بلوند طلایی پلاتینه

بلوند طلایی پلاتینه : ما جاده ای را دنبال کرده ایم و از خرابه های عبور کرده ایم. ما نگاه های گیج کننده ای از انبوه خانه های سفید رنگ و تارهای تار عنکبوت سقف های معلق آن داشته ایم. روستا به قدری طولانی است که اگرچه شب کامل ما را در آن دفن کرد، اما آخرین ساختمان های آن را دیدیم که در یخبندان سحر رنگ پریده بودند.

رنگ مو : با قدم های تند مردی تنها. ساکن می مانند و نفس خود را حبس می کنند. در حالی که چشمانشان به سطح زمین دوخته شده است، تاریکی را می بینند که در سمت راست حرکت می کند و سپس سایه ای با پاها جدا می شود، نزدیک می شود و می گذرد. سایه یک طرح کلی را در نظر می گیرد. روی آن کلاه ایمنی پوشیده شده با پارچه ای قرار دارد و تا یک نقطه بالا می رود.

بلوند طلایی پلاتینه

بلوند طلایی پلاتینه : پپین یکدفعه با صدایی خفه زمزمه کرد: “این چیه؟” “چی؟” از دیگران بپرسید، به او فشار آورده و گوه می زنند. “کلیپ های!” پپین زیر لب می گوید: “فشنگ-گیره های بوشه روی قفسه! ما در سنگر بوچه هستیم!” “بیایید آن را پرش کنیم.” سه مرد برای بیرون آمدن پرش می کنند. “مواظب باش، Bon Dieu! تکان نخور!” صدای قدم زدن یکی را می شنوند.

صدایی جز صدای پایش نمی آید. آلمانی به سختی از بین رفته است که چهار آشپز، بدون برنامه ریزی هماهنگ و با یک حرکت واحد، بیرون زدند، همدیگر را تکان دادند، مانند دیوانه ها دویدند و خود را روی او پرتاب کردند. «کمراد آقایان!» او می گوید. اما تیغه چاقو برق می زند و ناپدید می شود. مرد طوری به زمین می افتد که انگار در زمین فرو می رود.

پپین کلاه ایمنی را به دلیل از کار افتادن Boche می گیرد و آن را در دست خود نگه می دارد. صدای پوپردین غرغر می کند: «بیا پاشو بگیریم». “اول باید او را جستجو کنم!” او را بلند می کنند و برمی گردانند و دوباره بدن نرم، مرطوب و گرم را روی بدن قرار می دهند. ناگهان سرفه می کند. “او نمرده است!” – “بله، او مرده است، هوا همین است.” او را از جیب تکان می دهند.

چهار مرد سیاه‌پوست با نفس‌های عجولانه بر سر کارشان خم می‌شوند. پپین می گوید: «کلاه مال من است. “این من بودم که به او چاقو زدم، من کلاه ایمنی را می خواهم.” کتاب جیبی از کاغذهای هنوز گرم، لیوان صحرایی، کیف پول و ساق هایش را از بدن پاره می کنند. “مسابقات!” بلر فریاد می زند و جعبه ای را تکان می دهد: “او مقداری دارد!” “آه، احمقی که تو هستی!” هیس ولپات. “حالا بیا مثل جهنم برویم.” آنها جسد را در گوشه ای انباشته می کنند و به دویدن می افتند.

طعمه نوعی وحشت می شوند، و بدون توجه به ردیفی که پرواز بی نظم آنها ایجاد می کند. “اینجوری است! – از این طرف! – عجله کنید، بچه ها – برای تمام ارزشی که دارید!” بدون اینکه حرفی بزنند، در پیچ و خم سنگر خالی عجیبی که به نظر می رسد پایانی ندارد، می دوند. بلر می‌گوید: «باد من رفته است، من…» او تلوتلو می‌خورد و می‌ایستد. پپین با صدای خشن و نفس نفس نفس می زند: «بیا بالا، پسر پیر.» آستینش را می گیرد و مثل یک اسب سرسخت می کشاندش جلو. “حق با ماست!” پوپردین ناگهان می گوید. “بله، من آن درخت را به یاد دارم.

این جاده پیلونز است!” “آه!” بلر که نفس هایش مثل موتور او را می لرزاند، ناله می کند. او با آخرین تکانه خود را به جلو پرتاب می کند و روی زمین می نشیند. “مکث!” یک نگهبان فریاد می زند – “خداوندا!” او با دیدن چهار پولوس لکنت زبان می کند. “از کجا می آیی، آن طرف؟” آنها می خندند، مثل عروسک های خیمه شب بازی می پرند، خونسرد و با عرق جریان دارند.

سیاه تر از همیشه در شب. کلاه افسری آلمانی در دستان پپین می درخشد. “اوه، مسیح!” نگهبان با دهان باز زمزمه می کند: “اما چه شده است؟” یک واکنش پرشور آنها را هیجان زده و مسحور می کند. همه به یکباره صحبت می کنند. آنها با عجله و سردرگمی دوباره درام را بازی می کنند که به سختی می فهمند تمام شده است.

بلوند طلایی پلاتینه : آنها اشتباه کرده بودند که نگهبان خواب آلود را ترک کردند و سنگر بین المللی را گرفتند که بخشی از آن متعلق به ما و بخشی دیگر آلمانی است. بین بخش فرانسوی و آلمانی هیچ مانع یا تقسیمی وجود ندارد. فقط نوعی منطقه بی طرف وجود دارد که در دو انتهای آن نگهبانان بی وقفه به تماشای آن می نشینند.

بدون شک ناظر آلمانی در پست خود نبود، یا احتمالاً با دیدن چهار سایه خود را پنهان کرد، یا شاید دو برابر شده بود و زمانی برای مطرح کردن نیروهای کمکی نداشت. یا شاید هم افسر آلمانی در منطقه بی طرف خیلی جلوتر رفته بود. خلاصه اینکه آدم بدون اینکه بفهمد می فهمد چه اتفاقی افتاده است.

پپین می‌گوید: «بخش خنده‌دار آن این است که ما همه چیز را می‌دانستیم و هرگز فکر نمی‌کردیم در هنگام حرکت مراقب آن باشیم». ولپات می گوید: «ما به دنبال کبریت بودیم. “و ما مقداری داریم!” پپین گریه می کند. “شعله ها را گم نکردی، جارو قدیمی؟” “نه ترس لعنتی!” بلر می گوید؛ “کبریت های بوشه چیزهای بهتری از ما هستند.

علاوه بر این، آنها تنها چیزی هستند که ما باید آتش خود را روشن کنیم! جعبه من را گم کن؟ بگذار هر کسی سعی کند آن را از من بگیرد!” “ما از زمان عقب مانده ایم – آب سوپ یخ می زند. تا اینجای کار عجله کنید. بعد از آن یک نخ خوب برای گفتن اینکه پسرها کجا هستند، در مورد اینکه ما با بوچ ها چه کردیم، وجود دارد.” نوزدهم بمباران ما در کشور مسطح هستیم.

بلوند طلایی پلاتینه : مه آلودی وسیع، اما بالای آن آبی تیره است. پایان شب با بارش کمی برف مشخص می شود که شانه ها و چین های آستین ما را پودر می کند. ما چهارنفره، سرپوش دار راهپیمایی می کنیم. به نظر می رسد که ما در گرگ و میش کدر بازمانده های سرگردان یک منطقه شمالی هستیم که در حال پیاده روی به ناحیه دیگری هستیم.