مدل رنگ مو فندقی روشن

مدل رنگ مو فندقی روشن : همانطور که آنها به طرز وحشیانه ای از کنارشان می گذشتند و غنائم خود را از مد هندی دور می کردند، صداهایی از آنها استقبال می کردند و می پرسیدند رنو کجا، کاستر کجاست.

رنگ مو : گاو نر نشسته در خلیج سلام، دور چرخدار ند. او یک نگاه اجمالی به چهره ژنرال داشت. چشم‌های آبی می‌درخشیدند، کلاه لبه پهن به سمت ستون تاب می‌خورد و با یورتمه به جلو می‌رفت. “ما آنها را در خواب گرفتیم، پسران!” صدای بلند و واضح ژنرال را تشویق کرد. “حالا برای شارژ!” پایین در امتداد ستون ند رعد و برق رفت.

مدل رنگ مو فندقی روشن

مدل رنگ مو فندقی روشن : می خواند: «بنتین، بیا. دهکده بزرگ سریع باش. بسته بیاور.» یک بار نگاهی به آن انداخت و یکی دو کلمه دیگر اضافه کرد. کاغذ تا شده را به سمت ند فشار داد. او با صراحت گفت: « اینجا . آن را نزد کاپیتان بنتین ببرید و به اسب خود رحم نکنید. ” “اینجا، آن را برای کاپیتان بنتین ببرید و به اسب خود رحم نکنید.

برای دنباله عقب. چهره های آشنا، خاک آلود و عرق ریخته، اما همه مصمم، به او پوزخند زدند. یکی دو دست تکان داد از تیرگی پشت صفوف مشتاق به پشت سر نگاه کرد. ستون بالای خط الراس بود. به رهبری ژنرال و آجودان و جوان «آوتی»، ستارگان و راه راه‌ها و ستاد فرماندهی یا پرچم «خود ژنرال» از نزدیک دنبال می‌شوند.

همراه با راهنماهای سواره نظام قرمز و سفید که در زیر نور خورشید برای نشانه‌گذاری هر سرباز، اسب‌ها در حال حرکت کردن هستند. مردانی که به جلو خم شده‌اند، لبه‌های کلاه برافراشته شده‌اند، دست‌های افسار به جلو، کارابین‌ها و تپانچه‌ها هنوز کشیده نشده‌اند، رتبه به رتبه، گیدون به گیدون که روی آن فرو می‌روند، در یک گودال فرو می‌روند و ناپدید می‌شوند.

آنها رفته بودند: اما آنها یک تشویق را پشت سر گذاشتند. ند دوباره نگاه نکرد. او وظیفه خود را داشت که انجام دهد.[۲۹۱] او مطمئن نبود که سرگرد بنتین را کجا پیدا کند. اما می تواند جایی به سمت رودخانه باشد. انشعاب مسیرها را راهنمایی می کند. “ادامه دادن! ادامه دادن!” او در گوش های تیز شده اسبش، “باکی” دیگری را اصرار کرد.

قلم مو و صخره ها به طرز سرگیجه ای از جلو می پیچیدند، دنباله قهوه ای سم های بسیاری از زیر آن جاری می شد. پیام را از بلوزش بیرون آورد تا آن را بخواند و در صورت گم شدن از آن مطمئن شود. بله، این در خط کشی عجولانه آجوتان کوک بود: بنتین، بیا. دهکده بزرگ سریع باش. بسته بیاور آشپزی کن. PS بسته ها را بیاورید. “کلیک کن!” ند به باکی ضربه زد.

مدل رنگ مو فندقی روشن : و دوباره با خار به او ضربه زد. آنها باید آن را بسازند. ژنرال به آنها بستگی دارد. آجودان کوک کلمات “بسته بیاور” را تکرار کرده بود که نشان می داد موضوع چقدر مهم است. «سنگ ضربان! ضربات ضربتی!» کف آن جایی که افسار گردن خیس باکی را می مالید سفید بود. نفس‌هایش سوت می‌کشید، گهگاه خرخر می‌کرد تا از سوراخ‌های بینی‌اش غبار و رطوبت را بیرون بیاورد.

