رنگ موی پیازی صدفی

رنگ موی پیازی صدفی : یک بار دور محوطه معبد می پیچد و راه خود را به سمت قبرستان می گیرد. اما جسد تا بیست و چهار ساعت بعد دفن نمی شود، مبادا مرده فرضی در قبر بیدار شود. اجساد به ندرت در ایزومو سوزانده می شوند. در این مورد نیز مانند سایر امور، غلبه احساسات شینتو آشکار است. ثانیه ۲۳ برای آخرین بار دوباره صورتش را می بینم، در حالی که روی بستر مرگ دراز کشیده است.

رنگ مو : پسر در حال مرگ تنها با اصرار و اصرار آخرین بار تکرار می کند: «من می خواهم دوباره مدرسه را ببینم. من می خواهم آن را در حال حاضر ببینم. بنابراین در اتاق همسایه یک مشورت زمزمه ای وجود دارد. و کشوهای تنسو باز می شوند، لباس های گرم آماده می شوند. سپس فوسایچی، خدمتکار قوی، با فانوس روشن وارد می شود و با صدای خشن مهربانش فریاد می زند.

رنگ موی پیازی صدفی

رنگ موی پیازی صدفی : سپس آنها تعجب می کنند که آیا مغز خوب به طور کامل تسلیم نشده است، در حالی که پاسخ می دهند: نیمه شب گذشته است و ماه نیست. و شب سرد است. نه من می توانم از طریق ستاره ها ببینم – می خواهم دوباره مدرسه را ببینم. آنها مهربانانه ترین اعتراضات را بیهوده انجام می دهند.

استاد تومی پشت سر من به مدرسه می‌رود. او دوباره مدرسه را خواهد دید. آنها با احتیاط پسر را در جامه های چوبی می پوشانند. سپس مثل یک بچه بازوهایش را روی شانه های فوسایچی قرار می دهد. و خادم قوی او را به آرامی در خیابان زمستانی تحمل می کند. و پدر با عجله کنار فوسایچی می رود و فانوس را حمل می کند. و از روی پل کوچک تا مدرسه دور نیست.

ساختمان عظیم خاکستری تیره در شب تقریبا سیاه به نظر می رسد. اما یوکوگی می تواند ببیند. او به پنجره های کلاس درس خود نگاه می کند. در کنار در مسقف جایی که هر روز صبح به مدت چهار سال شاد، گتاهای خود را با صندل های بی صدا از نی معاوضه می کرد. در اقامتگاه کودزوکای در خواب. [۱۱] در شبح زنگ آویزان سیاه رنگ در برجک کوچک آن در برابر ستارگان.

فرمول رنگ موی پوست پیازی صدفی : سپس زمزمه می کند: الان می‌توانم همه چیز را به خاطر بیاورم. فراموش کرده بودم – خیلی مریض بودم. دوباره همه چیز را به یاد می آورم: اوه فوسایچی، تو خیلی خوبی. من خیلی خوشحالم که دوباره مدرسه را دیدم.’ و با عجله از خیابان های خالی طولانی باز می گردند. ثانیه ۲۲ ۲۶ نوامبر ۱۸۹۱. یوکوگی فردا عصر در کنار رفیقش شیدا به خاک سپرده خواهد شد.

وقتی یک فقیر در شرف مرگ است، دوستان و همسایگان به خانه می آیند و تمام تلاش خود را برای کمک به خانواده انجام می دهند. برخی این خبر را به خویشاوندان دور می رسانند. دیگران همه چیزهای لازم را آماده می کنند. دیگران، هنگامی که مرگ اعلام شد، کشیشان بودایی را احضار می کنند. [۱۲] گفته می‌شود که کشیش‌ها همیشه از مرگ یک اهل محله در شب، قبل از اینکه رسولی برای آنها فرستاده شود، می‌دانند.

