رنگ موی فانتزی لیمویی

رنگ موی فانتزی لیمویی : در گستره شعر، که در مجموع برابر باشد. برای اکثر مردم تصور مشخصی از ناشیانه و عظیم بودن یک موج بزرگ ندارند. کلمه “موج” بیش از حد به طور کلی از امواج و شکن ها و خمیدگی ها در نور استفاده می شود[۳۸۹] پارچه یا چمن: به خودی خود تصویر کاملی را منتقل نمی کند. اما کلمه «تپه» سنگین، بزرگ، تاریک، معین است.

رنگ مو : برخی، که به وسیله آن باید ظرفیت ضعیف انسانی او در اندیشه غلبه کرد، و به حالت ادراک نادرست و مبهم وارد شد، به طوری که زبان بالاترین الهام شکسته، مبهم و وحشی در استعاره می شود و شبیه زبان انسان ضعیفتر می شود. تحت تأثیر چیزهای ضعیف تر § ۹. و بنابراین، به طور کامل، چهار طبقه وجود دارد: مردانی که هیچ چیز را احساس نمی کنند.

رنگ موی فانتزی لیمویی

رنگ موی فانتزی لیمویی : زیرا او آن را دوست ندارد. سپس، ثانیاً، مردی که نادرست درک می کند، زیرا احساس می کند، و پامچال برای او چیزی غیر از پامچال است: ستاره، یا خورشید، یا سپر پری، یا دوشیزه رها شده. و در آخر، مردی است که علیرغم احساساتش به درستی درک می کند و به[۳۸۶] که گل پامچال تا ابد چیزی جز خودش نیست.

گل کوچکی که در واقعیت بسیار ساده و برگی آن، هر چه که باشد و چه تعداد باشد، آن جمعیت اطرافش. و به طور کلی، این سه طبقه را می توان به ترتیب مقایسه ای، مانند مردانی که اصلاً شاعر نیستند، و شاعران درجه دوم و شاعران درجه اول، رتبه بندی کرد. هر چقدر هم که یک مرد بزرگ باشد، همیشه موضوعاتی وجود دارند که باید او را از تعادل خارج کنند.

و بنابراین واقعاً می بینند. مردانی که به شدت احساس می کنند، ضعیف می اندیشند و نادرست می بینند (شعرای مرتبه دوم). مردانی که شدیداً احساس می کنند، قوی فکر می کنند و حقیقتاً می بینند (شعرای مرتبه اول). و مردانی که به همان اندازه که موجودات انسانی می‌توانند قوی باشند، در مقابل تأثیرات قوی‌تر از آنها تسلیم هستند و به نوعی نادرست می‌بینند.

زیرا آنچه می‌بینند به‌طور غیرقابل تصوری بالاتر از آنهاست. این آخرین شرط معمول الهام نبوی است. § ۱۰. من این طبقات را جدا می‌کنم تا خصوصیات آنها به وضوح درک شود. اما البته آنها با گذارهای نامحسوس با یکدیگر متحد می شوند و همان ذهن، با توجه به تأثیراتی که تحت تأثیر قرار می گیرد، در زمان های مختلف به حالات مختلف می رود.

رنگ موی فانتزی لیمویی : با این حال، تفاوت بین انسان بزرگ و کوچک، به طور کلی، عمدتاً در این نقطه تغییر پذیری است . که این است که بگوییم،[۳۸۷] آدمی خیلی چیزها را می‌داند و از گذشته و آینده و همه چیز در کنار و اطراف آن چیزی که فوراً بر او تأثیر می‌گذارد، درک و احساس می‌کند، تا در هر حال متزلزل از آن باشد. ذهن او ساخته شده است.

افکار او جریانی عادی دارد. راه او استوار است. این یا آن منظره جدید نیست که به یکباره تعادل او را از بین می برد. او مانند صخره‌ای که خزه‌های عمیقی بر روی آن دارد، به تأثیرگذاری روی سطح علاقه‌مند است. اما انبوهی از او وجود دارد که قابل جابجایی نیست. مرد کوچکتر، با همان درجه حساسیت، به یکباره از پاهایش در می آید.