اما او هرگز تزلزل نکرد. اسب خوب! دور و غش از سمت راست صدای پاشیدن شلیک تفنگ مانند آتش درگیری شنیده شد. و سپس به سلامتی![۲۹۲] این باید سرگرد رنو یا کاپیتان بنتین باشد. و در آنجا رودخانه قرار دارد. تارت زدن، تاختن، بالا رفتن دنباله پشتی، با شیب های گرد، حکیمانه و داغ، راه طولانی و طولانی را می بندد. کاپیتان بنتین کجا بود؟ قطار بسته کجا بود؟ آه، اینجا یک نفر آمد.

سواری که به سختی می تازد. هفت تیر ند را شلاق زد. اما به زودی لکه به مردی در لباس مرد سفید تبدیل شد. شبیه یک سرباز بود “بوس” بود! “بوس” کاستر، استاد علوفه. ند را دید و دست تکان داد. وقتی همدیگر را دیدند، ند به سختی برای لحظه ای مهار شد. “کجا بودی؟” “برگرد تا یک اسب تازه بگیرم.” «کاپیتان بنتین کجاست؟ او را دیدی؟» “فقط او را ترک کردم.

مستقیم. دنباله رو نگه دار دعوا، اینطور نیست؟» “شرط می بندی.” و ند دور بود، در یک جهت. “بوس” تاخت تا به برادر بزرگش بپیوندد. پنج نفر از خانواده کاستر قرار بود در آن نبرد با هم باشند: سه برادر، یک برادر شوهر و یک برادرزاده. ند مراقب هر نشانه ای از ستون بنتین بود. هورا! آن‌ها آنجا بودند- توده‌ای طولانی از رنگ آبی غبارآلود، که با یورتمه حرکت می‌کردند.

پایین مسیر، کاپیتان بنتین و دستیارش پیشروی می‌کردند. قطار بسته در چشم نبود. روی ند تاخت (تفنگ دوباره در جلف لباس قرار گرفت)، و با کاپیتان بنتین ملاقات کرد، که مراقب نزدیک شدن او بود. [۲۹۳] ند در حالی که آن را نگه داشت، نفس نفس زد: «یک اعزام از مقر، قربان». در حالی که سوار می شد، کاپیتان بنتین به سرعت آن را خواند.

مدل رنگ مو فندقی روشن : ند خود را آماده کرد تا بچرخد و سفارش را به بسته ها برساند. اما همانطور که کاپیتان می خواند، پراکندگی تیرهای دور قبل ناگهان به یک غوغای مداوم تبدیل شد. کاپیتان سرش را بلند کرد، گوش داد و خیره شد. بلندتر و بلندتر، صدای تیراندازی به صدا در آمد، گویی نبرد نزدیک می شد. هندی ها به این سمت رانده می شدند.

اما فرمان کاپیتان هوشمندانه زنگ خورد. «بتال یون ، تپانچه بکش! تاخت – راهپیمایی! با شادی به جلو پرت می‌شدند، تپانچه‌ها را بالا نگه می‌داشتند، چشم‌های هوشیار، آماده ملاقات با سیوهای در حال فرار و برگرداندن آنها دوباره بودند. دره گسترده شد. ند به یاد می آورد که در این جهت گردان سرگرد رنو را سوار کرده بود، زیرا او نیز با تپانچه بالا تاخت. “راست و چپ در صف – راهپیمایی!” کاپیتان بنتین فریاد زد تا زمین را با جبهه نبرد بپوشاند.

سپس، در حالی که همه در حال تاخت و تاز بودند و خط را تشکیل می‌دادند، تساوی بر روی یک دره متقاطع گسترده گشوده شد، و میدان نبرد بود – عرصه‌ای خاک‌ورز و شکسته، بریده شده توسط جویبار کج بید، مه آلود با دود علف سوزان و پودر. که از طریق آن صدای شلیک، فریاد و شعار شنیده می‌شد، و از میان آن می‌توان سوارانی را دید که در همه جهات حرکت می‌کنند، گویی به یک شیء مشترک در میان آنها حمله می‌کنند.

مدل رنگ مو فندقی روشن : یک بلوف به سمت راست نبرد دیگری بود – سربازان در بالا، سرخپوستان در پایین. تاخت سریع متوقف شد. حالا اول کجا بریم یا چیکار کنیم؟ “مراقب باش! اینجا بیا!» گریه و زمزمه از مردی به انسان دیگر را فرا گرفت. توده ای سردرگم به سرعت دره را به سمت آنها بالا می برد. «نه، همه چیز درست است. علامت داده اند آنها کلاغ‌ها هستند، با گله اسب‌ها.» بنابراین آنها بودند.