رنگ بلوند نقره ای پلاتینه

رنگ بلوند نقره ای پلاتینه : چهار دست و پا، به طرف راه عقب نشینی می خزیدند: «سوار، آلز، سوار شو!» اما پرونده طولانی بی حرکت ماند و شکایت های دیوانه کننده بیهوده بود. آن‌هایی که در انتهای آن پایین بودند، تکان نمی‌خوردند، و بی‌تحرکی آن‌ها بقیه را بی‌حرکت می‌کرد.

رنگ مو : ، زودتر خواهی رفت.” ما کف زدن پارسا را ​​می شناسیم. در تاریخچه هنگ ثبت نشده است که یک مهمانی خسته کننده سنگر یک بار قبل از لحظه ای که اگر قرار نبود آنها را ببینند، علامت گذاری کنند و همراه با کار دستانشان از بین نبرند ترک محله کاملاً ضروری شد، فرار کرده باشد. . ما زمزمه می کنیم، “بله، بله، خوب، ارزش گفتن ندارد. راحت برو.” اما همه با شجاعت خود را به این کار اختصاص می دهند، به جز برخی از افراد در خواب شکست ناپذیر که چرت زدن آنها بعداً آنها را درگیر تلاش های مافوق بشری می کند.

رنگ بلوند نقره ای پلاتینه

رنگ بلوند نقره ای پلاتینه : ما به اولین لایه از خط جدید حمله می کنیم – تپه های کوچکی از خاک، رشته ای با علف. آسانی و سرعتی که کار با آن شروع می شود – مانند همه کارهای سنگرگیر در خاک آزاد – این توهم را ایجاد می کند که به زودی تمام می شود، ما می توانیم در حفره هایی بخوابیم که در آن فرو کرده ایم: و به این ترتیب اشتیاق خاصی زنده می شود.

اما چه به دلیل سر و صدای بیل ها، چه به دلیل اینکه برخی از مردان با وجود سرزنش ها تقریباً با صدای بلند صحبت می کنند، فعالیت ما موشکی را بیدار می کند که خط عمودی شعله ور آن ناگهان در سمت راست ما به صدا در می آید. “دراز کشیدن!” هر مردی خود را صاف می کند و موشک رنگ پریدگی عظیم خود را متعادل می کند و بر روی نوعی مزرعه مردگان رژه می رود.

به محض بیرون آمدن صدای مردها، در جاهایی و سپس در تمام مدت، خود را از سکون پنهانی خود جدا می کنند، بلند می شوند و با احتیاط بیشتری کار را از سر می گیرند. به زودی یک پوسته ستاره ای دیگر از ساقه طلایی بلند خود پرتاب می شود و باز هم خط صاف و بی حرکت سنگرسازان را به روشنی روشن تر می کند. سپس دیگری و دیگری.

گلوله ها هوای اطرافمان را می شکافند و صدای فریاد “یکی زخمی” می شنویم. او با حمایت رفقا می گذرد. ما فقط می توانیم گروهی از مردان را ببینیم که در حال رفتن هستند و یکی از آنها را می کشند. مکان ناسالم می شود. ما خم می‌شویم و خم می‌شویم و عده‌ای روی زانو به زمین می‌خارند. دیگران تمام طول کار می کنند.

زحمت می کشند، می چرخند، و دوباره برمی گردند، مانند مردانی که در کابوس هستند. زمین که اولین لایه آن سبک بود، گل آلود و چسبناک می شود. دست زدن به آن سخت است و مانند چسب به ابزار می چسبد. بعد از هر بیل، تیغه باید خراشیده شود. در حال حاضر تپه نازکی از خاک در حال پیچیدن است.

رنگ بلوند نقره ای پلاتینه : و هر مرد این ایده را دارد که سینه اولیه را با کیسه و کت بلند شده‌اش تقویت کند، و وقتی رگبار می‌آید، خود را در پشت توده‌ای از سایه‌های باریک می‌پوشاند. در حین کار عرق می کنیم و به محض اینکه کار را متوقف می کنیم، سرما ما را درگیر می کند. به نظر می رسد طلسمی بر سر ما زده شده و بازوهایمان را فلج می کند.

موشک ها ما را عذاب می دهند و تعقیب می کنند و به ما اجازه حرکت جزئی می دهند. بعد از هر یک از آنها که با نور خود ما را متحجر می کند، باید با یک کار سخت تر مبارزه کنیم. سوراخ تنها با تأخیر دردناک و ناامید کننده در تاریکی عمیق می شود. زمین نرم تر می شود. هر بیل چکه می کند و جاری می شود و با صدای شل و ول از تیغه پخش می شود.

بالاخره یکی فریاد می زند: “آب!” فریاد مکرر تمام ردیف حفارها را می پیماید – “آب – تمام شد!” “تیم ملوسون عمیق تر حفر شده اند، و آب وجود دارد. آنها به باتلاق برخورد کرده اند.” ما در سردرگمی متوقف می شویم. در آغوش شب صدای بیل ها و کلنگ هایی را می شنویم که مثل سلاح های خالی به پایین پرتاب می شوند. غیر کام.

برای دریافت دستورالعمل به دنبال افسر بروید. اینجا و آنجا، بدون هیچ آرزوی بهتری، برخی از مردان زیر نوازش باران، زیر موشک های تابناک، به طرز لذیذی می خوابند. تا آنجا که من به یاد دارم تقریباً در همین لحظه بود که بمباران دوباره شروع شد. اولین گلوله با شکاف وحشتناک هوا سقوط کرد، که به نظر می رسید خود را به دو نیم کند.

و سوت‌های دیگر از قبل به سوی ما می‌آمدند که انفجار آن، زمین را در سر دسته در قلب بزرگی شب و باران بالا برد، و حرکاتی را بر روی یک صفحه قرمز ناگهانی آشکار کرد. بدون شک آنها ما را به لطف موشک ها دیده بودند و آتش خود را روی ما آموزش داده بودند. مردها پرتاب کردند و خود را به سمت خندق پرآب کوچکی که حفر کرده بودند.

گوه زدند، دفن کردند و در آن غوطه ور کردند، غلتیدند و تیغه های بیل ها را روی سرشان گذاشتند. به راست، به چپ، از جلو و عقب، صدف‌ها چنان نزدیک می‌ترکید که هر کدام ما را در بستر خاکی‌مان تکان می‌دادند. و به زودی یک لرزش مداوم شد.

که ناودان بدبخت را گرفت، که مملو از مردان بود و با بیل های پوسته پوسته، زیر لایه های دود و آتش در حال سقوط. ترکش ها و آوارها با شبکه ای از سر و صدا از همه طرف در میدان خیره کننده عبور کردند. لحظه ای نگذشت اما همه ما فکر کردیم که برخی با صورتشان در زمین لکنت زبان زدند: “این بار تمام شد!” کمی جلوتر از جایی که من هستم.

رنگ بلوند نقره ای پلاتینه : شکلی برخاسته و فریاد می زند بیا بریم! اجساد مستعد نیمی از کفن گلی که دم و پارچه های مایع از اندامشان می چکید بیرون آمدند، و این مظاهر مرگبار نیز فریاد زدند: “بیا برویم!” زانو زده بودند.