رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی

رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی : نه تابش غروب آفتاب و نه گیوتین آغشته به خون، بر قلبش نقش بسته بود، بلکه آخرین نگاه از آن چشم‌های درخشان بود. این منظره تقریباً او را از عقل سلب کرد. از خود گذشتگی تنها زنی که تا به حال دوستش داشته است، حتی با وجود اینکه هرگز به اندازه او او را ندیده بود، او را با نوعی خشم به سمت نابودی خود سوق داد.

مو : به این مارات با صدای خشن خود پاسخ داد: “همه این مردانی که شما نام بردید در چند روز آینده گیوتین خواهند شد!” همینطور که شارلوت صحبت می کرد، چاقوی وحشتناک را بیرون انداخت و با تمام قدرت آن را به سمت چپش فرو برد، جایی که یک ریه و قسمتی از قلبش را سوراخ کرد. مارات در حالی که خون از دهانش فوران می کرد فریاد زد: “کمک کن عزیزم!” گریه او برای یکی از دو زن خانه بود.

رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی

رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی : وقتی وارد شد، لحظه‌ای به چهره‌ای که در وان غلت می‌خورد، صورت موش‌مانند و چشم‌های متحرک خیره شد. سپس به او نزدیک شد و چاقوی بلندی را که به قیمت دو فرانک خریده بود، در آغوش لباسش پنهان کرد. در پاسخ به نگاه پرسشگر مارات، او به او گفت که در کان هیجان زیادی وجود دارد و ژیروندیست ها در آنجا نقشه می کشند.

هر دو آن را شنیدند، زیرا در اتاق کناری بودند. و هر دوی آن‌ها با عجله وارد شدند و موفق شدند شارلوت کوردی را که در واقع تلاش مختصری برای فرار انجام داده بود، مهار کنند. نیروها احضار شدند، او را به زندان د بردند و بلافاصله پس از آن به دادگاه انقلاب محاکمه شد. او که در اسکله قرار گرفت، با هوای غرور به او نگاه کرد، مانند کسی که در عملی که او به تازگی انجام داده بود، شکوه کرد.

اتهام کتبی قرائت شد. از او پرسیده شد که چه می خواهد بگوید. در حالی که سرش را با رضایتی بی‌نهایت بلند کرد و با صدایی زنگ زد: “هیچی – به جز اینکه موفق شدم!” یک وکیل برای دفاع از او تعیین شد. او با جدیت از او درخواست کرد و اعلام کرد که باید او را دیوانه تلقی کند. اما آن چشمان شفاف و آرام و آن چهره ملایم، عقل او را به شک و تردید تبدیل کرد.

او در پاسخ هایی که به دادستان خشن فوکیه-تینویل داد که سعی کرد او را وادار کند اعتراف کند که همدستان داشته است، تیز هوشی خود را نشان داد. چه کسی تو را به انجام این کار وادار کرد؟ تینویل غرش کرد. “من نیازی به تلقین نداشتم. قلب خودم کافی بود.” “پس مارات در چه موردی به شما ظلم کرده بود؟” او یک جانور وحشی بود که می‌خواست بقایای فرانسه را در آتش‌های جنگ داخلی نابود کند.

رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی : چه کسی به نفع شما باشد؟” به دادستان القا کرد. من یک نفر را کشتم تا صد هزار نفر را نجات دهم. “چی؟ آیا تصور می کردی همه مارات ها را به قتل رسانده ای؟” “نه، اما، این یکی مرده است، بقیه ممکن است هشدار دهند.” بنابراین صراحت او تمام تلاش های دادستان را برای به دام انداختن او در خیانت به یکی از دوستانش گیج کرد. اما دادگاه او را به اعدام محکوم کرد.

