رنگ مو شامپاینی طلایی

رنگ مو شامپاینی طلایی : جایی که زمین سفره ای بزرگ با تأثیر بر آب و هوا، و با تشکیل، به استثنای برخی از دره ها و حاشیه زمین های پست در ساحل، مانعی برای مهاجرت گونه ها ایجاد می کند. سپس دو استان جانورشناسی شمالی و جنوبی را خواهیم داشت آمریکا به شدت با یکدیگر در تضاد بود.

رنگ مو : یک روش معمول این است که یک برگ نارنجی یا کمی گچ سیاه به هر شقیقه ببندند: و یک طرح کلی تر این است که یک لوبیا را به دو نیم کرده، آن را مرطوب کرده، و یک عدد را روی هر شقیقه قرار می دهیم، جایی که به راحتی می شود. پایبند برداشتن لوبیا یا گچ درست نیست، بلکه اجازه داده می شود که بریزد، و گاهی اگر از مردی که لکه هایی بر سر دارد.

رنگ مو شامپاینی طلایی

رنگ مو شامپاینی طلایی : پرسیده شود که قضیه چیست؟ او پاسخ خواهد داد: “دیروز سردرد داشتم.” بسیاری از داروهایی که مردم استفاده می کنند این کشور به طرز مضحکی عجیب هستند، اما بیش از حد منزجر کننده هستند که نمی توان به آنها اشاره کرد. یکی از بدترین کارها این است که دو توله سگ را بکشید و باز کنید و آنها را در هر طرف یک اندام شکسته ببندید.

سگ های کوچک بی مو به خوابیدن زیر پای معلولان بسیار تمایل دارند. سنت فی یک شهر کوچک آرام است و تمیز و در نظم خوبی نگهداری می شود. فرماندار، لوپز، در زمان انقلاب یک سرباز معمولی بود. اما اکنون هفده سال در قدرت است. این ثبات حکومت ناشی از عادات ظالمانه اوست. زیرا به نظر می رسد استبداد با این کشورها سازگارتر از جمهوری خواهی باشد.

شغل مورد علاقه فرماندار شکار سرخپوستان است: مدت کوتاهی است که او چهل و هشت نفر را سلاخی کرد و بچه ها را به نرخ سه یا چهار پوند فروخت. ۵ اکتبر​ —از پارانا عبور کردیم و به سنت Fé Bajada، شهری در ساحل مقابل رفتیم. عبور چند ساعت طول کشید، زیرا رودخانه در اینجا شامل هزارتویی از نهرهای کوچک بود که توسط جزایر کم درخت از هم جدا شده بودند.

من یک معرفی نامه به یک اسپانیایی قدیمی کاتالونیایی داشتم که با غیر معمول ترین مهمان نوازی با من رفتار کرد. باجادا پایتخت انتریوس است. در سال ۱۸۲۵ شهر دارای ۶۰۰۰ نفر و استان ۳۰۰۰۰ نفر بود. با این حال، به اندازه ساکنان اندک، هیچ استانی بیش از این از انقلاب های خونین و ناامید آسیب دیده است.

آنها در اینجا به نمایندگان، وزرا، ارتش دائمی، و فرمانداران می بالند: پس جای تعجب نیست که انقلاب های خود را داشته باشند. در آینده این یکی از ثروتمندترین کشورهای لاپلاتا خواهد بود. خاک متنوع و پربار است. و شکل تقریباً جزیره ای آن به آن دو خط ارتباطی بزرگ در کنار رودخانه های پارانا و اروگوئه می دهد.

من پنج روز در اینجا معطل شدم و خودم را به بررسی زمین شناسی کشور اطراف مشغول کردم که بسیار جالب بود. ما در اینجا در پایین صخره‌ها، تخت‌هایی را می‌بینیم که دندان‌های کوسه‌ها و صدف‌های دریایی از گونه‌های منقرض شده را در خود جای داده‌اند، که از بالا به داخل یک مارن سفت شده و از آن‌جا به زمین رسی قرمز پامپاس، با ترکیبات آهکی و استخوان‌های آن می‌گذرند.

