رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن

رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن : اما با آماده شدن هفتمین سواره نظام. قطارهای راه‌آهن از راه رسیدند و گردشگران بیش از همیشه فراوان بودند: برخی می‌خواستند بوفالو شکار کنند و برخی می‌خواستند هندی‌ها را ببینند و برخی می‌خواستند به دنبال زمین بگردند. شایعات گزارش کردند که شاین ها و سیوکس ها و آراپهوس ها به سمت غرب به وعده های خود عمل نکردند.

رنگ مو : جایی که باد همیشه در آن می وزد. رودخانه جمهوری خواه که از شمال به پایین سرازیر می شود و تپه دودی که از سمت غرب به داخل می ریزد، به جریان ها پیوستند. و در زیر قلعه، رودخانه نجیب کانزاس به سمت شرق می پیچید، در دره ای زیبا پر از مزارع مهاجران و راه آهن جدید کانزاس اقیانوس آرام. به سمت غرب از قلعه می توان مزارع دیگری را در امتداد تپه اسموکی و شهر مشاهده کرد.

رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن

رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن : اکنون به سرعت در حال پر شدن از نیروهای استخدام شده برای هفتمین سواره نظام جدید ایالات متحده بود. بسیاری از افراد دیگر نیز با تیم گاو، قاطر و اسب در حال هجوم بودند. ریل‌های خزنده شاخه اقیانوس آرام کانزاس از اتحادیه پاسیفیک راه‌آهن، برای ادامه و ادامه به دنور نزدیک شده بودند. این پست بر روی یک زمین سفره ای وسیع بر فراز رودخانه ها، بدون درخت یا درختچه بود.

علیرغم برهنگی و باد (که برای ند که در آن زندگی می کرد چیز عجیبی نبود[۴۳] دشت های کلرادو) فورت رایلی جذابیت های خود را داشت. هوا تازه بود، منظره وسیع بود، و با سربازان زیاد و ورودهای مکرر از طریق صحنه و اسب یا واگن، دائماً همه چیز در حال رخ دادن بود. در واقع، هر جا که ژنرال اتفاق می‌افتد، حتماً اتفاقی می‌افتد. او مسائل را سرزنده می کرد.

به خصوص زمانی که خارج از وظیفه بود. او و خانم کاستر آدم های خوبی بودند. و در کنار او، اسب و سگ را دوست داشت – اما گفتنش هر چه بهتر بود سخت بود. او یک دسته کامل از سگ ها داشت: شکاری روباه (کهنسال به نام روور) از تگزاس، جایی که او پس از جنگ در آنجا مستقر شده بود. یک جفت سگ آهو که یکی از آنها بایرون نام داشت.

فانی یک فاکس تریر; توله سگ گوزن، مایدا و بلوچر. و یک سگ گاو نر سفید پا کمان به نام ترک که رقیب مرگبار بایرون بود. او سه اسب داشت، اسب‌های باشکوهی که به نام دوستان ارتشی نامگذاری شده بودند. جک راکر یک مادیان اصیل اهل تگزاس بود. فیل شریدان یک کلت خونین اهل ویرجینیا بود. و کاستیس لی، اسبی که قدم می‌زد.

بسیار سریع، معمولاً توسط خانم کاستر سوار می‌شد. مقر پست، جایی که ژنرال و خانواده در آن زندگی می کردند، بهترین خانه های سنگی دو طبقه در محل رژه بود. اغلب با آواز و خنده و گریه های شاد و بوق شکار ژنرال تکرار می شد. خانواده متشکل از ژنرال و خانم کاستر، لیزی آشپز سیاه پوست وفادار، که در طول جنگ با ژنرال در جنوب بوده.

رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن : و یک پسر سیاه پوست کوچک که[۴۴] می خواست جوکی شود سپس البته سگ ها بودند. در نیمه دیگر خانه سرگرد آلفرد گیبز و خانواده زندگی می کردند. سرگرد گیبز مردی خوش پوش و خوش لباس بود که از سال ۱۸۴۶ سرباز بود. او در کنار ژنرال کاستر قرار داشت. ژنرال در خانه اش همان روحیه غلتیدنی و فعالی بود که در زمان اسب سواری داشت.

