رنگ مو قهوه ای و بنفش

رنگ مو قهوه ای و بنفش : و رهبر این معترضان، Huszar، اتریشی، که یکی از گروه های چک وزنه دار هال بود، بازداشت شده بود و با سرعت دو برابر به سمت دروازه استوکاد راهپیمایی کرد! جک دیوید همچنین اعلام کرد که یک نجار را می شناسد که در خانه هواداران کار می کرد و گفت که هیچ عجله ای در کار نیست.

رنگ مو : دو روز از فاجعه گذشته بود و هنوز فن راه اندازی نشده بود و هیچ نشانی از راه اندازی آن نبود. هیستری زنان بیشتر می شد و تنش در میان جمعیت بود. جف کاتن نیرویی از مردان را برای حفظ نظم به او کمک کرده بود. آنها حصاری از سیم خاردار در اطراف دهانه گودال و نزدیک‌های آن ساخته بودند، و پشت این سیم راه می‌رفتند – شهروندانی خشن با «بیلی‌های» پلیس، و برآمدگی هفت تیر که به وضوح روی باسنشان قابل مشاهده بود.

رنگ مو قهوه ای و بنفش

رنگ مو قهوه ای و بنفش : دوست واقعی و واقعی تو؟ اجازه دهید به شما کمک کنم تا از این دام خلاص شوید. شما فرصتی خواهید داشت که به آن نگاه کنید، راهی برای شاد بودن پیدا خواهید کرد – آن وقت تمام دنیا برای شما متفاوت به نظر می رسد، و به این ایده که تا به حال من را خواسته اید می خندید! بخش ۳۲. آن دو به گودال برگشتند.

در طول این مدت طولانی انتظار، هال با اعضای گروه کنترل وزن خود صحبت کرد. آنها آنچه را که در زندان بود تعریف کردند و این موضوع چیزی را به یاد او انداخت که با انفجار از ذهنش بیرون رانده شد. جان ادستروم پیر بیچاره در پدرو پایین آمده بود، شاید به شدت نیاز داشت. هال آن شب به کابین پیرمرد سوئدی رفت، از پنجره بالا رفت و پول های دفن شده را بیرون آورد. پنج اسکناس پنج دلاری بود.

و او آنها را در یک پاکت گذاشت، آنها را به سرپرستی جنرال دیلیوری، پدرو خطاب کرد و از مری برک خواست آنها را به اداره پست ببرد و آنها را ثبت کند. ساعت ها به درازا کشید و هنوز هیچ نشانه ای از باز شدن دهانه گودال وجود نداشت. تجمعات مخفیانه معدنچیان و همسرانشان برای شکایت از رفتار شرکت آغاز شد. و طبیعی بود که دوستان هال که جنبش چک اوزان را راه انداخته بودند در این امر پیشقدم شوند.

رنگ مو قهوه ای و بنفش : آنها از باهوش ترین کارگران بودند و به معنای وقایع دورتر می دیدند. آنها نه تنها به مردانی که در این لحظه در زیر زمین گرفتار شده‌اند، بلکه به هزاران نفر دیگر که در سال‌های آینده به دام می‌افتند فکر می‌کردند. هال، به خصوص، در این فکر بود که چگونه می تواند قبل از ترک اردوگاه، کاری مشخص انجام دهد. زیرا مطمئناً او باید به زودی می رفت – جف کاتن او را به یاد می آورد و تهدیدش را برای خلاص شدن از شر او عملی می کرد.

روزنامه ها با گزارش هایی از فاجعه وارد شده بودند و هال و دوستانش اینها را خواندند. بدیهی بود که شرکت برای نوشتن حساب‌ها از دیدگاه خودش تلاش می‌کرد. در این ایالت حساسیت های عمومی در مورد سوانح مین وجود داشت. میزان مرگ و میر ناشی از تصادفات به طور پیوسته در حال افزایش است. گزارش های بازرس معادن دولتی در یک سال شش در هزار، در سال بعد هشت و نیم و در سال بعد بیست و یک و نیم نشان داده است.

وقتی پنجاه یا صد مرد در یک تصادف کشته می‌شدند، و وقتی چنین حوادثی مدام اتفاق می‌افتاد، یکی به دنبال دیگری بود، حتی بی‌دردترین مردم هم نمی‌توانستند از سؤال کردن خودداری کنند. بنابراین در این مورد “GFC” مراقب بود تا تلفات جانی را به حداقل برساند و بهانه‌جویی کند. این حادثه بدون تقصیر شرکت بوده است. مین مرتباً با آب و گرد و غبار خشت پاشیده شده بود.

