رنگ مو چای سرد

رنگ مو چای سرد : و تعدادی هفته نامه شایعه پراکنی و روزنامه های سیاسی “نگه دار”. اخیراً با ناگهانی حیرت انگیز به علت سرمایه پرداخته و معکوس شده است. ۲۴۳خود کاملاً در مورد مونی. این ناشر، یکی از مقامات کهنه کار اتحادیه کارگری، اخیراً به متقاضی شغل سردبیری اطلاع داده است که او «مقاله را برای کسب درآمد اداره می‌کند». متقاضی گفت که طرفدار طرح پلامب است.

رنگ مو : همچنین این فصل بدون ذکر انبوهی از «ارگان‌های خانه» که توسط نگرانی‌های بزرگ صنعتی برای پرورش کارمندانشان منتشر شده است، ناقص خواهد بود. طبق گزارش “نیویورک تایمز” (۲۶ اکتبر ۱۹۱۹)، سیصد و هفتاد و پنج نشریه از این دست در آمریکا وجود دارد که تعداد زیادی از آنها به هزاران می رسد. در طول جنگ هفتاد و سه تنها در صنعت کشتی سازی آغاز شد.

رنگ مو چای سرد

رنگ مو چای سرد : در طول بهار و تابستان گذشته آنها مانند باکتری تکثیر شدند. و «تایمز» به طرز تحسین‌آمیزی از هنرهای ظریفی می‌گوید که به موجب آن‌ها برده‌داری را به سخره می‌گیرند و ایده‌آل می‌کنند: «گفتن آن به صورت رگ‌تایم… تغییرات جاز برای لذت فراوان مخاطبانش… یک نوع داستان دیاموند دیک… این داستان به اندازه هفته نامه یک شهر کوچک صمیمی است.

و به همین ترتیب از طریق ستون هایی از نسخه های سم. شیاطین بیچاره را در خانه هایشان به دام می اندازند: صفحه زن یکی از دپارتمان‌هایی است که به دقت اندیشیده شده است، بر این نظریه که بر تأثیر خانواده برای منحرف کردن مرد از رادیکالیسم حساب می‌شود. نیمی از این گروه از نشریات از طریق پست به خانه مرد فرستاده می‌شود تا اولین فرصت را برای همسر فراهم کند.

در این مجله خاص صفحه زن نسبتاً با نوزادان خزیده است. حتی وقتی با میکروسکوپ به دنبال آن هستید، به سختی متوجه تبلیغات می شوید، اما وجود دارد. به جای طرح برجسته، در بافت و بافت است. شما آن را در تشبیهات پیدا می کنید، «مثل صابون در خانه یک بلشویک. کمی تازگی!» همزن از حیثیت تاج و تخت جعبه صابون خود پایین کشیده می شود و به صراحت به حمام کردن توصیه می شود.

مالکیت مطبوعات روش‌هایی که «امپراتوری تجارت» کنترل خود را بر روزنامه‌نگاری حفظ می‌کند، چهار روش است: اول، مالکیت مقالات. دوم، مالکیت مالکان. سوم، یارانه تبلیغاتی. و چهارم، رشوه مستقیم. با این روش‌ها، در آمریکا کنترل اخبار و اظهارنظرهای کنونی مطلق‌تر از هر انحصاری در هر صنعت دیگری وجود دارد. این جمله ممکن است افراطی به نظر برسد.

اما اگر در مورد آن فکر کنید، متوجه خواهید شد که در ماهیت قضیه باید درست باشد. اگر چند فولادساز مستقل وجود داشته باشد، تراست فولاد را از بین نمی برد، اگر چند مرد مستقل ثروتمند باشد، اعتماد پول را از بین نمی برد، اما اگر یک روزنامه مستقل وجود داشته باشد، اعتماد خبری را از بین می برد. گربه از کیسه خارج شد اینکه تا چه حد مالکیت واقعی روزنامه ها و مجلات توسط استبداد مالی ما به دست آمده است.

اگر به صورت ارقامی بیان شود، باعث شگفتی می شود. می توان نقشه آمریکا و قلم مو را برداشت و لکه های رنگی بزرگی ایجاد کرد که نشان دهنده مالکیت روزنامه نگاری کل مناطق، گاهی اوقات کل ایالت ها، با منافع خاص است. شبه‌جزیره بالایی میشیگان با لکه‌ای زرد – که مس است – جاروب می‌شود. کل ایالت مونتانا و بخش بزرگتری از آریزونا یکسان خواهد بود.

