رنگ مو کرم صدفی

رنگ مو کرم صدفی : فقط دیوارهای کاغذی وجود دارد که زندگی انسان ها را تقسیم می کند. به جای درها فقط صفحه های کشویی وجود دارد. نه قفل وجود دارد و نه پیچ و مهره ای برای استفاده در روز. و هر زمان که آب و هوا اجازه دهد، جلو، و شاید حتی کناره های خانه به معنای واقعی کلمه برداشته می شود و فضای داخلی آن به طور گسترده ای به روی هوا، نور و نگاه عمومی باز می شود.

رنگ مو : نه به این دلیل که بوی آن قوی تر از بوی سایگو بود، بلکه به دلایل دیگری که در حال حاضر ظاهر می شوند. بیش از یک مرد جنگی خارجی سایگو را لمس کرده است و افسران انگلیسی و روسی نیروی دریایی در خیابان ها دیده شده اند. آنها مردانی قد بلند، موی روشن و سرسخت بودند. و مردم اوکی هنوز تصور می کنند که همه خارجی های غرب دارای قد و قامت یکسان هستند.

رنگ مو کرم صدفی

رنگ مو کرم صدفی : سکون روستایی تنها با خروش نیمه و قلع و قمع آن حشره کوچک عجیب و غریب، سوزوموشی، شکسته می شود که صدایش درست مانند صدای زنگ های کوچکی است که توسط میکو در رقص مقدسش به لرزه در می آیند. ثانیه ۳۱ نزدیک به هشت روز در هیشی اورا به مناسبت دومین دیدارم از آنجا ماندم، اما فقط سه روز در اوراگو. اوراگو مکانی کمتر دلپذیر برای اقامت بود.

من اولین خارجی بودم که حتی یک شب در شهر ماندم و دو هفته آنجا ماندم. اما از آنجایی که کوچک و تیره بودم و مانند ژاپنی‌ها لباس می‌پوشیدم، توجه چندانی را در میان مردم عادی جلب نمی‌کردم: به نظرشان می‌رسید که من فقط یک ژاپنی کنجکاو از قسمتی دورافتاده امپراتوری هستم. در هیشی اورا همین تصور برای مدتی غالب بود. و حتی بعد از اینکه حقیقت خارجی بودن من به طور کلی شناخته شد.

جمعیت هیچ مزاحمتی برای من ایجاد نکرد: آنها قبلاً به دیدن من در حال قدم زدن در خیابان ها یا شنا کردن در خلیج عادت کرده بودند. اما در اوراگو کاملاً متفاوت بود. اولین باری که به آنجا فرود آمدم، با لباس ژاپنی و پوشیدن کلاه بسیار بزرگ ایزومو، که تا حدی صورتم را پنهان می کرد، توانستم از توجه فرار کنم. پس از اینکه من به سایگو رفتم، مردم باید متوجه شده باشند.

رنگ مو کرم صدفی : که یک خارجی – اولین کسی که در دوزن دیده شده است – در واقع بدون اطلاع آنها در اوراگو بوده است. برای دیدار دوم من احساسی ایجاد کرد که من هرگز عامل هیچ جای دیگری نبوده ام، به جز در کاکا اورا. به سختی وقت داشتم وارد هتل شوم، قبل از اینکه خیابان به طور کامل توسط جمعیت شگفت انگیزی که مایل به دیدن بودند مسدود شود. هتل متأسفانه در گوشه ای قرار داشت، به طوری که خیلی زود از دو طرف محاصره شد.

من را به یک اتاق پشتی بزرگ در طبقه دوم نشان دادند. و من هنوز روی تشک چمباتمه زده بودم، مردم بی سروصدا شروع کردند به بالا آمدن از پله ها، همه صندل های خود را در پای پله ها رها کردند. آنها خیلی مؤدب بودند که وارد اتاق شوند. اما چهار یا پنج نفر بلافاصله سرشان را از در می‌گذرانند، تعظیم می‌کنند، لبخند می‌زنند و نگاه می‌کنند و بازنشسته می‌شوند.

