رنگ مو رزگلد روشن

رنگ مو رزگلد روشن : از وجود او غافل بودند – و وقتی او خود را به زور بر آنها تحقیر می کرد، وحشی و تحقیرکننده بودند. آنها امور خود را داشتند و در میان آنها جایی برای او نبود.

رنگ مو : در پایان شش روز هر سنت از پول Jurgis رفته بود. و سپس برای گدایی جان خود به خیابان ها رفت. او به محض اینکه تجارت شهر در حال حرکت بود شروع می کرد. او از سالن بیرون می‌آمد و پس از اینکه مطمئن می‌شد پلیسی در چشم نیست، به هر فرد احتمالی که از او رد می‌شد نزدیک می‌شد، داستان غم‌انگیز خود را تعریف می‌کرد و از او تقاضای یک نیکل یا یک سکه می‌کرد.

رنگ مو رزگلد روشن

رنگ مو رزگلد روشن : سپس وقتی یکی را می گرفت، گوشه ای را می چرخید و به پایگاه خود برمی گشت تا گرم شود. و قربانیش که او را این کار را می دید، می رفت و عهد می کرد که دیگر هرگز یک سنت به گدا ندهد. قربانی هرگز مکث نکرد تا بپرسد که جورگیس تحت این شرایط کجا می‌توانست برود – او، قربانی، کجا می‌رفت. در سالن، Jurgis نه تنها می‌توانست غذای بیشتر و غذای بهتری از آنچه در هر رستورانی با همان پول بخرد، دریافت کند.

بلکه می‌توانست یک نوشیدنی در معامله برای او گرم کند. همچنین می‌توانست صندلی راحتی در کنار آتش بیابد و می‌توانست با یکی از دوستانش صحبت کند تا زمانی که به اندازه نان تست گرم شود. در سالن نیز احساس می کرد که در خانه است. بخشی از کار سالن دار این بود که در ازای عواید حاصل از جست و جوی غذا، به گدایان خانه و نوشیدنی ارائه دهد. و آیا شخص دیگری در کل شهر بود که این کار را انجام دهد.

رنگ مو رزگلد روشن : آیا قربانی خودش این کار را می کرد؟ شاید انتظار می رفت که جورجیس بیچاره یک گدای موفق بسازد. او به تازگی از بیمارستان بیرون آمده بود و به شدت بیمار به نظر می رسید و بازویی بی پناه داشت. همچنین او کت نداشت و به طرز تاسف باری می لرزید. اما افسوس که باز هم مورد بازرگان صادق بود که متوجه شد کالای اصیل و بدون تقلب توسط تقلبی هنری به دیوار کشیده می شود.

جورگیس، به عنوان یک گدا، در رقابت با حرفه ای بودن سازمان یافته و علمی، صرفاً یک آماتور خطاکار بود. او به تازگی از بیمارستان خارج شده بود – اما این داستان کاملاً پوشیده شده بود، و چگونه می توانست آن را ثابت کند؟ او بازویش را در بند انداخته بود – و این وسیله ای بود که پسر بچه گدای معمولی آن را تحقیر می کرد. رنگش پریده بود و می لرزید.

اما آنها با مواد آرایشی آرایش کرده بودند و هنر دندان قروچه کردن را مطالعه کرده بودند. در مورد بدون پالتو بودن او، در میان آنها مردانی را می‌بینید که می‌توانید قسم بخورید که چیزی جز یک گردگیر کتانی ژنده‌دار و یک شلوار نخی نداشته باشند – آنقدر زیرکانه چندین کت و شلوار زیر تمام پشمی را زیر آن پنهان کرده بودند. بسیاری از این مدیکاتورهای حرفه ای خانه و خانواده راحت و هزاران دلار در بانک داشتند.

