رنگ موی کرم پلاتینه

رنگ موی کرم پلاتینه : وقتی از گرگ صحبت می کنید -” دمش را می بینی… “هنوز نه، اما تقریباً – نگاه کنید!” از چند بوته در سمت راستمان دیدیم که پوزه قرمز لاموز مانند گراز وحشی در حال نگاه کردن است.

رنگ مو : فویا، عبوس از تشنگی و گرفتگی مفاصل سفت، غرغر می کند و سرسختانه بر نگه داشتن سلاح ها و دسته هایش اصرار می کند. ما به عقب برمی گردیم و مثل همیشه انحرافی در راه رفتن بدون صف پیدا می کنیم. آنقدر غیر معمول است که فرد آن را غافلگیرکننده و سودآور می داند. بنابراین این یک نقض آزادی است که به زودی هر چهار نفر ما را زنده می کند.

رنگ موی کرم پلاتینه

رنگ موی کرم پلاتینه : سرم بین دو ترکیدگی قرار گرفت، اما فقط؛ یک اصلاح بسیار نزدیک، و چنگام آن را گرفت.» فویا می‌گوید: «باید او را می‌دیدی، منزجرکننده بود، آن دو گوش آویزان بود. ما دو بسته بانداژ داشتیم، و برانکاردها ما را شلیک کردند. ” تله هایت را به ما بده، ما برمی گردیم. من و فارفادت تجهیزات ولپات را بین خودمان تقسیم می کنیم.

ما در کشور هستیم که انگار برای لذت آن. “ما عابر پیاده هستیم!” ولپات با افتخار می گوید. وقتی به پیچ در بالای تپه می رسیم، او دوباره به رویاهای گلگون می پردازد: “پیرمرد، بالاخره زخم خوبی است. من را برگردانند، اشتباهی در این مورد نیست.” چشمانش چشمک می‌زند و در توده‌های سفید بزرگی که روی شانه‌هایش می‌چرخد.

می‌درخشد – یک توده قرمز در هر طرف، جایی که گوش‌ها قرار داشتند. از عمقی که روستا قرار دارد صدای ضربات ساعت ده را می شنویم. ولپات می گوید: «به جهنم زمان، دیگر برای من مهم نیست ساعت چند است.» او پرحرف می شود. تب پایینی است که الهام بخش پایان نامه او می شود و آن را به نوسان آهسته راه رفتن ما که قدم های او پیشاپیش شاداب است.

متراکم می کند. “آنها یک برچسب قرمز را روی کت بزرگ من می چسبانند، می بینید، و من را به عقب می برند. این بار توسط یک مرد بسیار مودب رئیس خواهم شد، که به من خواهد گفت: “این یک طرف است. حالا به طرف دیگر بپیچید – پس، هموطن بیچاره من. سپس آمبولانس، و سپس قطار بیمار، با روش‌های زیبای خانم‌های صلیب سرخ در تمام طول مسیر، مانند کراپلت جولز، سپس بیمارستان پایه. تخت‌هایی با ملحفه‌های سفید، اجاقی که وسط آن خرخر می‌کند.

از همه ما، افرادی که وظیفه ویژه مراقبت از شما را داریم، و شما در حال انجام آن هستید، دمپایی‌های معمولی – شلخته و راحت – و یک کمد اتاقی. مبلمان! و در آن بیمارستان‌های بزرگ است که همه چیز برای شما خوب است. من غذاها و حمام های خوبی خواهم داشت. هر چه در توانم باشد می گیرم. و هدایایی وجود خواهد داشت.

که می توانید از آنها لذت ببرید بدون اینکه مجبور باشید برای آنها با دیگران بجنگید و خودتان را در یک آشفتگی خونین قرار دهید. دو دستم روی میز است، و آنها هیچ کاری نمی کنند، مثل چیزهایی که باید به آنها نگاه کنم – مثل اسباب بازی ها، چه؟ مانند دسته های بنفشه در حال گسترش است.” ولپات مکث می‌کند.