تا راه را برای کسانی که راه پله‌های پشت سرشان را پر کرده‌اند باز کنند. برای بنده کار آسانی نبود که شام ​​مرا بیاورد. در همین حال، نه تنها اتاق‌های بالای خانه‌های روبه‌رو مملو از تماشاگران شده بود، بلکه تمام پشت بام‌ها – شمالی، شرقی و جنوبی – که نمای آپارتمان من را می‌داد، توسط مردان و پسران زیادی اشغال شده بود.

تعداد زیادی از بچه‌ها نیز (هرگز نمی‌توانستم تصور کنم چگونه) از بام باریک بر روی گالری‌های زیر پنجره‌های من بالا رفته بودند. و تمام روزنه های اتاقم از سه طرف پر از صورت بود. سپس کاشی ها جای خود را رها کردند و پسرها سقوط کردند، اما به نظر می رسید که هیچ کس آسیبی ندیده باشد. و عجیب‌ترین واقعیت این بود.

رنگ مو کرم صدفی : که در حین اجرای این ژیمناستیک خارق‌العاده سکوت مرگ برقرار بود: اگر جمعیت را ندیده بودم، شاید فکر می‌کردم روحی در خیابان وجود ندارد. صاحبخانه شروع به سرزنش کرد. اما در حالی که سرزنش فایده ای نداشت، یک پلیس را احضار کرد. پلیس به من التماس کرد که مردم را که قبلاً یک خارجی را ندیده بودند عذر خواهی کنم.

و از من پرسید که آیا می‌خواهم خیابان را پاک کند؟ او می توانست این کار را تنها با بلند کردن انگشت کوچکش انجام دهد. اما همانطور که این صحنه مرا سرگرم کرد، از او التماس کردم که به مردم دستور ندهد، بلکه فقط به پسرها بگویم که از سایبان‌هایی که قبلاً برخی از آن‌ها آسیب دیده بودند بالا نروند. او با صدای بسیار آهسته صحبت می کرد.

مؤثرترین آنها را گفت. در تمام مدتی که در اوراگو بودم، هیچکس جرات نکرد نزدیک سایبان ها برود. یک پلیس ژاپنی هرگز بیش از یک بار در مورد چیز جدیدی صحبت نمی کند و همیشه هدف را بیان می کند. با این حال، کنجکاوی عمومی برای سه روز ادامه داشت و اگر من از اوراگو فرار نمی کردم، بیشتر طول می کشید. هر وقت بیرون می‌رفتم.

جمعیت را به دنبال خود می‌کشیدم، مثل صدای حرکت زونا، در حال حرکت. با این حال، به جز آن صدای خاص، سکوت وجود داشت. حرفی زده نشد. نمی‌توانم تصمیم بگیرم که آیا این به این دلیل بود که تمام قوه ذهنی از شدت میل به دیدن آنقدر تحت فشار بود که گفتار غیرممکن شد. اما در آن همه کنجکاوی هیچ زمختی وجود نداشت.

هرگز چیزی نزدیک به بی ادبی نبود، مگر در مورد بالا رفتن بدون مرخصی به اتاقم. و آنقدر ملایم انجام شد که نمی‌توانستم آرزو کنم که مزاحمان سرزنش شوند. با این وجود، سه روز تجربه چنین تلاشی ثابت شد. با وجود گرما، مجبور شدم شب درها و پنجره‌ها را ببندم تا هنگام خواب مراقب خودم نباشم. در مورد اثراتم اصلاً نگرانی نداشتم.

رنگ مو کرم صدفی : دزدی هرگز در جزیره انجام نمی شود. اما آن شلوغی بی‌صدا دائمی در مورد من، بالاخره بیش از شرم‌آور شد. بی گناه بود، اما عجیب بود. به من احساس یک روح می داد – یک ورود جدید به احاطه شده توسط اشکال بدون صدا. ثانیه ۳۲ در زندگی ژاپنی ها حریم خصوصی بسیار کمی وجود دارد. در میان مردم، در واقع، چیزی که ما آن را حریم خصوصی در غرب می نامیم وجود ندارد.