رنگ موی پیازی صدفی : زیرا روح مرده یک بار به شدت بر در معبد خانوادگی می کوبد. سپس کاهنان برمی‌خیزند و لباس می‌پوشند، و چون رسول می‌آید پاسخ می‌دهند: «ما می‌دانیم، آماده‌ایم». در همین حال، جسد را قبل از بوتسودان خانواده انجام می دهند و روی زمین می گذارند. هیچ بالشی زیر سر قرار نمی گیرد. یک شمشیر برهنه بر روی اندام ها گذاشته می شود تا ارواح شیطانی را دور نگه دارد. درهای بوتسودان باز می شود.

و در مقابل الواح اجداد باریکه ها روشن می شود. و بخور می سوزانند. همه دوستان هدایایی عود می فرستند. بنابراین، هدیه ای از بخور، هر چند نادر و گرانبها، که در هر مناسبت دیگری داده می شود، بدشانسی تلقی می شود. اما معبد خاندان شینتو باید با کاغذ سفید از دید پنهان شود. و آئودای شینتو که بر در خانه بسته شده است باید در تمام مدت عزاداری پوشیده شود.

فرمول رنگ موی پوست پیازی صدفی و در تمام این مدت هیچ عضوی از خانواده نمی‌تواند به معبد شینتو نزدیک شود یا برای کامی دعا کند یا حتی از زیر توری عبور کند. یک صفحه (biobu) بین بدن و ورودی اصلی اتاق مرگ کشیده شده است. و کایمیو که بر روی نواری از کاغذ سفید حک شده است، روی صفحه بسته شده است. اگر مردگان جوان هستند، صفحه باید وارونه شود. اما در مورد افراد مسن این کار انجام نمی شود.

دوستان در کنار جنازه نماز می خوانند. در آنجا جعبه کوچکی قرار داده شده است که حاوی هزار نخود است که برای شمارش در هنگام تلاوت آن هزار دعای پرهیزگاری استفاده می شود، که به نظر می رسد وضعیت روح را در سفر ناآشنا بهبود می بخشد. کاهنان می آیند و سوتراها را می خوانند. و سپس جسد را برای دفن آماده می کنند. در آب گرم شسته می شود و تمام آن را به رنگ سفید می پوشانند.

اما کیمونوی مردگان به سمت چپ می‌چرخد. بنابراین بستن کیمونو در هر زمان دیگری بدشانس تلقی می شود، حتی به صورت تصادفی. هنگامی که جسد را در آن تابوت مربع شکل عجیب و غریب که چیزی شبیه به یک تخته چوبی به نظر می‌رسد، می‌گذارند، هر یک از اقوام تعدادی از موها یا ناخن‌های خود را نیز در تابوت می‌گذارند که نماد خون آنهاست. و شش رین نیز در تابوت قرار داده شده است.

رنگ موی پیازی صدفی : برای شش جیزو که در راس راه های شش جهان سایه ایستاده اند. مراسم تشییع جنازه در محل اقامت خانواده تشکیل می شود. یک کشیش آن را رهبری می کند و زنگ کوچکی را به صدا در می آورد. پسری ایهای تازه مرده را تحمل می کند. ون راهپیمایی کاملاً از مردان – بستگان و دوستان – تشکیل شده است. برخی از آنها بنرهای نمادین هاتا و سفید را حمل می کنند.

همه فانوس های کاغذی حمل می کنند – زیرا در ایزومو مردگان بالغ بعد از تاریکی به خاک سپرده می شوند: تنها کودکان در روز دفن می شوند. پس از آن کوان یا تابوت می آید که بر دوش مردان آن طبقه منحوس که وظیفه آنها حفر قبر و کمک در مراسم تدفین است، حمل می شود. در آخر زنان عزادار می آیند. سر تا پا همگی کلاه سفید و روپوش سفید هستند.

رنگ موی پیازی صدفی : چیزی شبح‌آمیزتر از این قطار ورقه‌ای تشییع جنازه ایزومو که تنها با درخشش فانوس‌های کاغذی روشن شده است، قابل تصور نیست. این یک چیز عجیب و غریب است که با دیدن آن، اغلب در رویاها برمی گردد. در معبد کوان روی سنگفرش قبل از ورودی گذاشته شده است. و مراسمی دیگر با نوای دلهره آور و سوتر خوانی انجام می شود. سپس صفوف دوباره شکل می گیرد.