مش مو خوش رنگ

مش مو خوش رنگ : ممیز می گوید که صحنه «بسیار تغییر کرده بود». اما ارواح همه آنجا بودند و روی امواج هماهنگی راه می رفتند. و زمانی که آهنگی پرشور هوا را به هیجان آورد با این وعده که “یک روز – یک روز چشمان روشن تر، ممکن است حقیقت را ببینند.” آتالی برویلارد. ۱۸۵۵. من. اتاق های مبله. داستان‌های واقعی عجیب و غریبی که تاکنون گفته‌ایم، همگی مربوط به سوابق عمومی یا خصوصی بوده‌اند. صفحات تاریخ و سفر، گزارش های حقوقی، اسناد دادگاه، شهادت شاهدان عینی، دست نوشته ها و نامه های قدیمی، تمام قدرت و جذابیت واقعیت را برای آنها تضمین کرده است.

رنگ مو : خود را جلوی پای معلمش انداخت و گریه کرد: “به من رحم کن، خانم –!” معلم پاسخ داد: “لئونتین بیچاره من، چه کاری می توانم انجام دهم؟ مدارس “رنگی” خوبی در شهر وجود دارد، آیا عاقلانه تر نبود که پدرت شما را به یکی از آنها بفرستد؟ اما دختر برخاست و پاسخ داد: “آیا باید با خدمتکارانم به مدرسه بروم تا از تحقیر ناشایست فرار کنم؟” و معلم ساکت بود.

مش مو خوش رنگ

مش مو خوش رنگ : مهار از دست رفت. ترور حاکم شد. دخترانی که به آنها دستور داده بودند به خیابان بیایند گریه می کردند و جیغ می زدند و التماس می کردند: “اوه، ما را نجات دهید! ما نمی توانیم بیرون برویم، اوباش ما را خواهند کشت! چه کنیم؟” یک دختر با شکوه و نجیب، به تیره و خوش تیپ یک شاهزاده خانم هند شرقی، و در کلاس خود برای تحصیل در کلاس اول ایستاده بود.

در حالی که سردرگمی بیشتر شد. “شرم از آن مرا خواهد کشت!” گریه کرد یوگنی ل–. و در نهایت، معلمی که معمولاً یکی از سختگیرترین افراد در نظم و انضباط بود، فریاد زد: “اگر اوژنی برود، مارسلین خواهد رفت، اگر من مجبور باشم خودم او را بیرون کنم! اسپانیایی، در واقع! و اوژنی یک مروارید در کنار او!” درست در همان لحظه پدر اوژنی آمد.

او به زور از مطبوعات در خیابان عبور کرده بود و حالا ایستاده بود و به فرزندش می‌خواست شجاعت داشته باشد و با او از راهی که آمده بود بازگردد. معلم گفت: “پرده خود را ببند، یوژنی، و آنها تو را نخواهند شناخت.” و بنابراین آنها رفتند، پدر و دختر. اما آنها تنها رفتند. هیچ کدام دنبال نشد. این باعث خشم مردم شد. “چرا بقیه نمی آیند؟” زوزه کشید اما معلمان بیهوده تلاش کردند.

تا دختران وحشت زده را برای مواجهه با اوباش شجاعت القا کنند و ناامید شدند که یکی از مسئولان مدرسه از راه رسید و با آرامش و اقتدار مطمئن از دختران اخراج شده خواستند در صفوف جمع شوند و او را در میان جمعیت دنبال کنند. . پس از دروازه‌های آهنی بیرون رفتند که برگ‌های بزرگ آن با خرخر کردن کلید و شلیک پیچ‌ها به دنبالشان بسته شد.

مش مو خوش رنگ : در حالی که معلمی گفت: “بیا، خبرنگاران به زودی اینجا خواهند بود. بگذار برویم و بعد از مارگریت ببینیم.” او را در اتاق سرایدار، بسته و در خواب عمیق پیدا کردند. یکی از سرایدار پرسید: «آیا فکر می‌کنی که تنها ترس و از دست دادن آن شانه این دختر قوی را بیمار کرده است؟» “نه. فکر می‌کنم او باید کار آن مردها را حدس زده باشد.

