رنگ مو قرمز بدون دکلره

رنگ مو قرمز بدون دکلره : من پاسخ می‌دهم که کوجیکی ترجمه‌شده توسط پروفسور چمبرلین را خوانده‌ام و بنابراین تا حدودی از داستان باستانی‌ترین استان ژاپن آگاهی دارم.

رنگ مو : گهگاه زنان فانتوم در تصویر نقش می‌بندند. کتابهایی شبیه زنان زنده. اما اینها ارواح واقعی شورش هستند. آنها زنان روباه یا دیگر اجنه هستند. و شخصیت ماوراء طبیعی آنها با بیانی عجیب از چشم ها و ظرافت غیرممکن الفی مشخص می شود. کودکان کوچک در ژاپن، مانند کودکان کوچک در همه کشورها، به شدت از لذت ترس لذت می برند. و آنها بازی های زیادی دارند که در آنها چنین لذتی جذابیت اصلی را تشکیل می دهد.

رنگ مو قرمز بدون دکلره

رنگ مو قرمز بدون دکلره : ارواح ژاپنی همیشه به صورت دیافان و به طور طبیعی قد بلند نشان داده می شوند – فقط قسمت بالایی شکل به طور مشخص مشخص شده است و قسمت پایین کاملاً محو می شود. همانطور که ژاپنی ها می گویند، “شبح پا ندارد”: ظاهر آن مانند یک بازدم است که فقط در فاصله معینی از سطح زمین قابل مشاهده است. و در تصور هنرمندان مانند بخاری که باد به حرکت در می‌آورد، متزلزل می‌شود.

یک پرستار-دختر یا خواهر بزرگتر موهایش را از جلو باز می کند تا روی صورتش بریزد و با ناله ها و حرکات عجیب و غریب به تعقیب بچه کوچولو می پردازد و تمام رفتارهای ارواح کتاب های مصور را شبیه سازی می کند. ثانیه ۸ از آنجایی که موهای زن ژاپنی ثروتمندترین زیور اوست، از همه دارایی های اوست که از دست دادن بیشتر رنج می برد.

و در روزهای دیگر، مردی که آنقدر مرد بود که نمی‌توانست یک همسر خطاکار را بکشد، آن را به اندازه کافی انتقام می‌دانست که او را با موهای کوتاهش دور کند. تنها بزرگترین ایمان یا عمیق‌ترین عشق می‌تواند زن را به قربانی داوطلبانه تمام قیچی‌اش سوق دهد، اگرچه ممکن است قربانی‌های جزئی، تقدیم یک یا دو قلمه ضخیم در جلوی بسیاری از زیارتگاه‌های ایزومو معلق دیده شود.

ایمان در راه چنین فداکاری چه کاری می تواند انجام دهد، او بهتر می داند چه کسی کابل های بزرگ بافته شده از موهای زنانه را که در معبد وسیع هونگوانجی در کیوتو آویزان است دیده است. و عشق قوی تر از ایمان است، هر چند بسیار کمتر نشان دهنده است. طبق رسم باستانی، یک زن از دست رفته بخشی از موهای خود را قربانی می کند تا در تابوت شوهرش گذاشته شود و با او دفن شود.

رنگ مو قرمز بدون دکلره : مقدار ثابت نیست: در اکثر موارد بسیار ناچیز است، به طوری که ظاهر روکش به هیچ وجه تحت تأثیر قرار نمی گیرد. اما او که تصمیم می گیرد تا ابد به یاد گمشده ها وفادار بماند، همه چیز را تسلیم می کند. او با دست خود موهایش را می کند و تمام قربانی براق – نشان جوانی و زیبایی خود را – بر زانوهای مردگان می گذارد. هرگز برای رشد دوباره رنج نمی برد.