بنابراین علت انفجار باید بی احتیاطی مردان در حمل پودر باشد. یک شب در کابین جک دیوید بحثی در مورد تعداد مردانی که در معدن دفن شده بودند مطرح شد. تخمین شرکت از این تعداد چهل بود، اما مینتی، اولسون و دیوید توافق کردند که این امر پوچ است. هر مردی که در میان ازدحام می‌رفت، می‌توانست خود را راضی کند که دو یا سه برابر تعداد افراد ناشناس وجود دارد.

رنگ مو قهوه ای و بنفش : و این جعل عمدی بود، زیرا شرکت دارای یک سیستم بررسی بود که به موجب آن نام همه افراد در معدن را می دانست. اما اکثر این نام‌ها اسلاویی غیرقابل تلفظ بودند و صاحبان این نام‌ها دوستی نداشتند که آنها را ذکر کنند – حداقل به هیچ زبانی که سردبیران روزنامه‌های آمریکایی آن را بفهمند. جک دیوید اعلام کرد که همه اینها بخشی از سیستم بود: هدف و اثر آن این بود.

که شرکت را قادر می ساخت تا به کشتن مردان بدون پرداخت هزینه برای آنها، چه از نظر پول و چه از نظر اعتبار، ادامه دهد. به ذهن هال رسید که ممکن است ارزش داشته باشد که با این اظهارات نادرست مخالفت کند – تقریباً به اندازه نجات افرادی که در این لحظه دفن شده بودند. هر کسی که برای ایجاد چنین تناقضی پیش بیاید، خود را در لیست سیاه قرار می دهد.

اما پس از آن، هال خود را مردی می دانست که قبلاً به آن مجازات محکوم شده بود. تام اولسون صحبت کرد. “با تناقض خود چه می کنید؟” هال پاسخ داد: “آن را به اوراق بده.” “اما چه کاغذهایی آن را چاپ می کنند؟” “دو روزنامه رقیب در پدرو وجود دارد، اینطور نیست؟” “یکی متعلق به آلف ریموند، کلانتر امپراتور، و دیگری متعلق به واگلمن، مشاور “GFC” کدام یک را امتحان می کنید؟” «خب پس، روزنامه‌های بیرونی.

آنهایی که در شهر وسترن هستند. اکنون خبرنگارانی در اینجا هستند و برخی از آنها مطمئناً آن را قبول خواهند کرد.» اولسون پاسخ داد و اعلام کرد که برای چاپ چنین اخباری جز روزنامه های کارگری و سوسیالیستی به دست نمی آورند. اما حتی این کار ارزش انجام دادن را داشت. و جک دیوید، که برای اتحادیه‌ها و همه فعالیت‌های آن‌ها قوی بود، گفت: “کاری که باید انجام داد این است.

رنگ مو قهوه ای و بنفش : که یک سرشماری منظم انجام دهیم تا بدانیم دقیقا چند نفر در معدن هستند.” این پیشنهاد به آتش کشیده شد و آنها موافقت کردند که در همان شب دست به کار شوند. انجام دادن کاری، داشتن چیزی جز ناامیدی در ذهنشان آرامش بخش است. آنها این کلمه را به مری برک، روتا، کلووسکی و دیگران منتقل کردند. و در ساعت یازده صبح روز بعد دوباره همدیگر را ملاقات کردند و لیست ها جمع شدند.

مشخص شد که کمتر از صد و هفت مرد و پسر به طور مثبت در داخل شماره یک هستند. بخش ۳۳. با این حال، همانطور که اتفاق افتاد، بحث در مورد این لیست و روش ارائه آن به جهان با یک موضوع فوری تر کوتاه شد. جک دیوید با خبرهایی مبنی بر دردسر تازه در پیت دهان وارد شد. فن جدید در حال نصب بود. اما آنها در این مورد کند بودند، به قدری کند بودند که برخی از مردم متقاعد شده بودند.

که اصلاً قصد ندارند فن را روشن کنند، بلکه مین را برای جلوگیری از گسترش آتش بسته نگه می داشتند. گروهی از این بدقول‌ها تصور می‌کردند به سراغ آقای کارمایکل، معاون بازرس معادن دولتی رفته‌اند تا از او بخواهند اقداماتی انجام دهد.