رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره

رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره : اما به‌رغم این، او شکسپیر را با نهایت قدرت خود در مدح ستایش کرد: در واقع، علی‌رغم سلب مسئولیت‌اش، «این بت‌پرستی جانبی» را متوقف نکرد.

رنگ مو : یافت که نه متواضعانه و با حسادت از پایین، که با گستاخی از بالا به طبقه متوسط ​​نگاه می کند. خود آقای هریس به تحقیر شکسپیر نسبت به تاجر و مکانیک و اعتیاد غیرقابل اصلاح او به شوخی‌های کثیف اشاره می‌کند. او به ما خدمت عمومی می کند که این درخواست آشنای جاهل باردولاتروس را از بین ببرد.

رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره

رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره : سالها درآمد اندک با مراجعه به هیئت منصفه متعصب ارتدوکس؛ و آنها در این همه سیاه گاردیسم ظالمانه چیزی نمی بینند جز یک پارچه کهنه خنده آور، اگرچه آنها به هیچ وجه فاقد توانایی ادبی واقعی، عشق به نامه و حتی وجدان هنری نیستند. اما او هیچ یک از الگوهای هم نوع خود را (از مقلدهای صرف آن نمی گویم) پایین تر از آن رتبه ای نخواهد.

که درشتی شکسپیر بخشی از آداب و رسوم زمان او بود و قلم خود را با دقت بر روی یک نام، اسپنسر، که برای افشای چنین افترای لازم است. نجابت الیزابتی هیچ چیز مانع از آن نمی شد که شکسپیر به اندازه مور قبل از او، یا بونیان پس از او، و به اندازه رالی یا سیدنی به خود احترام بگذارد، به جز سنت کلاس خود، که در آن بدون شک تحصیلات یا دولتمردی ممکن است به دست آید، وجود نداشت.

کسانی که نوبت به آنها دارند، اما در آنها وقاحت، تمسخر، ولخرجی، شوخی‌های زشت، قرض‌بندی، و شیطنت‌های فضولی، رسوایی مستمری را به بورژواهای متدین، جدی، سخت‌کوش و حلال می‌دهند. هیچ طبقه دیگری آنقدر شیفته نیست که باور کند آقایان با یک فرآیند بسیار پیچیده فرهنگی به دنیا آمده اند و ساخته نشده اند.

حتی به پادشاهان نیز از همان دوران کودکی آموزش داده می شود و آموزش داده می شود تا نقش خود را ایفا کنند. اما مرد خانواده (من متقاعد شده‌ام که شکسپیر این دیدگاه را نسبت به خودش داشته است) بدون درسی در رفتارهای سفره‌ای وارد جامعه خواهد شد، در سیاست بدون درسی در تاریخ، به شهر بدون درسی از تجارت،و بدون درس افتخار وارد ارتش شد.

رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره : گفته شده است، با هدف اثبات کارگر بودن شکسپیر، او به سختی توانست نام خود را بنویسد. چرا؟ زیرا او “مزیت آموزش طبقه متوسط ​​را نداشت.” شکسپیر خود از طریق هملت به ما می‌گوید که آقایان عمدا بد نوشته‌اند تا مبادا با نویسنده اشتباه گرفته شوند. اما بسیاری از آنها، در آن زمان مانند اکنون، بد می نوشتند، زیرا نمی توانستند بهتر بنویسند.

به طور خلاصه، طیف وسیعی از ناتوانی های شکسپیر: بداخلاقی، شیطنت، تحقیر تاجران و مکانیک ها، این فرض که گفت و گوی شوخ فقط می تواند به معنای گفت و گوی ناخوشایند باشد، گستاخی نسبت به مافوق های اجتماعی و گستاخی نسبت به افراد فرودست اجتماعی، راه های آسان با خدمتکاران. که نه تنها بین و نوکرهایشان، بلکه در محبت و احترامی که توسط خدمتکار بزرگی مانند آدام الهام گرفته شده است.

