رنگ مو دارچینی تیره

رنگ مو دارچینی تیره : او اکنون کنار تخت بود، بسیار عمدی و آرام. او به سرعت عمل کرد. با خم شدن یکی از قیطان های موی مارجوری را پیدا کرد، آن را با دست تا نزدیک ترین نقطه به سرش دنبال کرد و سپس آن را کمی شل نگه داشت تا کسی که می خوابد احساس کشش نکند، با قیچی دستش را پایین آورد و آن را برید.

رنگ مو : با دم خوک در دست نفسش را حبس کرد. مارجوری در خواب چیزی زمزمه کرده بود. برنیس به طرز ماهرانه ای قیطان دیگر را قطع کرد، برای یک لحظه مکث کرد و سپس به سرعت و بی صدا به اتاق خودش برگشت. از پله‌های پایین، در بزرگ ورودی را باز کرد.

رنگ مو دارچینی تیره

رنگ مو دارچینی تیره : او یواشکی به دفتر رفت، مقاله ای را که در آنجا بود برداشت، و تمام چراغ ها را خاموش کرد تا جایی که چشمانش به تاریکی عادت کرد، آرام ایستاد. به آرامی در اتاق مارجوری را باز کرد. او صدای آرام و حتی نفس کشیدن یک وجدان آشفته را در خواب شنید.

آن را با احتیاط پشت سرش بست، و احساس شادی و نشاط عجیبی از ایوان بیرون آمد و زیر نور مهتاب رفت و دست سنگینش را مانند یک کیف خرید چرخاند. بعد از یک دقیقه پیاده روی سریع متوجه شد کهدست چپش همچنان دو قیطان بور را نگه داشته است.

رنگ مو دارچینی تیره : او به طور غیرمنتظره ای خندید – مجبور شد دهانش را به سختی ببندد تا صدایی به صدا در نیاورد. او اکنون از خانه وارن رد می‌شد، و با انگیزه، چمدان‌هایش را روی زمین گذاشت، و قیطان‌ها را مانند تکه‌ی طناب تاب می‌داد، آنها را به سمت ایوان چوبی پرت کرد.

جایی که با ضربه‌ای خفیف فرود آمدند. دوباره خندید و دیگر جلوی خودش را نگرفت. “هه،” او با خنده رنگ مو دودی روشن استخوانی وحشیانه خندید. “پوست سر چیز خودخواه!” سپس راه پله‌هایش را برداشت و به سمت خیابان مهتابی به راه افتاد. دعای خیر ایستگاه بالتیمور گرم و شلوغ بود، بنابراین لوئیس مجبور شد.

برای ثانیه‌های بی‌پایان و چسبناک در کنار میز تلگراف بایستد در حالی که یک کارمند با دندان‌های جلویی بزرگ، پیام روز یک بانوی بزرگ را می‌شمرد و بازگو می‌کرد تا مشخص کند که آیا این پیام حاوی چهل و نه کلمه بی‌ضرر است یا خیر. یا پنجاه و یک کشنده. لوئیس که منتظر بود، به این نتیجه رسید که کاملاً از رنگ مو شرابی آدرس مطمئن نیست.

بنابراین نامه را از کیفش بیرون آورد و دوباره روی آن دوید. شروع شد : “عزیزم” – “من می فهمم و خوشحال تر از آن چیزی هستم که زندگی در نظر گرفته است. اگر می توانستم چیزهایی را به تو بدهم که همیشه با آنها هماهنگ بوده ای – اما من نمی توانم لوئیس، ما نمی توانیم ازدواج کنیم و نمی توانیم.

همدیگر را از دست بدهیم و بگذار این همه عشق باشکوه به هیچ ختم نشود. تا زمانی که نامه ات آمد، عزیزم، من اینجا در نیمه تاریکی نشسته بودم و به این فکر می کردم که کجا می توانم بروم و فراموشت کنم؛ شاید در خارج از کشور، از ایتالیا یا اسپانیا عبور کنم و درد.