و چشمش به چشم کسی افتاد که او را می‌شناخت.” “اما از آن چه؟” “او “رنگی” است.” “غیرممکن!” “من به شما می گویم، بله!” “چرا، من فکر می کردم او به اندازه اسمش آلمانی خالص است.” “نه، این مخلوط وجود دارد، اگرچه تنها اثری از آن روی لب‌های اوست. مادرش – او اکنون مرده است – یک رباعی زیبا بود. یک ناخدای دریایی آلمانی او را دوست داشت.

قانون بین آنها ایستاده بود. او رگی را باز کرد. مارگریت با یک مرد سفیدپوست نامزد کرده است، آقایی که این را نمی داند. مثل مرگ و زندگی، به اصطلاح، برای او که اجازه ندهد آن مردان او را از اینجا بیرون کنند.” معلم با تأمل روی برگرداند. اخراج در آن زمان خوب نبود. مبارزه سیاسی، شدید و تلخ ادامه داشت. دولت “رادیکال” محکوم به فنا بود، اما نمرده بود.

چند هفته پس از صحنه ای که به تازگی توضیح داده شد، دختران اخراج شده دوباره به کار خود بازگردانده شدند. یک دوره تعلیق طولانی دنبال شد. سال نو کهنه شد و رفت. دوبار این اتفاق افتاد. در سال ۱۸۷۷ دو فرماندار و دو دولت در لوئیزیانا وجود داشت. در نمای میدان «خانه جن زده»، هشت مربع دورتر از خیابان سلطنتی، در کاخ ایالتی، دولت واقعی در محاصره نظامی نزدیک توسط دولت قانونی ، و دبیرستان دخترانه در مادام لالوری بسته شد.

مش مو خوش رنگ : خانه قدیمی، که صادقانه به جلسات روزانه خود ادامه می داد، با اطمینان کمی می دانست که به کدام یک از این دو تعلق دارند، گویی نیواورلئان یکی از شهرهای ایتالیایی قرن پانزدهم بوده است. اما حدس زدن لیگ سفید دور از دسترس نبود و در آوریل دولت رادیکال منقضی شد. یک هیئت مدرسه دموکراتیک وارد شد.

ژوئن روز شروع کار را به ارمغان آورد، و برخی از همان دخترانی که در سال ۱۸۷۴ از خانه بیرون شده بودند، توسط هیئت جدید در سال ۱۸۷۷ فارغ التحصیل شدند. در طول تابستان مدارس و قوانین مدارس بازنگری شد، و در سپتامبر یا سپتامبر. اکتبر دبیرستان به مکان دیگری منتقل شد، جایی که هر دانش آموز مشکوک به خون مختلط به طور رسمی پشت درهای بسته معاینه می شد و فقط کسانی که می توانستند.

تبار سفیدپوست یا هندی بودنشان را ثابت کنند اجازه اقامت داشتند. یک دبیرستان «رنگی» در خانه مادام لالوری با چند دانش آموز افتتاح شد. یک جلسه، شاید دو جلسه طول کشید و بعد از بین رفت. در سال ۱۸۸۲ “خانه جن زده” به هنرستان موسیقی تبدیل شد. کنسرت های مجلسی در سالن غذاخوری قدیمی مادام لالوری مکرر برگزار می شد.

مش مو خوش رنگ : در یک غروب شیرین در بهار همان سال، در میان کسانی که برای شنیدن این مکان خالی از سکنه مملو از طوفان صداهای شیرین جمع شده بودند، یکی نشسته بود که در زمانی که خانه در آنجا معلم بود، مانند یک فرد محافظه کار یا رادیکال. ، چه کسی می تواند بگوید کدام؟ – در همانجا گفت: “برای دومین بار از گناهانش پاک شد.