بلوند نسکافه ای پلاتینه

بلوند نسکافه ای پلاتینه : در انبوه انبوه یا خطوط گسترده. ما اونجاییم. جان پناه شکل و جزئیات مشخص و شوم دارد. حفره ها – ما به طرز شگفت انگیزی، فوق العاده به هم نزدیک هستیم! چیزی جلوی ما می افتد. این یک بمب است. سرجوخه برتراند با یک لگد آنقدر خوب آن را برمی گرداند که از بالای سنگر بلند می شود و می ترکد.

رنگ مو : نیمه جذب شده توسط زمین. به محض بیرون آمدن پرونده هل دادن و تکان ما، دو مرد نزدیک من مورد اصابت قرار می گیرند، دو سایه به زمین پرتاب می شوند و زیر پاهایمان می غلتند، یکی با فریاد تند و دیگری بی صدا، مانند گاو قطع شده. دیگری با کپر یک دیوانه ناپدید می شود، گویی او را ربوده اند. به طور غریزی در حالی که به جلو می رویم.

بلوند نسکافه ای پلاتینه

بلوند نسکافه ای پلاتینه : همیشه به جلو – خودمان را می بندیم و زخم خط ما به خودی خود بسته می شود. آجودان می ایستد، شمشیر خود را بلند می کند، می گذارد بیفتد و به زانو در می آید. بدن زانو زده اش به صورت تند و تند به عقب متمایل می شود، کلاه خود روی پاشنه هایش می افتد و او همان جا می ماند، سر برهنه، رو به آسمان. عجله درجه به احترام بی تحرکی او به سرعت شکافت.

اما ما نمی توانیم ستوان را ببینیم. پس دیگر رهبران وجود ندارد – تردید موج انسانیت را که در فلات شروع به ضرب و شتم می کند، بررسی می کند. در بالای لگدمال، صدای تلاش خشن ریه های ما را می شنود. “رو به جلو!” برخی از سربازان گریه می کنند و سپس همه با سرعت فزاینده مسابقه رو به سوی نابودی را از سر می گیرند.

برتراند کجاست؟ شکایت پر زحمت یکی از پیشروترین دوندگان است. “اونجا! اینجا!” هنگام عبور از روی مردی زخمی خم شده بود، اما به سرعت او را ترک می‌کند و مرد دستانش را به سمت او دراز می‌کند و به نظر می‌رسد که هق هق می‌کند. درست در لحظه ای که او دوباره به ما ملحق می شود است که در مقابل خود می شنویم که از نوعی تورم زمین می آید.

صدای تق تق یک مسلسل. لحظه ای از عذاب است – حتی از زمانی که از میان زلزله شعله ور رگبار می گذشتیم، جدی تر. آن صدای آشنا در سراسر دشت با ما صحبت می کند، تند و وحشتناک. اما ما دیگر متوقف نمی شویم. “برو، ادامه بده!” نفس نفس زدن ما به ناله خشن تبدیل می شود، با این حال خود را به سمت افق پرتاب می کنیم. “بوچ ها! من آنها را می بینم!” مردی ناگهان می گوید “بله – سرهای آنها، آنجا – بالای سنگر – آنجاست، سنگر، ​​آن خط. نزدیک است.

بلوند نسکافه ای پلاتینه : آه، گرازها!” ما واقعاً می‌توانیم کلاهک‌های خاکستری گرد کوچکی را تشخیص دهیم که بالا می‌آیند و سپس در سطح زمین، پنجاه یارد دورتر، فراتر از یک کمربند از زمین تاریک، شیاردار و قوزدار فرو می‌روند. آنها که اکنون گروهی را که من هستم تشکیل می دهند، تشویق می شوند. اینقدر نزدیک به هدف، تا این حد سالم، آیا به آن نخواهیم رسید؟ بله، به آن خواهیم رسید!

ما گام های بلندی برداشته ایم و دیگر چیزی نمی شنویم. هر مردی مستقیم به جلو فرو می رود، مجذوب سنگر وحشتناک، خم شده به جلو، تقریباً نمی تواند سر خود را به راست یا چپ بچرخاند. من تصور می کنم که بسیاری از ما جای پای خود را از دست دادیم و روی زمین افتادیم. به پهلو می پرم تا سرنیزه یک تفنگ سرنگون شده را که ناگهان برافراشته شده از دست بدهم.