هنگام انجام وظیفه در پست یا خارج از کشور، و در کنار سربازان، افسر سخت گیر را به عهده داشت. او ممکن است با افسران دیگر شوخی کند، اما همه مردان می‌دانستند که او رئیس است و هیچ تجاوزی به شأن نظامی او نمی‌کند. بنابراین، اگرچه آنها او را (خارج از شنوایی) “پیرمرد” و “جک پیر” (به دلیل حروف اول GAC برای جورج آرمسترانگ کاستر در چمدانش) صدا زدند، آنها بی درنگ سلام کردند.

و فورا اطاعت کردند و تلاش کردند. بدون شوخی با او ! از طریق افسران طولانی زمستان، سربازان و اسب‌ها تقریباً هر روز به فورت رایلی می‌رسیدند تا هفتمین سواره نظام را بیاورند. ند با همه آنها آشنا شد. ژنرال کاستر با موهای زرد و پسرانه در فرماندهی باقی ماند. زیرا اگرچه او به عنوان سرهنگ دوم رتبه داشت.

افسر مافوق هنگ، سرهنگ اندرو جکسون اسمیت، ژنرال سرلشکر و کهنه سرباز، که قدمت آن به سال ۱۸۳۸ بازمی‌گردد، در جاهای دیگر در حال انجام وظیفه بود. بنابراین “جک پیر” افسار پست را در دست داشت – و سربازان به سرعت آن را شناختند. از افسران جوانتر، ند به خصوص کاپیتان خود، لوئیس ام. همیلتون را دوست داشت.

رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن : سرهنگ دومی که در شانزده سالگی در جنگ نام نویسی کرده بود و دو مدال برای پرچم های دشمن گرفته بود. کاپیتان مایلز کیوگ، که به پاپ و همچنین در ارتش پوتوماک خدمت کرده بود. ستوان مایلز مویلان آجودان؛ و ستوان دومهای جوانی که به آنها «دم تراشیده» و «قطعه بچه» و «پلبس» می گفتند.

وایلد بیل، پیشاهنگ مرزبانی، غالباً در پست بود و با اسب یا صحنه، در امتداد مسیر غرب، بالا و پایین می‌رفت. او در لباسش به همان اندازه که سرگرد گیبس قدیمی بود خاص بود. همه چیزهایی که او می پوشید از بهترین مواد بود، از پیراهن سفید نرم چین دار و پارچه گشاد در شهر Junction گرفته تا پیراهن فلانل آبی و شلوار سواری در مسیر.

مهم نیست که چقدر لباس پوشیده بود، او همیشه همان شخصیت آرام و مؤدب بود – اما هیچ گاه بدون دو هفت تیر عاج دسته دار آماده در کنار باسنش دیده نمی شد. گزارش می گوید که او می تواند بدون رؤیت به مرکز شلیک کند. و می‌توانست از روی شانه یا زیر بازو به سمت عقب شلیک کند، با سرعتی برابر. در تمام زمستان سربازان به طور پیوسته تمرین می کردند.

رنگ موی ماهاگونی شکلاتی روشن : تحت نظم و انضباط دائمی قرار می گرفتند. باگلر اودل گفت: «به شکل شلاق خورده است. برخی از مردان شکایت کردند و برخی ترک کردند. اما مردان بهتر متوجه شدند که آموزش دقیق لازم است. بوگل ها از اوایل تا دیروقت زنگ می زدند. دو باگلر به هر شرکت متصل شد. ند متوجه شد که به گروه کاپیتان همیلتون منصوب شده است.[۴۶] و او از این خوشحال شد.

حالا او یونیفورم سارق را پوشیده بود که نوارهای دوتایی باریک زرد روی شلوار داشت و نوارهای زرد روی سینه داشت. این واقعاً یونیفرم با لباس هر افسری بود. ولی– اُدِل، که رئیس شکارچی بود، با خنده گفت: «همه راه راه و بدون اقتدار». “این چیزی است که آنها می گویند ای شیپور ساز.” زمستان بدون هیچ جنگی با سرخپوستان گذشت.