سپس او را در محبوس کردند. این صحنه دراماتیک دادگاه آغاز آن عاشقانه عجیب و کوتاهی بود که به سختی می توان شباهتی با آن پیدا کرد. در آن زمان یک جوان آلمانی به نام آدام لوکس در پاریس زندگی می کرد. صحبت های مداوم در مورد شارلوت کوردی او را در مورد این دختر جوان که بسیار جسور و میهن پرست بود، کنجکاوی کرد.

او از هر طرف به عنوان یک قاتل با چهره مدوسا و ماهیچه های یک ولکان محکوم شد. آهنگ های خیابانی درباره او به گوش آدام لوکس خورد. به عنوان دانش آموز طبیعت انسانی، او مشتاق دیدن این موجود وحشتناک بود. او به زور به سمت جلوی نیمکت‌های شلوغ دادگاه رفت و پشت سر هنرمند جوانی که در حال اتمام یک طرح زیبا بود، ایستاد.

از آن لحظه تا پایان دادگاه چشمان آدام لوکس به زندانی دوخته شد. چه تضاد با تصویری که او تصور کرده بود! انبوهی از موهای شاه بلوطی که با کلاه سفید یک دختر دهقانی نورمن تاج شده است. چشمان خاکستری، بسیار غمگین و جدی، اما از زیر مژه های بلند و تیره به آرامی به بیرون نگاه می کنند. لب ها کمی خمیده با بیان طنز آرام؛ چهره ای به رنگ خورشید و باد، نیم تنه ای نشان دهنده.

سلامتی کامل، چانه سزار و تمام بیانی تقریباً از خودگذشتگی الهی. چنین ویژگی هایی بود که نقاش به سرعت روی بوم خود می آورد. اما آدام لوکس در پشت آنها روحی را دید که با خوشحالی هم آزادی و هم زندگی خود را فدا کرد. او اطراف خود را فراموش کرد و به نظر می رسید که فقط آن چهره زیبا و پاک را می بیند و فقط آهنگ های بدیع صدای شگفت انگیز را می شنود.

رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی : هنگامی که شارلوت توسط پرونده ای از سربازان به جلو هدایت شد، آدام از صحنه تلو تلو خورد و به بهترین شکل ممکن به محل اقامت خود رفت. در آنجا به سجده افتاده بود و تمام روحش پر از عشق به او شده بود که در یک لحظه ستایش قلبش را برانگیخت. یک بار و تنها یک بار، وقتی آخرین صحنه از تراژدی باز شد، قهرمان رویاهایش را دید.

در هفدهم ژوئیه شارلوت کوردی از زندانش به گیوتین تاریک منتقل شد. نزدیک غروب بود و طبیعت فضایی مناسب برای چنین پایانی فراهم کرده بود. ابرهای رعد و برق آبی-سیاه به صورت توده های عظیم در سراسر آسمان می چرخیدند تا جایی که به نظر می رسید پایه آنها بر روی قله گیوتین قرار دارد. رعد و برق دور در آن سوی رودخانه غلتید و غر زد.

قطرات بزرگ باران بر طبل سربازان فرود آمد. شارلوت کوردی جوان، زیبا، ناخودآگاه از هر اشتباهی زیر سایه چاقو ایستاد. در لحظه ی عالی، پرتوی ناگهانی از غروب خورشید از میان شکاف ابرها عبور کرد و بر هیکل باریک او فرود آمد تا اینکه در چشمان تماشاگران مبهوت مانند مجسمه ای برش خورده از برنز براق شد.

رنگ موی فندقی روی زمینه شرابی : به این ترتیب، گویی که با نوری از خود بهشت ​​روشن شده بود، زیر چاقو خم شد و تاوان یک انگیزه نجیب را پرداخت. با افتادن تیغ ​​لب هایش با آخرین و تنها التماسش می لرزیدند: “وظیفه من بس است – بقیه چیزی نیست!” آدام لوکس با عجله از صحنه بیرون آمد، مردی که دگرگون شد. او نه انبوهی که کلاه‌های قرمز پرتاب می‌کردند.