فصل چهارم از خاطرات یک معلم انگلیسی ثانیه ۱ متسو، ۲ سپتامبر ۱۸۹۰. من برای مدت یک سال به عنوان معلم زبان انگلیسی در مدرسه راهنمایی معمولی همچنین در یا مدرسه عادی در قرارداد دارم. جینجو چوگاکو یک ساختمان چوبی دو طبقه عظیم به سبک اروپایی است که به رنگ آبی تیره خاکستری رنگ شده است. نزدیک به سیصد روز اقامتگاه دارد.

در گوشه ای از میدان بزرگی از زمین واقع شده است که از دو طرف توسط کانال ها و از دو طرف دیگر به خیابان های بسیار آرام محدود شده است. این مکان بسیار نزدیک به قلعه باستانی است. مدرسه عادی ساختمان بسیار بزرگتری است که زاویه مخالف میدان را اشغال می کند. همچنین بسیار زیباتر است، به رنگ سفید برفی رنگ شده است و یک گنبد کوچک در بالای قله خود دارد.

فقط حدود صد و پنجاه دانش آموز در شیهان-گاکو وجود دارد، اما آنها شبانه روزی هستند. بین این دو مدرسه ساختمان های آموزشی دیگری قرار دارد که بعداً در مورد آنها بیشتر یاد خواهم گرفت. اولین روز من در مدارس است. نیشیدا سنتارو، معلم ژاپنی زبان انگلیسی، من را در ساختمان‌ها برد، به مدیران و همه همکاران آینده‌ام معرفی کرد.

رنگ مو قرمز بدون دکلره : همه دستورالعمل‌های لازم را در مورد ساعت‌ها و کتاب‌های درسی به من داد و میز من را با تمام چیزهای ضروری تجهیز کرد. با این حال، قبل از شروع تدریس، باید از طریق منشی، فرماندار استان، کوتدا یاسوسادا، که قرارداد من با او بسته شده است، معرفی شوم. بنابراین نیشیدا راه را به سمت کنچو یا دفتر ریاست جمهوری، واقع در ساختمان خارجی دیگری در آن سوی خیابان منتهی می‌کند.

وارد آن می‌شویم، از پلکانی عریض بالا می‌رویم و وارد اتاق بزرگی می‌شویم که به سبک اروپایی فرش شده است – اتاقی با پنجره‌های کناری و صندلی‌های بالشتکی. یک نفر پشت یک میز گرد کوچک نشسته است، و نیم دوجین نفر دیگر در اطراف او ایستاده اند: همه با لباس کامل ژاپنی، لباس تشریفاتی – هاکاما ابریشمی عالی، یا شلوار چینی، لباس ابریشمی، هائوری یا لباس های ابریشمی، با علامت مون خود هستند.

یا نشان های خانوادگی: لباس های غنی و باوقار که باعث می شود من از لباس معمولی غربی خود شرمنده شوم. اینها مقامات کنچو و معلمان هستند: فردی که نشسته است فرماندار است. او به استقبال من برمی خیزد، دست غول را به من می دهد: و همانطور که به چشمان او نگاه می کنم، احساس می کنم که آن مرد را تا روز مرگم دوست خواهم داشت.

چهره ای شاداب و صریح مانند یک پسر، که بیانگر نیرویی آرام و مهربانی بزرگ است – تمام آرامش یک بودا. در کنار او، سایر مقامات بسیار کوچک به نظر می رسند: در واقع اولین برداشت از او، مردی از نژاد دیگر است. در حالی که من متعجبم که آیا قهرمانان قدیمی ژاپنی در قالبی مشابه ریخته شده اند یا خیر، او به من امضا می دهد.

رنگ مو قرمز بدون دکلره : که روی صندلی بنشینم و راهنمای من را در یک باسوی ملایم زیر سوال می برد. در عمق روان صدا جذابیتی وجود دارد که به طرز دلپذیری ایده پیشنهاد شده توسط چهره را تایید می کند. خدمتکار چای می آورد. نیشیدا تعبیر می کند که فرماندار می پرسد، اگر تاریخ قدیمی ایزومو را می دانید.