رنگ موی تنباکویی و عسلی

رنگ موی تنباکویی و عسلی : دریا شوم به نظر می رسید، مانند دشتی مواج دلگیر با تکه هایی از برف: در حالی که کشتی سخت کار می کرد، آلباتروس با بال های گشاد شده اش درست به سمت باد می چرخید. ظهر دریای بزرگی بر سر ما شکست و یکی از قایق‌های نهنگ را پر کرد که مجبور شد فوراً قطع شود. بیگل بیچاره از شوک لرزید و برای چند دقیقه از فرمان او اطاعت نکرد.

رنگ مو : برادرش (یورک با تقلید از رفتار او) گفت: “این چیه؟” و در حال خزیدن به سمت بالا، او به بالای صخره نگاه کرد و “مرد وحشی” را دید که پرندگان خود را می چیند. او کمی نزدیکتر خزید و سپس سنگ بزرگی را به پایین پرتاب کرد و او را کشت. یورک برای مدت طولانی اعلام کرد که پس از آن طوفان ها بیداد کردند و باران و برف زیادی بارید.

رنگ موی تنباکویی و عسلی

رنگ موی تنباکویی و عسلی : زیرا یک فرمانده قدیمی قاطعانه معتقد بود که طوفان های سنگین متوالی که در کیپ هورن با آن ها مواجه شدیم، به دلیل حضور ما در هواپیمای بود. نزدیکترین رویکرد به یک احساس مذهبی که من در مورد آن شنیدم، توسط یورک مینستر نشان داده شد، که وقتی آقای باینو به تعدادی جوجه اردک بسیار جوان به عنوان نمونه شلیک کرد.

به جدی ترین حالت گفت: “اوه، آقای باینو، باران بسیار، برف بسیار می بارد. ، زیاد باد کن.» ظاهراً این مجازاتی برای هدر دادن غذای انسان بود. او همچنین با حالتی وحشیانه و هیجان‌زده گفت که برادرش روزی در حالی که برای برداشتن پرندگان مرده‌ای که در ساحل رها کرده بود برمی‌گشت، چند پر را مشاهده کرد که باد وزیده بود.

تا آنجا که ما می‌توانیم تشخیص دهیم، به نظر می‌رسید که او خود عناصر را عامل انتقام‌جو می‌داند: در این مورد مشخص است که چگونه به طور طبیعی، در مسابقه‌ای که از نظر فرهنگی کمی پیشرفته‌تر است، عناصر شخصیت می‌شوند. اینکه «مردان وحشی بد» چه بودند، همیشه برای من مرموزتر به نظر می رسید.

از آنچه یورک گفت، وقتی جایی را پیدا کردیم که شبیه یک خرگوش بود، جایی که یک مرد مجرد شب قبل در آن خوابیده بود، باید فکر می کردم که آنها دزدانی بودند که از قبایل خود رانده شده بودند. اما سخنان مبهم دیگر مرا در این مورد شک کرد. من گاهی تصور کرده ام که محتمل ترین توضیح این بود که آنها دیوانه بودند.

رنگ موی تنباکویی و عسلی : قبایل مختلف هیچ دولت یا رئیسی ندارند. با این حال هر یک توسط قبایل متخاصم دیگری احاطه شده اند که به لهجه های مختلف صحبت می کنند و تنها با مرزی متروک یا سرزمینی بی طرف از یکدیگر جدا شده اند: به نظر می رسد که علت جنگ آنها وسیله امرار معاش باشد. کشور آنها توده ای شکسته از صخره های وحشی، تپه های بلند، و جنگل های بی فایده است.

و این ها از طریق مه و طوفان های بی پایان دیده می شوند. زمین قابل سکونت به سنگ های ساحل تبدیل شده است. در جستجوی غذا مجبورند بی وقفه از نقطه‌ای به نقطه دیگر سرگردان شوند، و ساحل آن‌قدر شیب‌دار است که فقط می‌توانند با قایق‌های بدبخت خود حرکت کنند. آنها نمی توانند احساس خانه داشتن را بدانند و هنوز کمتر از محبت داخلی. زیرا شوهر برای زن ارباب بی رحم برای یک برده زحمتکش است.