یک لکه سیاه برای جنوب کلرادو، و دیگری در قسمت شمالی – که زغال سنگ است. یک لکه خاکستری در غرب پنسیلوانیا، و دیگری در ایلینوی – که فولاد است. یک لکه سبز در ویسکانسین، و دیگری در اورگان و واشنگتن – که الوار است. یک لکه سفید در داکوتای شمالی و مینه‌سوتا – این همان تراست آسیاب‌کننده است که توسط راه‌آهن و بانک‌ها حمایت می‌شود.

رنگ مو چای سرد : یک لکه کثیف در مرکز کالیفرنیا، به نمایندگی از «اقیانوس آرام جنوبی» و «راه‌آهن متحد»، که اکنون توسط «ام. و م.» ده سال پیش در سانفرانسیسکو کمپین اصلاحی فوق‌العاده‌ای وجود داشت و اصلاح‌طلبان هفته‌نامه‌ای کوچک به نام «آزادکننده» را شروع کردند. از یک شماره نقل می کنم: ۲۴۲بسیاری از روزنامه‌های هفتگی سانفرانسیسکو با پرداخت‌های نقدی، عمدتاً از دفاتر «راه‌آهن متحد» خریداری می‌شدند.

اما به نظر می‌رسید که این طرح‌های دفاعی را برآورده نمی‌کند و ناگهان سندیکای کالکینز به نگرانی بزرگی حیرت‌انگیز تبدیل شد. از ناشر هفته نامه ها و روزنامه های مبهم، یک کارخانه چاپ و نشر مدرن تأسیس کرد و بخش عمده ای از چاپ «مجله غروب» را به عهده گرفت، که تنها قراردادی بود که برای لباس کالکینز چندین هزار دلار در ماه به ارمغان می آورد. خریداری شد و پیشنهادی برای انجام شد.

سندیکا نتوانست “پست” را دریافت کند. در عوض “سان فرانسیسکو گلوب” آغاز شد. هر کاری که پول می توانست در خط روزنامه انجام دهد، کالکینز برای چند ماه انجام داد. روزنامه نگاران البته می دانستند که خسارات بسیار زیاد است. سؤالات این بود: «چه کسی کیسه را پر می کند؟ این گونی چقدر طول می کشد؟» و در هر کجای آمریکا تحقیقات صادقانه انجام شده.

همان شرایط آشکار شده است. سندیکای کالکینز همتای دقیق خود را در مونتانا داشت. یا بهتر است بگوییم دو همتای آن، برای سناتور کلارک و مارکوس دالی، پادشاهان مس، در حال خصومت بودند و هر کدام یک رشته روزنامه برای تهمت زدن به دیگری خریداری یا تأسیس کردند. اکنون “آناکوندای” غول پیکر هر دو آنها را بلعیده است.

تنها دو روزنامه در مونتانا وجود دارد که تحت مالکیت یا کنترل “مس” نیستند. یکی از اینها متعلق به سیاستمداری است که، مطمئنم، بدون استخدام به “منافع” خدمت می کند. و دیگری سوسیالیست است که سردبیرش هر ساعت در معرض خطر زندگی خود قرار می گیرد. در اوکلاهاما تقریباً همه چیز «نفت استاندارد» است. و در انتهای دیگر قاره نیویورک “چشم انداز” است.

که یکی از سهامداران مهم آن جیمز استیلمن، از بانک ملی شهر نیویورک-استاندارد اویل کشف شد! من در جای دیگری تصویری از شرایط لس آنجلس داده ام. در سن دیگو دو مقاله متعلق به پادشاه قند و یک مقاله متعلق به گروه اسکریپس است. در سانفرانسیسکو دو مقاله هرست، وجود دارد. “تواریخ” متعلق به “مایک” دی یانگ، که من او را به تصویر کشیده ام.

رنگ مو چای سرد : و “بولتن” که به زودی جزئیات آن به تفصیل بیان خواهد شد. همچنین یک ماهنامه به نام «غروب آفتاب» وجود دارد که قبلاً متعلق به جنوب اقیانوس آرام بود و اکنون به کمپین ضد اتحادیه «ام. و M.» – انجمن بازرگانان و تولیدکنندگان که یک میلیون دلار سرمایه جمع آوری کرده است. همچنین یک هفته نامه، که عموماً به عنوان “حصیر در مرد ثروتمند” شناخته می شود.