رنگ مرواریدی گلباران

رنگ مرواریدی گلباران : چشمانش را خسته بست، اجازه داد سرش به آرامی بچرخد و به سرعت کنترل عضلانی را به دست آورد. از شکاف ذهنش، شبح مبهم اما اجتناب ناپذیر شب قبل بیرون آمد – اما در این مورد ثابت شد که چیزی جز گفتگوی به ظاهر پایان ناپذیر با ریچارد کارامل، که نیمه شب با او تماس گرفته بود، نبود.

رنگ مو : مانند یک موجود زنده روی زمین ایستاد و روی زمین نشست. “اسم گلوریا گیلبرت؟” او گریه. “بله. او قابل توجه نیست؟” «مطمئنم که نمی‌دانم – اما به خاطر کسالت محض پدرش -» موری با اعتقادی سرسختانه حرفش را قطع کرد، “خانواده او ممکن است به اندازه عزاداران حرفه ای غمگین باشند، اما من تمایل دارم فکر کنم که او یک شخصیت کاملاً معتبر و اصلی است.

رنگ مرواریدی گلباران

رنگ مرواریدی گلباران : اما بیشتر در مورد پاها صحبت کردیم.” آنتونی از خوشحالی تکان خورد. “خدای من! پاهای کیست؟” “او. او خیلی در مورد او صحبت کرد. گویی آنها یک نوع انتخابی بودند. او میل زیادی برای دیدن آنها برانگیخت.” “او چیست – یک رقصنده؟” “نه، متوجه شدم که او پسر عموی دیک است.” آنتونی به طور ناگهانی صاف نشسته بود که بالشی که آزاد کرد.

همه اینها – اما متفاوت، کاملاً متفاوت.” “برو، ادامه بده!” آنتونی را تشویق کرد. “به محض اینکه دیک به من گفت که مغزش در سرش نیست، فهمیدم که باید خیلی خوب باشد.” “او این را گفت؟” آنتونی با خنده دیگری گفت: “قسم بخور.” “خب، منظور او از مغز یک زن این است که …” آنتونی مشتاقانه حرفش را قطع کرد: «می دانم، منظور او اطلاعات نادرست ادبی است.» “همین. کسی که معتقد است.

ناامید شدن اخلاقی سالانه کشور چیز بسیار خوبی است یا کسی که معتقد است این یک چیز بسیار شوم است. یا پینس نز یا حالت بدنی. خوب، این دختر در مورد پاها صحبت کرد. در مورد پوست هم صحبت کرد – پوست خودش. همیشه مال خودش. او به من گفت که دوست دارد در تابستان چه نوع برنزه ای داشته باشد و معمولاً چقدر نزدیک به آن است.” “شما شیفته آلتو پایین او نشسته اید؟” “سوگند برنزه او! نه، برنزه!

رنگ مرواریدی گلباران : من شروع کردم به فکر کردن در مورد برنزه کردن. شروع کردم به فکر کردن به اینکه چه رنگی شدم وقتی آخرین باری که حدود دو سال پیش قرار گرفتم. برای برنزه شدن خیلی خوب استفاده کردم. یک جور برنز، اگر درست یادم باشد.» آنتونی در حالی که از خنده می لرزید به داخل کوسن ها رفت. “او تو را به راه انداخت – آه، موری! موری نجات‌دهنده.

زندگی کانکتیکات. جوز هندی. فوق‌العاده! وارث به دلیل رنگدانه‌های دلپذیرش با گارد ساحلی فرار می‌کند! پس از آن مشخص شد که در خانواده‌اش نوعی نژاد تاسمانیایی است!” موری آهی کشید؛ بلند شد به سمت پنجره رفت و سایه را بالا برد. “برف شدید.” آنتونی که هنوز به آرامی می خندید، جوابی نداد. “یک زمستان دیگر.” صدای موری از پنجره تقریباً یک زمزمه بود.

ما داریم پیر می‌شویم، آنتونی، به خدا من بیست و هفت ساله هستم! آنتونی لحظه ای سکوت کرد. او در طولانی مدت موافقت کرد : “تو پیر شدی ، موری.” “اولین نشانه های یک پیری بسیار ناپایدار و متلاطم – شما بعدازظهر را با صحبت در مورد برنزه شدن و پاهای یک خانم سپری کرده اید.” موری با یک ضربه محکم ناگهانی سایه را پایین کشید. “ادم سفیه و احمق!” او فریاد زد: “این از توست!