آیا تا به حال هولناک‌تر از آنچه در ساحل غربی بایرون انجام داد، مادری بدبخت را دید که پسر بچه در حال مرگش را که در حال مرگ بود بردارد، کسی که شوهرش بی‌رحمانه او را به خاطر انداختن سبدی تخم‌مرغ بر روی سنگ‌ها کوبیده بود!

چقدر می‌توان قدرت‌های برتر ذهن را وارد بازی کرد: تخیل برای تصویر کردن، عقل برای مقایسه، قضاوت برای تصمیم‌گیری چه چیزی وجود دارد؟ کوبیدن لنگان از سنگ حتی به حیله گری، آن پایین ترین قدرت ذهن، نیاز ندارد. مهارت آنها از برخی جهات را می توان با غریزه حیوانات مقایسه کرد. زیرا با تجربه بهبود نمی‌یابد: قایق‌رانی، مبتکرانه‌ترین کار آنها، هر چند ضعیف است.

همانطور که از دریک می‌دانیم، در دویست و پنجاه سال گذشته ثابت مانده است. در حالی که این وحشی ها را می بیند، می پرسد از کجا آمده اند؟ چه چیزی می توانست وسوسه کند، یا چه تغییری، قبیله ای از مردان را مجبور به ترک مناطق زیبای شمال، سفر به کوردیلرا یا ستون فقرات آمریکا، اختراع و ساخت قایق هایی کند که توسط قبایل شیلی استفاده نمی شود.

پرو، و برزیل، و سپس وارد شدن به یکی از غیر مهمان نوازترین کشورها در محدوده جهان؟ اگرچه چنین تأملاتی در ابتدا باید ذهن را درگیر کند، اما ممکن است مطمئن باشیم که تا حدی اشتباه هستند. دلیلی وجود ندارد که باور کنیم تعداد کاهش یافته است. بنابراین ما باید فرض کنیم که آنها از سهم کافی از خوشبختی، از هر نوع که باشد، برخوردار می شوند تا زندگی را ارزشمند کنند.

طبیعت با همه کاره ساختن عادت و تأثیراتش موروثی، فیوژیان را با اقلیم و تولیدات کشور نکبت‌بارش تطبیق داده است. آب و هوای بد، تنگه ماژلان پس از شش روز بازداشت در ویگوام کوو به دلیل آب و هوای بسیار بد، در ۳۰ دسامبر به دریا رفتیم. کاپیتان فیتز روی آرزو داشت به سمت غرب برود تا یورک و فوجیا را در کشور خود فرود آورد. هنگامی که در دریا بودیم.

رنگ موی تنباکویی و عسلی : توفان های پی در پی داشتیم، و جریان بر علیه ما بود: ما به سمت جنوب ۵۷ درجه و ۲۳ دقیقه حرکت کردیم. در ۱۱ ژانویه ۱۸۳۳، با حمل یک بادبان، در چند مایلی کوه ناهموار بزرگ یورک مینستر (که توسط کاپیتان کوک نامیده می شود، و منشاء نام بزرگتر فوجین) رسیدیم. غوغای خشن ما را مجبور کرد که بادبان را کوتاه کنیم و در دریا متمایز شویم.

موج‌سواری با ترس در ساحل در حال شکستن بود و اسپری روی صخره‌ای که ارتفاع آن ۲۰۰ فوت تخمین زده می‌شد، منتقل شد. در روز دوازدهم طوفان بسیار سنگین بود و ما دقیقاً نمی‌دانستیم کجا هستیم: ناخوشایندترین صدایی بود که مدام تکرار می‌شد: «مواظب به بادبزن باش». در سیزدهم، طوفان با خشم کامل خود به پا شد: افق ما با ورقه های اسپری که توسط باد حمل می شد محدود بود.