دیده می شود: همه اینها ویژگی های است، نه در مدرسه عمومی ماجراجویی ابتدایی یا خصوصی. آنها ثابت می کنند، همانطور که همه چیزهایی که در مورد شکسپیر می دانیم نشان می دهد که او شکسپیرها و آردن ها را به عنوان خانواده های عاقبت در نظر می گرفت و به دلیل بدشانسی پدرش در تجارت، خود را یک جنتلمن زیر ابر می دانست.

رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره : و هرگز برای لحظه ای به عنوان یک مرد اهل کار نبود. مردم. این یکباره توضیح و بهانه فحاشی اوست. او فردی نبود که بخواهد اصل متواضع خود را با یک نشان خریداری شده بپوشاند: او مردی بود که به محض اینکه ابزاری برای حفظ آن به دست آورد، موقعیت طبیعی خود را از سر گرفت. این طرف بت پرستی موضوع دیگری وجود دارد.

که به نظر من آقای هریس باید در مورد آن فکر کند. او می‌گوید که شکسپیر «در میان نسل خود چندان مورد احترام نبود». او حتی توصیف جانسون در مورد “کم لاتین و کمتر یونانی” خود را به عنوان یک تمسخر توصیف می کند، در حالی که این توصیف در مداحی صمیمانه شکسپیر که پس از مرگ او نوشته شده است.

رخ می دهد و به وضوح قصد دارد با اشاره به موهبت های طبیعی شگفت انگیز شکسپیر، تاثیر آن را افزایش دهد. که ناشی از تحصیلات مکتبی نبودند. اکنون یک حس وجود دارد که در آن به اندازه کافی درست است که شکسپیر توسط نسل خود، یا، در مورد آن، توسط هر نسل بعدی بسیار کم ارجحیت داشت.

کشتی‌های کشتی در کانال ریجنت، آیات شکسپیر را نمی‌خوانند، همانطور که گفته می‌شود گوندولی‌ها در ونیز آیات تاسو را می‌خوانند (عملی که به دلایلی در طول اقامت من در ونیز به حالت تعلیق درآمد: حداقل هیچ گوندولی‌گری این کار را تا به حال انجام نداده است) . شکسپیر به اندازه رودن یک مجسمه ساز محبوب یا ریچارد اشتراوس آهنگساز محبوب نیست.

رنگ موی مرواریدی روشن با دکلره : اما شکسپیر مطمئناً آنقدر احمق نبود که انتظار داشته باشد تامز، دیکس و هری زمان او بیشتر از آن چیزی که نیوتن بعدها انتظار داشت که آنها به نوسانات علاقه مند شوند، به شعر دراماتیک علاقه مند باشند. و وقتی به این سؤال می رسیم که آیا شکسپیر اطمینانی را که همه مردان بزرگ از اعضای تواناتر و مستعدتر نسل خود داشتند که مردان بزرگ هستند را از دست داده است.

شواهد بن جانسون یک بار و برای همیشه این تصور غیرمحتمل را از بین می برد. بن می‌گوید: «من مرد را دوست داشتم، این بت‌پرستی جانبی را نیز مانند هر چیز دیگری». حالا چرا به نام عقل سلیم باید این صلاحیت را می‌کرد. مگر اینکه نه تنها بت‌پرستی، بلکه بت‌پرستی آن‌قدر شدید بود.

که جانسون را به انکار صریح آن برانگیخت؟ جانسون، آجرکار، باید گاهی اوقات وقتی شکسپیر از آجرکاران به عنوان افراد فرودست خود صحبت می کرد و می نوشت، احساس درد می کرد. او باید کمی سخت احساس می‌کرد که به‌عنوان دانشمند بهتر، و شاید از نظر جسمی مردی شجاع‌تر و سرسخت‌تر از شکسپیر، چندان موفق یا آن‌قدر دوست‌داشتنی نبود.