رنگ مو دلفینی دوماسی

رنگ مو دلفینی دوماسی : چاقوی چرخشی از جلوی بینی او گذشت. نگاهی به بالا انداخت. اطراف سالن بزرگ بالکن هایی بود و مردان از پشت نرده ها بیرون آمدند و چیزهایی را به سمت او پرتاب کردند. آنها فوراً از دید خارج شدند.

مو : آنها با خوشحالی به سمت دروازه قلعه حرکت کردند. هدان آنها را دید که به طرز وسوسه انگیزی مبالغ هنگفت نقدی را به ناظران بالای سرشان نشان می دادند. تال جعبه را برای دون لوریس نگه داشت. این جعبه ای بود که کارمند وکیل به او داده بود و مبلغی نقدی مرتب در آن بود. در حال حاضر مبلغ تا حدودی تمام شده است. هدان خدمه غیرارادی خود را با آن پرداخت کرده بود.

رنگ مو دلفینی دوماسی

رنگ مو دلفینی دوماسی : با نارضایتی گفت: خیلی خب، بچه ها. “بیرون با شما و به قلعه. شما غنیمت را از سفر به دست آورده اید” – او برای هر یک از آنها بیشتر از آن چیزی که واقعاً به آن اعتقاد داشتند پول نقد حساب کرده بود – “و من از شما می خواهم که این جعبه را بردارید. به دون لوریس این یک هدیه از طرف من است. ” هفت نیزه دار سابق او بیرون افتادند.

در واقع به آنها پول داده بود، انگار که جنگی را انجام داده بودند که انتظار داشتند و او فکر می کرد لازم است. اما هنوز چیزهای بیشتری در آن وجود داشت که دون لوریس به خاطر فروختن والدن از او دریافت می کرد. دروازه قلعه باز شد، انگار با بغض. هفت نفر با جعبه وارد شدند. زمان گذشت. زمان زیادی. هدان بحث هایی را که می خواست در مورد دون لوریس به کار ببرد، بررسی کرد.

او نیاز داشت مبلغ بسیار زیادی را جمع آوری کند، و این کار را می‌توان چنین و چنان کرد، اما چنین و چنان به حملات دزدی دریایی گاه به گاه نیاز داشت، که به خدمه دزدان دریایی نیاز داشت، و اگر دون لوریس نگهبانان خود را تشویق می‌کرد، می‌توانست انجام دهد. البته نزد یکی دیگر از سرداران دارتی رفت، اما او می‌دانست که دون لوریس چه نوع شروری است.

او باید در مورد مرد دیگری پی می برد. نزدیک به یک ساعت گذشت تا دروازه قلعه دوباره باز شد. دو پرونده از نیزه داران بیرون رفتند. هشت نفر بودند که یک گروهبان فرماندهی آن را برعهده داشتند. هدان هیچ کدام را نشناخت. آنها به قایق فضایی آمدند. گروهبان رسماً یک پیام رسمی ارائه کرد. دون لوریس برون هودان را به حضورش می‌پذیرد تا بشنود که او چه می‌گوید.

هودان بیش از حد احساس ناراحتی می کرد. در حال انتظار، او به آن ناامیدی پنهانی در ناوگان مهاجر فکر کرده بود. او نگران آن بود. او نگران بود، زیرا دون لوریس با صمیمیت از او استقبال نکرده بود، حالا که نگهدارنده‌هایش را در وضعیت خوبی بازگردانده بود. در یک پیش‌بینی غم‌انگیز ناگهانی، تپانچه‌های بیهوش‌کننده‌اش را چک کرد. آنها نیاز به شارژ داشتند. او آن را از واحد قایق نجات مدیریت کرد.

رنگ مو دلفینی دوماسی : او پیشاپیش با هشت نیزه دار که او را احاطه کرده بودند، به سمت قلعه رفت، زیرا یک بار پلیس او را در والدن محاصره کرده بود. دوست نداشت به او یادآوری کنند. هنگامی که به دروازه قلعه و در امتداد یک گذرگاه سنگی طولانی و از پله های سنگی به سمت تالار بزرگ ایالت بالا رفت، با خود اخم کرد. دون لوریس، مانند گذشته، با ناراحتی کنار شومینه بزرگ نشسته بود.

