رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره

رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره : او بامزه ترین مردی بود که تا به حال صحبت می کرد. و بسیار سریع بود. این مشکل فیلم بود. صحبت کردن با وودی مانند بازی کردن یک بازی جی آلایی بود.

مو : لیندسی از حامیان اولیه سپاه صلح و یکی از اعضای برجسته شورای روابط خارجی بود. بلافاصله پس از ترک عمارت گریسی، جان و همسرش مری و فرزندانشان در غرب ساید نزدیک پارک مرکزی مستقر شدند. او می‌گوید: «به شدت احساس می‌کنم که پارک برای مردم است و نه برای گروه‌های علاقه‌مند خاص. ما دوچرخه سواری را در تعطیلات آخر هفته معرفی کردیم.

رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره

رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره : دو سال پس از ترک خدمت، او مدرک حقوق خود را دریافت کرد و هفت سال پس از آن، در سال ۱۹۵۵، توانایی های او، دادستان کل ایالات متحده، هربرت براونل را چنان تحت تاثیر قرار داد که لیندسی را دستیار اجرایی خود کرد. در سال ۱۹۵۸، لیندسی برای کنگره نامزد شد و پیروز شد و به سرعت خود را به عنوان یک کارگر خستگی ناپذیر برای حقوق پناهندگان معرفی کرد.

و زمانی که من از دولت بازنشسته شدم، برنامه بزرگی برای بازسازی کل پارک مرکزی داشتیم. لیندسی می‌گوید دلیل اینکه او برای اولین بار وارد سیاست شد، این بود که «در شب‌های تنهایی در اقیانوس آرام، پس از شنیدن خبر مرگ دوستان خوب، تصمیم گرفتم روزی تلاش کنم کاری انجام دهم. من مصمم بودم که دیگر جنگی نخواهیم داشت.» لیندسی در رابطه با سال‌های شهردارش این جمله ساده را بیان می‌کند.

که “من تمام تلاشم را برای یک کار بسیار سخت انجام دادم و از این بابت پشیمان نیستم. من به آینده نگاه می‌کنم.” اما آینده چه خواهد داشت؟ آیا او به فکر کاندیداتوری مجدد است؟ او پاسخ می دهد: “این یک سوال سخت است، مکس.” من می دانم که صحبت های زیادی با برخی از دوستانم در مورد مجلس سنا در سال ۱۹۸۰ وجود دارد. من آن را ساده نمی گیرم. … در حال حاضر هیچ برنامه ای برای کاندیداتوری ندارم. … اما شما نمی دانید.

زیرا زندگی کارهای خنده‌داری انجام می‌دهد، و من همچنین فکر می‌کنم اکنون خلاء بزرگی وجود دارد – سیاست درجه دو در همه جا ارسال آهنگ به فضا ۹-۱۷-۷۷ در ۲۰ آگوست، هنگامی که فضاپیمای وویجر ۲ برای سفری فراتر از منظومه شمسی منفجر شد، یک دستگاه ضبط منحصر به فرد و یک صفحه گرامافون را در کنار خود حمل کرد. در این رکورد ۲۷ انتخاب موسیقی وجود دارد.

که نیویورک تایمز آنها را “بزرگترین آثار زمین” نامیده است. اگر روزی، موجودات فرازمینی این رکورد را پخش کنند و از آن لذت ببرند، بیشتر مدیون مردی خواهند بود که ۱۳ آهنگ را انتخاب کرد این که توصیه‌های آلن باید توسط کمیته‌ای که هشت هفته وقت صرف انتخاب ۱۴ آهنگ دیگر کرده‌اند بسیار مورد احترام قرار گیرد، گواهی بر شهرت موسیقی اوست. آلن از زمانی که در سن ۲۰ سالگی رئیس آرشیو موسیقی محلی کتابخانه کنگره شد.

رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره : زندگی خود را وقف حفظ و مطالعه موسیقی محلی بین‌المللی کرده است. آلن با پیروی از پدر فقید خود، موسیقی شناس جان لومکس، تجهیزات ضبط خود را به شش قاره در جستجوی گنجینه های موسیقی جهان که به سرعت در حال ناپدید شدن هستند، برده است. سرانجام با آلن تماس گرفتم و او را برای مصاحبه در یک عصر جمعه در دفتر/آپارتمانش در خیابان ۹۸ غربی ملاقات کردم.

مشاهده کردم که یکی از اتاق ها دیوار به دیوار با نوارها و آلبوم های ضبط شده بود. یکی دیگر پر از کتاب های موسیقی، سومی با خواندنی های کامپیوتری و چهارمی با فیلم های سینمایی بود. در حال حاضر مهمترین علاقه آلن کانتومتری است – علم آواز به عنوان معیاری برای فرهنگ. او اخیراً کتابی با عنوان منتشر کرده است . همراه با حجم هفت نوار کاست است.

آهنگ ها به ترتیبی تنظیم شده اند که به دانش آموز یاد می دهد تا معنای کلی خود را بدون دانستن زبان تفسیر کند. آلن گفت: “وقتی سیستم را یاد می گیرید، می توانید هر موسیقی را درک کنید.” ما ۴۰۰۰ آهنگ از ۴۰۰ جامعه در سراسر جهان را تجزیه و تحلیل کردیم. سپس یک نمودار موسیقی از اروپا، خاور دور و آمریکای شمالی هندی را به من نشان داد.

رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره : سی و هفت جنبه از موسیقی، از جمله ریتم، حجم و تکرار، توسط یک کامپیوتر برای ایجاد یک نمودار تجزیه و تحلیل شده بود. آلن گفت: “هر جنبه ای از موسیقی، سبک اجتماعی متفاوتی را نشان می دهد. مانند آن مردی است که می گوید: “من چیزی در مورد موسیقی نمی دانم، اما می دانم چه چیزی را دوست دارم.” این بدان معناست که نوع موسیقی نشان دهنده پیشینه او و چیزی است.

که به آن اعتقاد دارد.” آلن نواری را برای من پخش کرد که حاوی یک آهنگ محلی اسپانیایی، یک جیگ ایرلندی و یک آهنگ از نپال بود و برخی از عناصر را در حین پخش موسیقی توضیح داد. او گفت: «وقتی دو یا سه نوار را شنیدی، به استانداردهای جهانی موسیقی عادت می‌کنی. او اضافه کرد، در جوامع بدوی، «همه چیزهای یکسانی درباره همه چیز می‌دانند، بنابراین خاص بودن خسته کننده است.

و تکرار چیزی است که آنها دوست دارند. شما دقت کسل کننده خود را به همه تحمیل نمی کنید. به همین ترتیب، افراد بدوی خواندن با هم را بسیار آسان تر از مثلاً نیویورکی هایی با پیشینه های مختلف می دانند. در مورد دوم، آلن گفت: “همه با سرعت متفاوتی شروع به آواز خواندن می کنند، مانند شش گربه در یک کیف. اما اگر افرادی را انتخاب کنید که با هم زندگی می کنند و با هم کار می کنند.

رنگ موی شنی نسکافه ای بدون دکلره : مانند ابرهایی است که از دریا بیرون می زند.” آلن تحت تأثیر فیلم قرار نگرفت که درباره زندگی وودی گاتری خواننده و ترانه‌سرا آمریکایی در دوران رکود بزرگ بود. فیلم با خروج وودی از هالیوود به نیویورک برای اجرای برنامه رادیویی ساحل به ساحل به پایان می رسد. مردی که مجری آن برنامه بود آلن لومکس بود. آلن به یاد می آورد: «ما در چند مورد با هم همکاری کردیم. “این لذت فوق العاده ای بود.