رنگ مو قرمز یاقوتی

رنگ مو قرمز یاقوتی : و آنها زنده ماندند زیرا حشرات غول پیکر در تعقیب آنها اشتباه کردند – و نتوانستند در یک محیط مناسب برای سگ ها و مردان زنده بمانند. حتی دلیلی برای محدود ماندن سگ ها و باهوش بودن آنها وجود داشت. مواد غذایی محدود بود. وقتی تعداد سگ‌ها خیلی زیاد بود، حملات آن‌ها به غول‌های حشره‌ای ناامیدکننده‌تر بود و زودتر انجام می‌شد.

رنگ مو : قبل از اینکه از خشونت هیولاها کاسته شود. بنابراین سگ های بیشتری مردند. سپس تعدیل تعداد سگ‌ها با تامین غذا انجام شد. همچنین مجموعه‌ای از افراد باهوش برای حمله عجولانه وجود داشت. با این حال، کسانی که شجاعت کافی نداشتند غذا نمی خوردند. به طور خلاصه، سگ هایی که اکنون به مردانی با چشمان روشن و علاقه مند نگاه می کردند.

رنگ مو قرمز یاقوتی

رنگ مو قرمز یاقوتی : انسان‌ها به حالت اولیه نژاد خود بازگشتند و به عنوان جانور موذی در میان هیولاها زندگی کردند. سگ ها نتوانستند در آنجا زنده بمانند، اگرچه انسان ها معطل ماندند، بنابراین سگ ها به نوعی به ارتفاعات رفتند. شاید سگ ها از اربابان خود جان سالم به در برده اند. شاید برخی رها یا رانده شده باشند. اما سگ ها به ارتفاعات رسیده بودند.

سگ های بسیار سالمی بودند. آنها هوش لازم برای بقا را داشتند. آنها بی احتیاط به هیچ چیز حمله نمی کردند، اما همچنین می دانستند که لازم نیست بیشتر از حد معقول در مورد حشرات به طور کلی احتیاط کنند، حتی عنکبوت ها، مگر اینکه خیلی تازه از دشت های بخار آمده باشند. بنابراین سگ‌ها به مردان با همان علاقه حیرت‌انگیز نگاه می‌کردند که مردان به سگ‌ها می‌نگریستند.

برل فوراً متوجه شد که سگ‌ها با خشونت کور حشرات عمل نمی‌کنند، بلکه با هوشی جالب و تخمین‌آمیز به طرز شگفت‌انگیزی مانند مردان عمل می‌کنند. حشرات هرگز چیزی را بررسی نکردند. فرار کردند یا دعوا کردند. آنهایی که گوشتخوار نبودند به هیچ چیز جز غذا علاقه ای نداشتند و آنهایی که گوشت خوار بودند با دیدن طعمه های احتمالی دیوانه وار وارد جنگ شدند.

سگ ها هیچ کدام را انجام ندادند. بو کشیدند و فکر کردند. برل به تندی به پیروانش گفت: “این جا بمان!” به آرامی به سمت سالن آمفی تئاتر رفت. سایا بلافاصله او را دنبال کرد. سگ ها با احتیاط کنار رفتند. اما دماغشان را بالا آوردند و بو کشیدند. آنها بوهای مجلل و طولانی بودند. بوی نوع انسان بوی خوبی بود.

رنگ مو قرمز یاقوتی : سگ ها صدها نسل خود را بدون داشتن آن در سوراخ بینی خود زندگی کرده بودند، اما قبل از آن هزاران نسل وجود داشتند که این بو برای آنها یک ضرورت بود. برل به شیئی رسید که سگها به آن حمله کرده بودند. روی چمن ها دراز کشیده بود و به طرز دردناکی می تپید. این لارو پروانه آبی لاجوردی بود که در هنگام شب بالهای ده فوتی را باز کرد.

زمان دگردیسی نزدیک بود و کورکورانه در جستجوی مکانی بود که بتواند پیله خود را با خیال راحت بچرخاند و به شکل بالدار خود تغییر کند. به دنیای دیگری آمده بود، دنیای بالای ابرها. جای مناسبی پیدا نکرد ذخایر چربی آن تا حدودی از سرما محافظت کرده بود. اما سگها آن را در حالی که کورکورانه خزیده بود پیدا کرده بودند. برل در نظر گرفته شد.

این رسم زنبورها بود که موجوداتی مانند این را در یک نقطه خاص نیش بزنند – که ظاهراً برای آنها با یک دسته خز تیره مشخص شده است. برل با نیزه اش به خانه رفت. نقطه آن نقطه خاص را سوراخ کرد. این موجود به سرعت و بدون عذاب مرد. فکر کشتن یک الهام بود. سپس غریزه دنبال شد. برل گوشت افراد قبیله خود را قطع کرد. سگ ها هیچ اعتراضی نکردند.

آنها به اندازه کافی سیر بودند. برل و سایا، با هم، گوشت را به قبایل دیگر بردند. در راه، برل از دو یاردی سگی گذشت که او را با دقت و حالتی تقریباً غمگین می‌نگریست. بوی برل به معنای بازی نبود. این به معنای چیزی بود که سگ با درماندگی تلاش کرد تا به خاطر بیاورد. ولی خوب بود برل با لحنی که یکی همسانش را خطاب می کند به سگ گفت: «من آن چیز را کشتم.

رنگ مو قرمز یاقوتی : می‌توانی بروی و آن را بخوری. من فقط بخشی از آن را گرفتم. برل و قومش از آنچه او آورده بود خوردند. بسیاری از سگ ها – بیشتر آنها – به جشنی که برل ترک کرده بود رفتند. در حال حاضر آنها برگشته بودند. دلیلی برای دشمنی نداشتند. تغذیه شدند. انسان‌ها هیچ آسیبی به آن‌ها وارد نکردند و انسان‌ها بوی چیزی را حس می‌کردند که برای عمیق‌ترین چشمه‌های طبیعت سگ‌ها جذاب بود.

غذای کافی برای گرسنگی سیری ناپذیر آنها وجود نداشت. به خصوص در شب، هوا آنقدر سرد بود که به آنها اجازه نمی داد فعال بمانند. اما آنها از محیط عادی خود دور شدند، و برخی از آنها به آفتاب رسیدند، و شاید برخی از آنها دوباره به جنگل های قارچ خود بازگشتند. اما آنهایی که به عقب برنمی‌گردند در اولین شب زیر ستارگان سرد شده‌اند.

آنها فقط تا حدی در روز دوم فعال بودند – اگر واقعاً اصلاً فعال بودند. تعداد کمی یا هیچ کدام از سردی شب دوم خود بهبود نیافته اند. هیچ‌کدام به‌هیچ‌وجه درنده‌گی و سخت‌گیری خود را حفظ نکردند. و این گونه بود که سگ ها زنده ماندند. آنها مطمئناً از نسل سگ‌های سفینه فضایی نابود شده – ایکاروس – که خدمه آن حدود چهل و چند نسل انسان روی این سیاره فرود آمده بودند، آمده بودند.

رنگ مو قرمز یاقوتی : انسان‌های امروزی هیچ خاطره‌ای از کشتی نداشتند و سگ‌ها مطمئناً هیچ سنت نداشتند. اما فقط به دلیل اینکه آن سگ های اولیه هوش کمتری داشتند، غرایز مفیدتری داشتند. شاید اولین نسل از گروگان‌ها در اولین قرن‌های نومیدانه خود، سگ‌ها را پرورش دادند، به این امید که سگ‌ها بتوانند به آنها کمک کنند تا زنده بمانند. اما هیچ تمدن بشری نتوانست در زمین های پست زنده بماند.