این بار او تقریباً داخل آن بود، با کاپوت و مانتو در واقع بالای سرش. بانو فانی آنجا با او نشست. به نظر می‌رسید که دون لوریس برای خوشامدگویی به هادان کمی عصبانیت خود را کنار گذاشته است. با گلایه گفت: دوست عزیز من دوست ندارم با سرزنش از تو استقبال کنم، اما آیا می دانی که وقتی با آن قایق فضایی فرار کردی، برای من دشمنی فانی ساختی؟ این یک واقعیت است!

همسایه من، در قایق که از زمین فرود آمد، به شدت صدمه دیده بود، او نگهبانان خود را برای دعوا بر سر آن فراخوانده بود و تا حدودی او را با عذرخواهی و هدایایی تسکین داد به او، هر وقت با آن اینجا ظاهر شدی!» هدان گفت: اوه. “این خیلی بد است.” اوضاع شوم به نظر می رسید. بانو فانی به طرز عجیبی به او نگاه کرد. انگار سعی کرد بدون اینکه حرفی بزند چیزی به او بگوید.

انگار اخیرا گریه کرده باشد. دان لوریس با ناراحتی گفت: “مطمئن است، “تو همین الان یک هدیه بسیار زیبا به من دادی. اما نگهبانانم به من می گویند که با یک کشتی برگشتی. یک کشتی بسیار خوب. چه شد؟ شبکه فرود شده بود. بالاخره تعمیر شد و می توانستی آن را فرود بیاوری، چه اتفاقی برایش افتاده است؟ هدان گفت: «من آن را دادم. او آنچه را که فانی می خواست به او بگوید را دید.

رنگ مو دلفینی دوماسی : یک راهرو… نه، دو… منتهی به سالن بزرگ پر از نیزه داران بود. لحنش طعنه آمیز شد. من آن را به یک پیرمرد فقیر دادم. دون لوریس سرش را تکان داد. “این درست نیست، هدان! آن ناوگان بالای سر، اکنون. اگر آنها دزدان دریایی هستند و تعدادی از افراد من را برای خدمه می خواهند، باید به سراغ من بیایند! من به این فکر نمی کنم که شما مردانم را ربوده و آنها را حمل کنید. در سفرهای دزدی دریایی، آنها باید سودآور باشند.

اما اگر می توانید به من هدایایی بدهید، و با نگهدارنده های من اینقدر تجملاتی کنید … چرا نمی دانم! هدان اخم کرد. او مشاهده کرد: «من آمدم تا بر اساس آن دستور معامله ای ترتیب دهم. دون لوریس با ناراحتی گفت: فکر نمی کنم دوستش داشته باشم. “من ترجیح می دهم مستقیماً با مردم برخورد کنم. در مورد شبکه فرود و خدمات استخدامی منظم که البته انجام خواهم داد، ترتیب می دهم.

اما شما … شما غیرمسئول هستید! برای شما آرزوی سلامتی دارم، اما وقتی حمل می کنید. مردان من به سراغ دزدان دریایی می روند و همسایه هایم را به دشمنان خود تبدیل می کنند و دخترم را با تصورات عجیب و غریب آلوده می کنند و دولت یک سیاره دوست با کلمات زیادی از من می خواهد که دیگر به تو پناه ندهم… چرا این پایان است، هدان. پس با تاسف فراوان-” هدان گفت: پشیمانی از آن من است.

رنگ مو دلفینی دوماسی : او متفکرانه یک تپانچه شوکر را به سمت دری که به آرامی باز می شد نشانه گرفت. ماشه را کشید. فریادها به دنبال زمزمه های آن بودند، زیرا هر کسی که ضربه می زد ناک اوت نمی شد. و نه به همه افراد داخل راهرو برخورد کرد. مردان از یک در و سپس دو در بیرون آمدند تا توجه سلاح های او را جلب کنند. سپس نیزه ای از جلوی صورت هدان گذشت و فقط چند اینچ از او رد شد. نقطه اش را در کف دفن کرد.