند و حیاط به حیاط نوار جادو را باز کرده بودند. از زمان آغاز جهان هرگز مردان قدرتمندی به این اندازه وجود نداشته اند. و پدر یکی از آنها بود. او می توانست چنین کارهایی را انجام دهد.

رنگ مو تنباکویی شماره ۶

رنگ مو تنباکویی شماره ۶ : چه جادوی این همه کار را کرده بود؟ بابا توضیح داده بود – پول این کار را کرده بود. مردان پولدار کلمه را گفته بودند و نقشه برداران و مهندسان آمده بودند و هزاران نفر حفار، مکزیکی و هندی ازدحام برنزی، مسلح به کلنگ و بیل. و بیل های بخار عالی با پنجه های بلند آویزان خرچنگ از فولاد. سنگرهایی با بازوهای چرخان پهن، خراش‌ها و دستگاه‌های درجه‌بندی، مته‌های فولادی و افراد انفجاری با دینامیت، سنگ‌شکن‌ها و میکسرهای بتن که هزار کیسه سیمان می‌خوردند.

او اکنون در راه انجام چنین کاری بود. ساعت هفت عصر امروز، در لابی هتل امپریال در شهر بیچ، مردی منتظر بود، بن اسکات، پیشاهنگ نفت، که پدر او را «شگ اجاره ای» خود توصیف کرد. او یک «پیشنهاد» بزرگ داشت که همگی ردیف شده بودند و اوراق آماده امضا بود. پس این بود که پدر حق داشت راه را باز کند.

این معنی صدای نظامی تند شاخ بود که از دماغش صحبت می کرد: «وونه! وان! بابا داره میاد! از سر راه برو کنار! وان! وان!» پسر با چشمانی مشتاق و هوشیار نشست. او دنیا را می‌دید، به شکلی که مردان در روزگار هارون الرشید خواب دیده بودند – از یک اسب جادویی که بر فراز ابرها تاخت، از یک فرش جادویی که در هوا می‌رفت.

این چشم‌انداز غول‌پیکر بود که خودش را باز می‌کرد. مناظر جدیدی در هر پیچ باز می‌شود، دره‌هایی که زیر سر شما خمیده‌اند، تپه‌هایی که از بالای سر شما بلند می‌شوند، دسته‌هایی از رشته‌ها، تا جایی که چشم شما می‌تواند به آن برسد. حالا که در دل رشته بودی، می‌دیدی که درختانی در تنگه‌های عمیق، درختان کاج کهنسال سر به فلک کشیده‌اند.

که طوفان غر می‌زند و صاعقه شکاف می‌دهد. یا توده های بلوط زنده که فضاهای دلپذیری مانند پارک های انگلیسی می ساختند. اما در بالای آن فقط قلم مو وجود داشت که اکنون با رنگ سبز کوتاه بهاری تازه شده بود. کهور و مریم گلی و سایر گیاهان صحرایی که یاد گرفته بودند در حالی که آب بود سریع شکوفا شوند و خشکسالی طولانی پخت را تحمل کنند.

آنها با تکه‌های نارنجی رنگ پرتقال، گیاهی که در رشته‌های بلندی مانند ابریشم ذرت رشد می‌کرد و لباسی بر روی گیاهان دیگر می‌بافید، دیده می‌شدند. آنها را کشت – اما تعداد بیشتری وجود داشت. تپه‌های دیگر همگی صخره‌ای بودند، با رنگ‌های متنوع. سطوح خالدار و خالدار مانند پوست جانوران را دیدی – پلنگ های قهوه ای رنگ و موجوداتی قرمز و خاکستری یا سیاه و سفید که نامشان را نمی دانستی.

رنگ مو تنباکویی شماره ۶ : تپه هایی از تخته سنگ ساخته شده بودند که گویی غول ها آنها را در جنگ پرتاب کرده اند. بلوک‌هایی انباشته شده بود، انگار بچه‌های غول‌ها از بازی خسته شده‌اند. صخره‌ها مانند طاق‌های کلیسای جامع بر فراز جاده برافراشته بودند. از میان چنین طاقی به نمای دره ای تاب خوردی که در پایین خمیازه می کشید، با یک مانع سفید محکم برای محافظت از شما در حین چرخش.

از ابرهای بالای سر، پرنده بزرگی در حال حرکت بود. بال‌هایش به‌گونه‌ای فرو ریخت که گویی گلوله‌ای به او خورده است و به ورطه فرو رفت. “این یک عقاب بود؟” از پسر پرسید. پدر که هیچ عشقی در او نداشت، پاسخ داد: «بازارد». آنها هر چه بالاتر می رفتند، موتور به آرامی خرخر می کرد، یک نت غیر قابل تغییر. در زیر بادگیر، صفحه‌ها و گیج‌ها در آرایه‌های پیچیده قرار داشتند.

یک سرعت‌سنج با یک خط قرمز کوچک که دقیقاً سرعت شما را نشان می‌دهد. یک ساعت، و یک گیج روغن، یک گیج گاز، یک آمپرسنج و یک دماسنج که به آرامی روی درجه بلندی مانند این نصب می شود. همه این چیزها در هشیاری پدر بود – ماشینی هنوز پیچیده تر. چرا که بالاخره نود اسب بخار در مقایسه با توان یک میلیون دلاری چقدر بود؟ ممکن بود یک موتور خراب شود.

اما ذهن بابا کارایی خورشید گرفتگی را داشت. آنها قرار بود تا ساعت ده در بالاترین درجه قرار گیرند. و رفتار پسر همان کشاورز پیر با ساعت طلایی نو بود که صبح زود در ایوان جلویش ایستاد و گفت: “اگر آن خورشید سه دقیقه دیگر از تپه نگذرد، او دیر کرده است.” III اما مشکلی پیش آمد و برنامه را خراب کرد. توی مه بلند شده بودی و حجاب های سفید سرد صورتت را فرا گرفته بود.

خوب می دیدی، اما مه راه را خیس کرده بود و خاک رس روی آن بود، ترکیبی که ماهرترین راننده را درمانده می کرد. چشم سریع پدر متوجه آن شد و سرعتش را کم کرد. یک اتفاق خوش شانس، زیرا ماشین شروع به سر خوردن کرد و تقریباً به دیوار چوبی سفیدی که از لبه بیرونی محافظت می کرد، برخورد کرد. آنها دوباره شروع کردند، در امتداد خزنده، با دنده کم.

به طوری که می توانند به سرعت متوقف شوند. سرعت سنج پنج مایل را نشان داد، سپس سه مایل. سپس یک اسلاید دیگر، و پدر گفت: “لعنتی”. پسر می‌دانست که آن‌ها زیاد تحمل نمی‌کنند. او فکر کرد «زنجیره‌ها»، و از نزدیک در کنار تپه، روی یک منحنی داخلی که ماشین‌هایی که از هر طرف می‌آمدند می‌توانستند آنها را ببینند، نزدیک شدند.

رنگ مو تنباکویی شماره ۶ : پسر در کنار خود را باز کرد و بیرون آمد. پدر به شدت فرود آمد و کتش را درآورد و روی صندلی گذاشت. او کتش را درآورد و به همین ترتیب پوشید – زیرا لباس بخشی از حیثیت یک مرد بود، نمادی از ظهور او در زندگی بود و هرگز کثیف و مچاله نمی شد. سرآستین‌هایش را باز کرد و آستین‌ها را بالا زد – هر حرکتی دقیقاً توسط پسر دنبال می‌شد.