رنگ موی پلاتینه صورتی

رنگ موی پلاتینه صورتی : من برای خودم خانه ای دارم. او به یک تغار در سطح زمین اشاره می کند، جایی که روی یک تشک ناچیز از گل و لای، فقط برای یک نفر اتاق بدن وجود دارد. “در مورد خانه به طور خلاصه صحبت کنید!” او با تکان دادن سر کوچک خشن و سخت که به نظر می رسد هرگز تمام نشده است، اظهار می کند. “من به سختی چرت زدم. تازه پیاده شده بودم.

رنگ مو : او سوراخی در وسط ترتیب داده تا سر خود را از آن عبور دهد و بند شانه و کمربند خود را مجبور کرده است که از آن عبور کند. او قد بلند و استخوانی است. هنگام راه رفتن صورتش را از قبل نگه می‌دارد، چهره‌ای زورمند، با چشم‌هایی که به هم می‌ریزد.

رنگ موی پلاتینه صورتی

رنگ موی پلاتینه صورتی : اما با تسکین ۱۲۹ که گذشت، بیدار شدم – نه از سر و صدا، بلکه بو. آه، همه آن ترک ها که پاهایشان را روی بینی من گذاشته اند! مرا از خواب بیدار کرد و به من درد بینی داد.» من آن را می دانستم. من اغلب در سنگر توسط رد بوی شدید در پی مردان راهپیمایی بیدار شده ام. تیرت گفت: «حداقل اگر حشرات موذی را بکشد.

مشکلی ندارد. Lamuse می گوید: «برعکس، آنها را هیجان زده می کند. “هر چه بوی بدتری داشته باشید، بیشتر از آنها دارید.” بیکت ادامه داد: “خوشبختم که بوی تعفن آنها مرا از خواب بیدار کرد. همین الان که داشتم به آن وان بزرگ می گفتم، درست به موقع نگاه کنندگانم را باز کردم تا پارچه چادری را که سوراخ من را بسته بود، بگیرم.

آن کپه های کثیف می خواستند آن را از سرم بگیرند.” شیاطین کثیف، ۱۲۹. شکل انسانی که کلمات از آن سرچشمه می‌گرفتند، اکنون زیر پای ما، جایی که صبح هنوز به آن نرسیده بود، قابل تشخیص بود. لباس فراوانش را با دست چنگ زد، چمباتمه زد و چروکید. پاپا بلر بود. چشمان کوچکش در میان گرد و غباری که روی صورتش موج می زد چشمک می زد.

بالای شکاف دهان بی دندانش، سبیل‌هایش یک توده ضخیم درآورده بود. دست‌هایش به طرز وحشتناکی سیاه بودند، بالای آن‌ها از خاک پشمالو، کف دست‌هایش با نقش برجسته خاکستری گچ شده بود. خودش، چروکیده و کثیف، عطر یک خورش باستانی را استشمام کرد. با اینکه مشغول خراشیدن بود.

با بارکی بزرگ گپ زد که از فاصله کمی به سمت او خم شد. او می‌گوید: «زمانی که اهل بدجنسی بودم به این بدجنس نبودم. بارک گفت: “خب، دوست بیچاره من، این یک تغییر کثیف برای بدتر است.” Tirette می گوید: “خوش شانس برای شما.” وقتی نوبت به بچه‌ها می‌رسد، شما چند سیاه‌پوست کوچک به خانم هدیه می‌دهید!

بلر آزرده خاطر شد و غم و اندوه ابروی او را چروک کرد. “چه چیزی داری که به من لب بزنی، تو؟ بعدش چی؟ زمان جنگ است. در مورد تو ای لوبیا، فکر می کنی شاید جنگ فیزوگ و رفتارت را تغییر نداده است؟ به خودت نگاه کن میمون… پوزه، پوست باسن! مرد باید جانوری باشد که مثل شما حرف بزند.” دستش را روی رسوبات تیره روی صورتش که باران های آن روزها در نهایت پاک نشدنی اش ثابت شده بود.