او می خواهد کاری را انجام دهد که قبلاً نمی خواست انجام دهد. او از میان اشک هایش به همه ی کیهان در نوری جدید می نگرد. او همجنس گرا یا مشتاق، مالیخولیا یا پرشور است، زیرا همه چیز به سراغش می آید و می رود. بنابراین شاعر عالی خلاق ممکن است حتی تا حد زیادی بی‌تفاوت باشد (همانطور که افراد سطحی دانته را سخت‌گیرانه می‌پندارند)، در واقع همه احساسات را به طور کامل دریافت می‌کند.

اما دارای مرکز بزرگی از تأمل و دانش است که در آن آرام می‌ایستد و تماشا می‌کند. احساس، به عنوان آن، از راه دور. دانته، در شدیدترین حالت‌های روحی‌اش، کاملاً بر خودش تسلط دارد و می‌تواند در تمام لحظات با آرامش به اطراف نگاه کند و به دنبال تصویر یا کلمه‌ای باشد که به بهترین وجه آنچه را که او می‌بیند به جهان بالا یا پایین بازگو کند. اما کیتس و تنیسون و شاعران مرتبه دوم، عموماً خود تحت تأثیر احساساتی هستند.

رنگ موی فانتزی لیمویی : که تحت آن می نویسند، یا حداقل می نویسند که چنین می نویسند، و به همین دلیل عبارات و شیوه های فکری خاصی را می پذیرند که در برخی وجود دارد. مریض یا نادرست را مرتب کنید § ۱۱. اکنون تا زمانی که می بینیم این احساس صادق است، از اشتباه بینایی اعتراف شده ای که القا می کند عفو می کنیم، یا حتی از آن خشنود می شویم: برای مثال، از آن سطرهای کینگزلی در بالا خشنودیم.

نقل شده، نه به این دلیل که آنها به اشتباه کف را توصیف می کنند، بلکه به این دلیل که صادقانه اندوه را توصیف می کنند. اما لحظه‌ای که ذهن گوینده سرد می‌شود، آن لحظه هر عبارتی از این دست نادرست می‌شود، چنان که در واقعیت‌های بیرونی برای همیشه نادرست است. و در ادبیات هیچ پستی بالاتر از عادت به استفاده از این عبارات استعاری با خونسردی وجود ندارد.

یک نویسنده الهام گرفته، با شور و اشتیاق کامل، ممکن است عاقلانه و صادقانه از «امواج خروشان دریا که شرم خود را بیرون می‌زند» صحبت کند. اما این پست ترین نویسنده است که نمی تواند از دریا بدون صحبت از “موج های خروشان”، “سیل های بی رحم”، “وزش های درنده” و غیره صحبت کند. و این یکی از نشانه های بالاترین قدرت در یک نویسنده است.

که همه این عادات فکری را بررسی کند و چشمانش را محکم بر این حقیقت محض دوخته نگه دارد که اگر احساسی به او یا خواننده اش رسید، آن را می داند. باید واقعی باشد برای ماندن در امواج، فراموش می‌کنم که چه کسی نماینده مردی است که ناامید است و می‌خواهد جسدش را به دریا بیندازند، تپه و کفی که در حال تغییر است.

رنگ موی فانتزی لیمویی : ممکن است چشمی را مسخره کند که پرسید کجا دراز کشیده ام. توجه کنید، یک عبارت نادرست، یا حتی بیش از حد شارژ وجود ندارد. “تپه” موج دریا کاملاً ساده و واقعی است. “تغییر” به همان اندازه که ممکن است آشنا باشد. «کف که گذشت»، کاملاً تحت اللفظی. و تمام سطر تشریح کننده واقعیت با درجه ای از دقت است که من هیچ بیت دیگری را نمی شناسم.