رنگ مو صدفی مرواریدی دوماسی

رنگ مو صدفی مرواریدی دوماسی : به خاطر تشک ها اصلا نمی توانستی از در ورودی وارد شوی و وقتی می خواستی از پله های پشتی بالا بروی متوجه شدی که او بیشتر ایوان را با تخته های قدیمی دیوار کشیده بود تا جایی برای نگهداری جوجه هایش درست کند.

رنگ مو : کسانی بودند که آن را چنان می نوشیدند که گویی مسکر است. عده ای هم بودند که دستمال هایشان را روی صورتشان می گذاشتند. مهاجران تازه وارد هنوز در تعجب گم شده بودند که آن را می چشیدند که ناگهان ماشین متوقف شد و در باز شد و صدایی فریاد زد: “استاک حیاط!” آنها در گوشه ای ایستاده بودند و خیره می شدند.

رنگ مو صدفی مرواریدی دوماسی

رنگ مو صدفی مرواریدی دوماسی : در پایین یک خیابان فرعی دو ردیف خانه آجری وجود داشت، و بین آنها چشم اندازی بود: نیم دوجین دودکش، بلندتر از بلندترین ساختمان، آسمان را لمس می کرد – و از آنها نیم دوجین ستون دود، غلیظ، روغنی می پرید. و سیاه مثل شب ممکن است از مرکز جهان آمده باشد، این دود، جایی که آتش اعصار هنوز می‌سوزد.

انگار خودکشی شده بود، همه را پیش از آن راند، یک انفجار همیشگی. تمام نشدنی بود؛ یکی خیره شد و منتظر ماند تا ببیند که متوقف می شود، اما هنوز هم جریان های بزرگ سرازیر شدند. آنها در ابرهای بزرگ بالای سر پخش می شوند، می پیچند، حلقه می زنند. سپس، با متحد شدن در یک رودخانه غول پیکر، به سمت پایین آسمان رفتند و رنگ سیاهی را تا جایی که چشم می توانست دراز کند.

سپس طرف از یک چیز عجیب دیگر آگاه شد. این نیز، مانند رنگ، یک چیز اساسی بود. این یک صدا بود، صدایی که از ده هزار صدای کوچک تشکیل شده بود. شما در ابتدا به سختی متوجه آن شدید – در آگاهی شما فرو رفت، یک اختلال مبهم، یک مشکل. مثل زمزمه زنبورها در بهار، زمزمه های جنگل بود. فعالیت بی‌پایان، غرش‌های دنیایی در حرکت را پیشنهاد می‌کرد.

تنها با تلاش بود که می‌توان فهمید که آن را حیوانات ساخته‌اند، که از راه دور پایین کشیدن ده هزار گاو، غرغر ده هزار خوک بود. آنها دوست داشتند آن را پیگیری کنند، اما افسوس که در آن زمان فرصتی برای ماجراجویی نداشتند. پلیس در گوشه ای شروع به تماشای آنها کرده بود. و به این ترتیب، طبق معمول، آنها از خیابان شروع کردند.

با این حال، به ندرت یک بلوک رفته بودند، قبل از اینکه صدای گریه جوناس شنیده شد و با هیجان شروع به اشاره به آن طرف خیابان کرد. قبل از اینکه معنی انزال های نفس گیرش را که بسته بود بفهمند، دیدند که وارد مغازه ای شد که روی آن تابلو نوشته شده بود: «جی، اغذیه فروشی.” وقتی دوباره بیرون آمد، با یک آقای بسیار تنومند با آستین پیراهن و پیش بند همراه بود که جوناس را با دو دستش بست و خنده‌دار می‌خندید.

سپس تتا الزبیتا ناگهان به یاد آورد که نام دوست اسطوره ای است که ثروت خود را در آمریکا به دست آورده است. یافتن این که او در تجارت اغذیه فروشی ها کار می کرد، در این مقطع، یک خوش شانسی فوق العاده بود. با اینکه صبح خوب بود، صبحانه نخورده بودند و بچه ها شروع به ناله کردن کردند. به این ترتیب پایان خوش یک سفر غم انگیز بود.