برخی از آنها پس از درآمد خود بازنشسته شده بودند و به کار تجهیز و پزشکی دیگران یا کودکان کار در تجارت پرداخته بودند. عده‌ای بودند که هر دو بازویشان را محکم به پهلو بسته بودند و در آستین‌هایشان بیخ‌های بالشتک زده بودند، و یک کودک بیمار را استخدام کرده بودند تا برایشان فنجان حمل کند. عده‌ای بودند که پا نداشتند و خود را روی یک سکوی چرخ‌دار هل دادند.

رنگ مو رزگلد روشن : بعضی‌ها از نظر نابینایی مورد لطف قرار گرفته بودند و توسط سگ‌های کوچک زیبا هدایت می‌شدند. برخی از افراد کمتر خوش شانس خود را مثله کرده بودند یا خود را سوزانده بودند یا زخم های وحشتناکی را با مواد شیمیایی بر روی خود ایجاد کرده بودند. ممکن است ناگهان در خیابان با مردی روبرو شوید که انگشتی را به سمت شما دراز کرده است که در اثر قانقاریا پوسیده و تغییر رنگ داده است.

یا یکی با زخم های قرمز مایل به قرمز که نیمه از باندهای کثیف خود فرار کرده است. این افراد مستاصل، خاکریزهای آب‌ریزهای شهر بودند، بدبخت‌هایی که شب‌ها در سرداب‌های باران‌آمیز خانه‌های قدیمی، در «غواصی کهنه» و تریاک، با زنان رها شده در آخرین مراحل پیشرفت فاحشه پنهان می‌شدند. زنانی که توسط چینی‌ها نگهداری می‌شدند و سرانجام روی گردانده بودند تا بمیرند.

هر روز شبکه پلیس صدها نفر از آنها را از خیابان ها بیرون می کشید و در بیمارستان بازداشتگاه ممکن بود آنها را ببینی که در یک جهنمی مینیاتوری جمع شده اند، با چهره های شنیع، وحشی، نفخ کرده و جذامی از بیماری، می خندند، فریاد می زنند، جیغ می زنند. مراحل مستی، پارس کردن سگ‌ها، ژولیدن مانند میمون‌ها، هیاهو و پاره کردن خود در هذیان. فصل در مواجهه با تمام معلولیت های خود، موظف بود قیمت یک اقامتگاه، و یک نوشیدنی را هر یا دو ساعت، تحت مجازات انجماد تا مرگ، بسازد.

روز به روز در سرمای قطب شمال پرسه می زد، روحش پر از تلخی و ناامیدی بود. او دنیای تمدن را آشکارتر از هر زمان دیگری که قبلاً دیده بود دید. دنیایی که در آن چیزی جز قدرت وحشیانه به حساب نمی آمد، نظمی که توسط کسانی که آن را در اختیار داشتند برای انقیاد کسانی که نداشتند ابداع شد. او یکی از این دومی ها بود. و تمام فضای باز، تمام زندگی، برای او یک زندان عظیم بود.

که مانند ببری سربسته قدم می زد، میله ها را یکی پس از دیگری امتحان می کرد و همه را فراتر از توانش می یافت. او در نبرد شدید طمع شکست خورده بود، و بنابراین محکوم به نابودی بود. و همه جامعه مشغول بودند که ببینند او از این حکم فرار نکرده است. به هر طرف که می چرخید، میله های زندان بود و چشمان خصمانه او را دنبال می کردند.

رنگ مو رزگلد روشن : پلیس‌های خوش‌طعم و شیک، که از نگاه‌هایشان دور شد و به نظر می‌رسید که با دیدن او چماق‌هایشان را محکم‌تر گرفته بودند. سالن‌دارانی که تا زمانی که او در مکان‌هایشان بود تماشای او را متوقف نمی‌کردند و به هر لحظه‌ای که او پس از پرداخت پولش درنگ می‌کرد حسادت می‌کردند. انبوه عجله در خیابان ها، که در برابر التماس های او ناشنوا بودند.