خیلی نزدیک به من، فرفادت با صورتش خون آلود مرا تکان می دهد، خودش را روی ولپات که کنارم است پرت می کند و به او می چسبد. ولپات بدون اینکه عجله‌اش را کاهش دهد دوبرابر می‌شود و او را چند قدم می‌کشاند، سپس بدون اینکه به او نگاه کند و بدون اینکه بداند کیست تکانش می‌دهد و با صدایی شکسته و تقریباً خفه‌شده به او فریاد می‌زند: «بگذار بروم، بگذار بروم.

آنها شما را مستقیماً می‌برند – نگران نباشید.” مرد دیگر روی زمین فرو می‌رود و صورتش که با ماسک قرمز مایل به قرمز پوشانده شده و هیچ گونه بیانی ندارد، به هر طرف می‌چرخد. در حالی که ولپات، که از قبل در دوردست است، به طور خودکار بین دندان هایش، با نگاهی ثابت رو به جلو به خط، «نگران نباش» را تکرار می کند. بارانی از گلوله‌ها به دورم می‌پیچد و بر تعداد کسانی که ناگهان می‌ایستند.

آهسته فرو می‌ریزند، نافرمانی و اشاره می‌کنند، آن‌هایی که محکم به جلو شیرجه می‌زنند با تمام بار تن، فریادها، عمیق، خشمگین و ناامید و حتی از آن نفس توخالی و وحشتناک زمانی که جان یک مرد در یک نفس به بیرون می رود. و ما که هنوز ضربه نخورده ایم، به جلو نگاه می کنیم، راه می رویم و می دویم، در میان شادی های مرگی که به طور تصادفی به گوشت ما برخورد می کند.

بلوند نسکافه ای پلاتینه : سیم‌ها در هم می‌پیچند و یک امتداد از آنها دست نخورده باقی مانده است. ما به سمت جایی می رویم که در یک دهانه عریض و عمیق فرو رفته است. این یک حفره قیف عظیم است که از قیف های کوچکتر در کنار هم تشکیل شده است، یک دهانه آتشفشانی خارق العاده که توسط تفنگ ها در آنجا فرو رفته است. منظره این تشنج گیج کننده است. واقعاً به نظر می رسد که باید از مرکز زمین آمده باشد.

چنین بریده‌شدن اقشار بکر لبه جدیدی بر خشم هجومی ما می‌گذارد، و هیچ‌کدام از ما نمی‌توانیم با تکان دادن سر جدی فریاد نزنیم – حتی همین الان که کلمات به طرز دردناکی از گلویمان پاره می‌شوند – «آه، مسیح! جهنم ما به آنها داده ایم آنجا! آه، نگاه کنید! ما که انگار باد رانده می‌شویم، به خواست حفره‌ها و تپه‌های خاکی در شکاف غول‌پیکری که از شعله‌های خشمگین حفر شده و سیاه‌شده و سوخته است.

سوار می‌شویم یا فرود می‌آییم. خاک به پاها می‌چسبد و با عصبانیت پارهشان می‌کنیم. وسایل و وسایلی که خاک نرم را می پوشانند، کتانی که از کوله پشتی های خرد شده در اطراف پراکنده شده اند، مانع از چسبیدن سریع ما به آن می شوند و ما مراقب هستیم که وقتی به داخل چاله ها می پریم یا از تپه ها بالا می رویم، پاهای خود را در این زباله ها بکاریم.

صداهای پشت سر ما را ترغیب می کنند – “به جلو، پسران، به جلو، نام دو دیو!” تمام هنگ پشت سر ماست! آنها گریه می کنند. ما برای دیدن نمی چرخیم، اما اطمینان یک بار دیگر عجله ما را برق می بخشد. پشت خاکریز سنگری که به آن نزدیک می شویم کلاهک دیگری دیده نمی شود. تعدادی مرده آلمانی در جلوی آن فرو می ریزند.