از دست دادن تو را در جایی که ویرانه‌های در حال فروپاشی تمدن‌های قدیمی‌تر و ملایم‌تر، تنها ویرانه‌ی قلب من را منعکس می‌کردند – و سپس نامه شما آمد. “شیرین ترین، شجاع ترین دختر، اگر به من زنگ بزنی، من تو را در ویلمینگتون ملاقات خواهم کرد – تا آن زمان من اینجا خواهم بود و فقط منتظر و امیدوار هستم.

که تمام رویاهای طولانی تو محقق شود. “هاوارد.” نامه را آنقدر خوانده بود که کلمه به کلمه آن را می دانست، اما هنوز او را مبهوت می کرد. در آن انعکاس‌های ضعیف بسیاری از مردی که آن را نوشته بود یافت – شیرینی و غم در هم آمیخته در چشمان تیره‌اش، هیجانی که گاهی اوقات وقتی با او صحبت می‌کرد احساس می‌کرد.

حس رویایی او که ذهنش را به خواب می‌برد. لوئیس نوزده ساله و بسیار رمانتیک و کنجکاو و شجاع بود. خانم درشت هیکل و منشی که روی پنجاه کلمه مصالحه کردند، لوئیس یک جای خالی برداشت و تلگرامش را نوشت. و هیچ نکته ای برای نهایی شدن تصمیم او وجود نداشت. این فقط سرنوشت است – او فکر می کرد.

همه چیز در این دنیای لعنتی درست پیش می رود. اگر بزدلی تنها چیزی است که مرا عقب نگه داشته است، دیگر مانعی وجود نخواهد داشت. بنابراین ما فقط اجازه می دهیم همه چیز مسیر خود را طی کند و هرگز پشیمان نشویم. منشی تلگرام او را اسکن کرد: “امروز وارد بالتیمور شدم.

روزی را با برادرم سپری کردم و با ویلمینگتون سه بعدازظهر چهارشنبه عشق را ملاقات کردم “لوئیس.” منشی با تحسین گفت: پنجاه و چهار سنت. و هرگز پشیمان نباش – فکر کرد لوئیس – و هرگز متاسف نباش – II درختانی که نور را روی چمن‌های نازک فیلتر می‌کنند.

رنگ مو دارچینی تیره : درختانی مانند خانم‌های قد بلند و بی‌حال با بادبزن‌های پر که با سقف زشت صومعه عشوه می‌کنند. درختانی مانند ساقی که با مودبانه روی مسیرها و مسیرهای آرام خم می شوند. درختان، درختان بر فراز تپه‌ها در دو طرف و پراکنده به صورت توده‌ها و خطوط و جنگل‌ها در سراسر مریلند شرقی، توری ظریف روی لبه‌های بسیاری از مزارع زرد.

زمینه‌های تیره مات برای بوته‌های گل‌دار یا باغ‌های کوهنوردی وحشی. برخی از درختان بسیار همجنسگرا و جوان بودند. اما درختان صومعه قدیمی تر از صومعه بودند که طبق معیارهای واقعی صومعه، اصلاً قدیمی نبود. و در واقع از نظر فنی صومعه نامیده نمی شد، بلکه فقط حوزه علمیه نامیده می شد.

با این حال، با وجود معماری ویکتوریایی یا الحاقات ادوارد هفتم، یا حتی سقف وودرو ویلسونی آن، که ثبت اختراع قرن گذشته است، در اینجا یک صومعه خواهد بود. پشت سر مزرعه ای بود که در آن دوجین برادر درازکش عرق می ریختند و با کارایی مرگبار در اطراف باغچه های سبزیجات حرکت می کردند.

در سمت چپ، پشت ردیفی از نارون ها، یک الماس بیسبال غیررسمی قرار داشت که در آن سه تازه کار توسط یک نفر چهارم، در میان تعقیب و گریزها و پف کردن و دمیدن های بزرگ، از بین می رفتند. و در مقابل، هنگامی که یک زنگ بزرگ ملایم در نیم ساعت به صدا درآمد.

رنگ مو دارچینی تیره : دسته‌ای از برگ‌های سیاه و انسان بر روی صفحه شطرنجی مسیرهای زیر درختان مهربان دمیدند. برخی از این برگ‌های سیاه بسیار پیر بودند و گونه‌هایی مانند اولین موج‌های یک استخر پاشیده شده بود.