گذراند و افزود: «به علاوه، اگر همینطور که هستم، انتخاب خودم است. برای شروع، من دندان ندارم. سرگرد خیلی وقت پیش به من گفت: “تو حتی یک دندان هم نداری، کافی نیست. در استراحت بعدی، او می گوید: “یک نوبت به آمبولانس استومولوژیک برو.” بارکی تصحیح کرد: آمبولانس توماتولوژیک. برتراند اصلاح کرد: «دندانشناسی». بارک گفت: “شما تمام امکانات یک آشپز ارتش را دارید.

رنگ موی پلاتینه صورتی : باید یکی می بودید.” بلر بی گناه پاسخ داد: “ایده من نیز”. یکی خندید مرد سیاهپوست با توهین بلند شد. او با تمسخر گفت: “شما به من شکم درد می دهید.” “من میرم توالت.” هنگامی که سیلوئت دوچندان تیره او ناپدید شد، دیگران یک بار دیگر این حقیقت بزرگ را بررسی کردند که اینجا در زمین آشپزها کثیف ترین آدم ها هستند.

او می‌گوید: «اگر ترکه‌ای را دیدید که پوست و چاقویش آن‌قدر آغشته و لکه‌دار شده است که با میله بارج به او دست نمی‌زنید، می‌توانید به خودتان بگویید: «احتمالاً او آشپز است». و هر چه او کثیف تر باشد، احتمال آشپزی بیشتر است.” مارترو گفت: “این درست است و باز هم درست است.” “تینز، تیرلویر وجود دارد! هی، تیرلویر!” او با مشغله‌ای بالا می‌آید.

و با عطری مشتاق به این طرف و آن طرف نگاه می‌کند. سر ناچیز او، رنگ پریده مانند کلر، در یقه بالشتکی یک کت بزرگ که برای او بسیار سنگین و بزرگ است، می پرد. چانه او نوک تیز است و دندان های بالاییش بیرون زده است. چین و چروک دور دهانش آنقدر عمیق با خاک است که شبیه پوزه است. طبق معمول عصبانی است.

طبق معمول با صدای بلند عصبانی می شود. “یکی دیشب کیفم را دو نیم کرد!” “این امداد ۱۲۹ بود. کجا گذاشته بودی؟” او به سرنیزه‌ای اشاره می‌کند که در دیواره سنگر نزدیک دهانه یک سوراخ فانک گیر کرده است – “آنجا، آویزان به خلال دندان آنجا.” “الاغ!” گروه کر می آید. “در دسترس سربازان عبوری! لکه دار نیستی؟” تیرلویر فریاد می زند: «به هر حال این خطوط سخت هستند.

سپس ناگهان غضب او را فرا می گیرد، صورتش مچاله می شود، مشت های کوچکش از شدت خشم به هم گره می زند، آنها را مانند گره هایی در رشته محکم می کند و آنها را به اطراف تکان می دهد. “Alors quoi؟ آه، اگر من از مخلوطی که این کار را کرده بود دست گرفته بودم! در مورد شکستن فک او صحبت کنید – من در ظرف نان او را می گذاشتم – یک کاممبر کامل آنجا بود.

من می روم و دنبالش بگرد.” او شکمش را با ضربه های تند کوچک یک نوازنده گیتار ماساژ می دهد و در خاکستری صبح غوطه ور می شود، پوزخند و در عین حال با وقار، با طرح های ناخوشایند خود از یک معلول در لباس مجلسی. صدای غر زدن او را می شنویم تا زمانی که ناپدید شود. پپین می‌گوید: «مرد عجیب، این است.

رنگ موی پلاتینه صورتی : بقیه می خندند مارترو که عادت دارد بیان افکار خود را با استفاده همزمان از دو مترادف تقویت کند، می گوید: “او دیوانه و احمق است.” تولاک در حالی که بالا می آید می گوید: «تینز، پیرمرد. “به این نگاه کن.” تولاک باشکوه است. او کت زرد لیمویی به تن دارد که از یک کیسه خواب ساخته شده است.