اینجا می نشینم، آنتونی جوان، برای یک نسل یا بیشتر می نشینم و روح های همجنس گرا را تماشا می کنم که تو و دیک و گلوریا گیلبرت از کنار من می گذرند، می رقصند و آواز می خوانند و یکدیگر را دوست دارند و متنفر می شوند. و متأثر شدن، تا ابد متاثر شدن. و من فقط از بی احساسی ام متاثر می شوم. می نشینم و برف می آید – آه، برای کاراملی که یادداشت کند.

و زمستانی دیگر و من سی ساله خواهم شد و تو و دیک و گلوریا تا ابد تحت تأثیر من قرار می‌گیرد و می‌رقصد و آواز می‌خواند، اما بعد از اینکه همه شما رفتید، برای دیکس‌های جدید چیزهایی می‌گویم که بنویسند، و به توهمات، بدبینی‌ها و احساسات آنتونیس جدید گوش می‌دهم – بله، و صحبت با گلوریاس جدید در مورد برنزه شدن تابستان هایی که هنوز در راه است.” چراغ آتش روی اجاق گاز می تابید.

رنگ مرواریدی گلباران : موری پنجره را ترک کرد، شعله را با پوکر به هم زد و یک کنده چوبی روی آندرون ها انداخت. سپس روی صندلی خود نشست و بقایای صدایش در آتش جدیدی که به رنگ قرمز و زرد در امتداد پوست می ریزد، محو شد. “بالاخره، آنتونی، این تو هستی که خیلی رمانتیک و جوان هستی. این تو هستی که بی نهایت مستعدتر هستی و از شکسته شدن آرامشت می ترسی.

این من هستم که بارها و بارها تلاش می کنم تا تحت تاثیر قرار بگیرم – هزار بار خودم را رها کن و من” من همیشه من. هیچ چیز – کاملاً – من را تحریک نمی کند. او پس از مکث طولانی دیگری زمزمه کرد: «با این حال، چیزی در مورد آن دختر کوچک با برنزه‌ی پوچش وجود داشت که برای همیشه پیر شده بود – مثل من.» تلاطم آنتونی خواب‌آلود روی تختش چرخید و به یک تکه آفتاب سرد روی میزش که با سایه‌های پنجره سربی‌دار تلاقی کرده بود.

سلام کرد. اتاق پر از صبح بود. صندوقچه حک شده در گوشه، کمد لباس قدیمی و غیرقابل درک، مانند نمادهای تاریکی از غفلت ماده در اطراف اتاق ایستاده بود. فقط فرش به پاهای فاسد شدنی او اشاره می کرد و فاسد شدنی می شد، و باندز که به طرز وحشتناکی در یقه نرمش نامناسب بود، مانند گاز نفس یخ زده ای که به زبان می آورد محو شده بود. نزدیک تخت بود.

دستش هنوز در جایی که روی پتوی بالایی تکان می‌خورد پایین افتاده بود، چشمان قهوه‌ای تیره‌اش به اربابش خیره شده بود. “تعظیم!” خدای خواب آلود زمزمه کرد. “تاچو، کمان؟” “این من هستم، آقا.” آنتونی سرش را حرکت داد، چشمانش را به زور گشاد کرد و پیروزمندانه پلک زد. “محدوده.” “بله قربان؟” آنتونی بی طاقت خمیازه کشید و محتویات مغزش در یک هش متراکم به هم ریخته بود.

رنگ مرواریدی گلباران : او شروعی تازه کرد. «می‌توانی حدود چهار نفر بیایی و چای و ساندویچ یا چیز دیگری سرو کنی؟» “بله قربان.” آنتونی با فقدان الهام بخش به نظر می رسد. او با درماندگی تکرار کرد: “چند ساندویچ، آه، چند ساندویچ پنیری و ژله ای و مرغ و زیتون، حدس می زنم. اصلا برای صبحانه مهم نیست.” فشار اختراع بیش از حد بود.