چهارپاهای زمینی این بخش عمودی به وضوح به ما از خلیج بزرگی از آب نمک خالص می‌گوید که به‌تدریج تحت نفوذ قرار گرفته و در نهایت به بستر یک مصب گل آلود تبدیل شده است که لاشه‌های شناور در آن جارو شده‌اند. در پونتا گوردا، در باندا در شرق، من یک تناوب از نهشته خور پامپیا را با سنگ آهکی که حاوی برخی از همان صدف های دریایی منقرض شده بود، یافتم.

و این یا تغییری در جریان‌های پیشین را نشان می‌دهد، یا به احتمال زیاد نوسانی سطح در پایین خور باستانی. تا همین اواخر، دلایل من برای در نظر گرفتن سازند پامپی به عنوان یک نهشته مصب، ظاهر کلی آن، موقعیت آن در دهانه رودخانه بزرگ موجود پلاتا، و وجود استخوان های بسیاری از چهارپایان زمینی بود: اما اکنون پروفسور ارنبرگ به این نتیجه رسیده است.

رنگ مو شامپاینی طلایی : این لطف را داشت که برای من کمی از خاک سرخ را که از پایین در نهشته، نزدیک به اسکلت ماستودون گرفته شده بود، بررسی کرد و در آن انفوزوریاهای زیادی یافت، بخشی از آب شور و تا حدی آب شیرین، با دومی نسبتاً غالب است. و بنابراین، همانطور که او اظهار می کند، آب باید شور بوده باشد.

در سواحل پارانا، در ارتفاع صد فوتی، بسترهای بزرگی از یک پوسته مصب پیدا کرد که اکنون در صد مایلی پایین تر نزدیکتر به دریا زندگی می کند. و من پوسته های مشابهی را در ارتفاع کمتری در سواحل اروگوئه یافتم. این نشان می دهد که درست قبل از اینکه پامپاس به آرامی به زمین خشک تبدیل شود، آب پوشانده آن شور بوده است.

در زیر بوئنوس آیرس بسترهای برآمده از صدف های دریایی گونه های موجود وجود دارد که همچنین ثابت می کند که دوره ارتفاع پامپاس در دوره اخیر بوده است. در کانسار پامپیا در باجادا، زره استخوانی یک حیوان عظیم الجثه مانند آرمادیلو را یافتم که وقتی زمین از بین رفت، داخل آن مانند یک دیگ بزرگ بود. همچنین دندان های توکسودون و ماستودون و یک دندان اسب را در همان حالت لکه دار و پوسیده پیدا کردم.

این دندان اخیر به شدت به من علاقه مند شد، [۳] و دقت دقیقی به خرج دادم تا مطمئن شوم که همزمان با بقایای دیگر جاسازی شده است. زیرا در آن زمان نمی‌دانستم که در میان فسیل‌های باهیا بلانکا، دندان اسبی در ماتریکس پنهان شده است: همچنین با قطعیت مشخص نبود که بقایای اسب‌ها در آمریکای شمالی رایج است. آقای لیل اخیراً یک دندان اسب از ایالات متحده آورده است.

و این یک واقعیت جالب است که پروفسور اوون نتوانست در هیچ گونه‌ای، چه فسیلی و چه جدید، انحنای جزئی اما عجیبی که آن را مشخص می‌کند، بیابد، تا زمانی که به این فکر افتاد که آن را با من مقایسه کند. نمونه یافت شده در اینجا: او نام این اسب آمریکایی را گذاشته است. مطمئناً این یک واقعیت شگفت انگیز در تاریخ پستانداران است.

که در آمریکای جنوبی یک اسب بومی باید زندگی می کرد و ناپدید می شد تا پس از گذشت زمان گله های بی شماری که از نسل معدودی که با استعمارگران اسپانیایی معرفی شده بودند، جانشین او شوند! [۳] من به سختی نیاز دارم اینجا بگویم که شواهد خوبی علیه هر اسبی که در زمان کلمب در آمریکا زندگی می کرد وجود دارد.

رنگ مو شامپاینی طلایی : وجود یک اسب فسیلی، اسب ماستودون، احتمالاً یک فیل، [۴] و یک نشخوارکننده شاخ توخالی در آمریکای جنوبی، که توسط MM کشف شد. لوند و کلاوزن در غارهای برزیل، حقایق بسیار جالبی با توجه به پراکندگی جغرافیایی حیوانات هستند. در حال حاضر، اگر آمریکا را نه با تنگه پاناما، بلکه بر اساس بخش جنوبی مکزیک [۵] در لات تقسیم کنیم.