درموردش تکان می‌خورد و از جیبش بیرون می‌آورد، همراه با قیچی معروفش، چیزی که به من نشان می‌دهد: «تینز، این را دیده‌ای؟» این عکس همسر و دو فرزندش است. او قبلاً آن را بارها به من نشان داده است. من به آن نگاه می کنم و ابراز قدردانی می کنم. ولپات می‌گوید: «به مرخصی استعلاجی خواهم رفت.

رنگ موی کرم پلاتینه : و در حالی که گوش‌هایم دوباره به خود می‌چسبند، زن و بچه‌های کوچک به من نگاه می‌کنند، و من به آنها نگاه خواهم کرد. و در حالی که آنها دوباره رشد می‌کنند کاهو، دوستان من، جنگ، پیشرفت خواهد کرد – روس ها – کسی نمی داند، چه؟ او با صدای بلند فکر می کند، خود را با پیش بینی های شاد لالایی می کند.

در حال حاضر تنها با جشنواره خصوصی خود در میان ما. “دزد!” بر سر او فریاد می زند. تو خیلی شانس داری، به خدا! چگونه می توانستیم به او حسادت نکنیم؟ او به مدت یک، دو یا سه ماه می رود. و در تمام آن مدت، به جای محرومیت های رقت بار ما، تبدیل به مردی می شد! فرفادت می‌گوید: «در آغاز، وقتی شنیدم که آرزوی «زخم خوب» دارند.

به نظر خنده‌دار می‌آمد. اما با این وجود، و هر چه می توان در مورد آن گفت، اکنون می فهمم که این تنها چیزی است که یک سرباز بیچاره می تواند به آن امیدوار باشد، اگر او زرنگ نباشد.” داشتیم به روستا نزدیک می شدیم و از دور چوب می گذشتیم. در گوشه آن، شکل ناگهانی یک زن در برابر پرتوهای آفتابی ورزشی که او را با نور ترسیم می کرد.

برخاست. او با هوشیاری ایستاده بود، در مقابل پس‌زمینه بنفش کم‌رنگ حاشیه‌های چوب و درختان متقاطع. او لاغر اندام بود، سرش آتش گرفته بود با موهای روشن، و در صورت رنگ پریده اش می توانستیم غارهای تاریک شب را ببینیم. آن درخشنده با لرزش به ما خیره شد، سپس ناگهان در زیر درختان فرو رفت و مانند مشعل ناپدید شد.

ظهور و پرواز آن چنان ولپات را تحت تأثیر قرار داد که او موضوع گفتمان خود را از دست داد. “او چیزی شبیه به آن زن آنجاست!” فویا که اشتباه متوجه شده بود، گفت: “نه، او را ادوکسی می نامند. من او را می شناختم چون قبلاً او را دیده بودم. یک پناهنده. نمی دانم از کجا می آید، اما او در گمبلین، در خانواده ای آنجاست. ” ولپات تایید کرد: “او لاغر و زیباست.” “یکی دوست دارد.

به او یک هدیه کوچک بدهد – او به اندازه کافی خوب است که بخورد – مانند یک مرغ لطیف است. و به چشم هایی که دارد نگاه کنید!” فویا می گوید: «او عجیب است. “تو نمی‌دانی چه زمانی او را گرفتی. او را اینجا، آنجا، با موهای روشنش بالا می‌بینی، سپس خاموش! گاهی اوقات، تقریباً در خط مقدم، و او را در حال کوبیدن در سرزمین دیده اند.

رنگ موی کرم پلاتینه : او عجیب و غریب است.” “ببین! او دوباره آنجاست. ترسناک! او ما را زیر نظر دارد. دنبال چه چیزی است؟” شکل سایه، که در خطوط نور ترسیم شده بود، این بار انتهای دیگر لبه اسپینی را تزئین کرد. ولپات اعلام کرد: “به جهنم زنان.” “به هر حال یکی در تیم وجود دارد که خیلی او را می خواهد. ببینید.