رنگ مو صدفی مرواریدی دوماسی : دو خانواده به معنای واقعی کلمه به گردن یکدیگر افتادند – زیرا سال ها از ملاقات جوکوباس صدویلاس با مردی از ناحیه لیتوانی می گذشت. قبل از نیمی از روز آنها دوستان مادام العمر بودند. جوکوباس تمام مشکلات این دنیای جدید را درک کرد و توانست تمام اسرار آن را توضیح دهد. او می‌توانست کارهایی را که باید در شرایط اضطراری مختلف انجام می‌دادند.

به آنها بگوید – و نکته مهم‌تر، او می‌توانست به آنها بگوید که اکنون چه کار کنند. او آنها را به پونی آنیله می برد، که پانسیون آن طرف حیاط ها نگهداری می کرد. او توضیح داد که خانم پیر، چیزی را که می‌توان آن را اقامتگاه انتخابی نامید، نداشت، اما ممکن است فعلاً انجام دهند. به این، تتا الزبیتا با عجله پاسخ داد که هیچ چیز نمی تواند آنقدر ارزان باشد که در آن زمان مناسب آنها باشد.

زیرا آنها از مبالغی که باید خرج می کردند بسیار وحشت داشتند. چند روز تجربه عملی در این سرزمین با دستمزدهای بالا کافی بود تا این حقیقت ظالمانه را برای آنها روشن کند که این سرزمین نیز سرزمینی گران قیمت است، و اینکه در آن مرد فقیر تقریباً به اندازه هر گوشه دیگر فقیر است. از زمین؛ و بنابراین در یک شب ناپدید شد.

تمام رویاهای شگفت انگیز از ثروت است که فراموش نشدنی بود. چیزی که این کشف را دردناک‌تر می‌کرد این بود که آن‌ها پولی را به قیمت آمریکایی خرج می‌کردند که با نرخ دستمزدهای خانگی به دست آورده بودند – و به همین دلیل واقعاً توسط جهان فریب می‌خوردند! در دو روز گذشته همه آنها گرسنه بودند.

پرداخت بهایی که مردم راه آهن از آنها برای غذا می خواستند آنها را بسیار بیمار کرد. با این حال، هنگامی که آنها خانه بیوه را دیدند، نتوانستند از خود عقب نشینی کنند، با این حال، در تمام سفر خود چیزی به این بدی ندیده بودند. پونی انیله یک آپارتمان چهار اتاقه در یکی از آن بیابان خانه های دو طبقه قاب دار داشت که «پشت حیاط» قرار دارند.

در هر ساختمان چهار آپارتمان از این قبیل وجود داشت و هر یک از این چهار آپارتمان «خانه پانسیون» برای سکونت خارجی‌ها – لیتوانیایی‌ها، لهستانی‌ها، اسلواکی‌ها یا بوهمیایی‌ها- بود. برخی از این مکان ها توسط افراد خصوصی نگهداری می شد، برخی دیگر تعاونی بودند. به طور متوسط ​​در هر اتاق نیم دوجین مسافر وجود داشت.

رنگ مو صدفی مرواریدی دوماسی : گاهی سیزده یا چهارده تا یک اتاق، پنجاه یا شصت تا یک آپارتمان. هر یک از ساکنان محل اقامت خود را تجهیز کردند – یعنی یک تشک و مقداری ملافه. تشک‌ها به‌صورت ردیفی روی زمین پهن می‌شدند – و هیچ چیز دیگری جز اجاق گاز در آن مکان وجود نداشت. داشتن یک تشک مشترک برای دو مرد به هیچ وجه غیرعادی نبود.

یکی در روز کار می کرد و شب از آن استفاده می کرد و دیگری در شب کار می کرد و در روز از آن استفاده می کرد. اغلب اوقات یک خانه دار همان تخت ها را برای مردان دو شیفت اجاره می کند. خانم جوکنین یک زن کوچولوی مات و چروک با صورت چروکیده بود. خانه او به طرز غیرقابل تصوری کثیف بود.