رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای

رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای : اسنوبال نجیب زاده ای نبود: او خودخواه و بی وجدان بود، یک شرکر تایید شده، اغلب بدون مرخصی غایب بود، و گاهی اوقات یک فراری درجه یک بود – که آخرین بار یک بار به سختی از شلیک گلوله فرار کرد. تسه به دوستم هال تعلق داشت. اما اسنوبال مال من بود! آنچه من در مورد او می دانم با تلف شدن روح و جسم آموختم. و چیزی که او نمی‌توانست. سرسخت‌ترین طفره‌گر پیری بود که تا کنون زندگی کرده است.

مو : جمع شده بودند. من به جوک فریاد زدم که برگردد، و چند نفر از ما برای کمک به بیرون دویدیم، درست زمانی که یکی دیگر از دسته ها وارد شد. با این حال، هنگامی که سگ تازه به سمت او آمد، دست دیگر را رها کرد و برای ملاقات با تازه وارد پرید. در اواسط بهار، جوک گوش دیگری را گرفت و هر دو کاملاً به دور خود چرخیدند – موقعیت آنها برعکس شد.

رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای

رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای : او مانند یک موشک شلیک کرد و برخورد باعث شد دو در حال پرواز از هم اما او دوباره به سمت سگ وحشی رفت و قبل از اینکه بتواند بهبود یابد، او را از گلویش گرفت. فوراً ردیف چراغ ها خاموش شد، انگار خاموش شد – آنها دیگر به ما نگاه نمی کردند. صدای خش خش و صدای پاهای پر شده بود، و فرم های خاکستری تیره ای در لبه نزدیک ترین محله ای که جوک و سگ زخمی دعوا می کردند.

سپس با یک آچار دیگر هنگام فرود، مهاجم را پشت سر خود پرت کرد و به سمت مجروح که قبلاً برگشته بود به عقب پرید. به نظر حرکت تمیز و آسان یک ژیمناستیک تمام شده بود. این ماجرا فقط چند ثانیه بود، زیرا البته همان لحظه که ما شانس سگ‌ها را پیدا کردیم، بدون خطری برای جوک، هر دو تیراندازی شدند. و او در تقلا برای رسیدن به دیگران، به درخت بازگردانده شد.

در حالی که این کار در جریان بود، ایمپالا با پاهای پهن، مبهوت و درمانده، بین پاهای تدی ایستاد، درست همانطور که او آن را گذاشته بود. نفسش با هق هق های خفگی شکسته آمد. هنوز نگاه وحشت و ناامیدی از چشمان خیره محو نشده بود. سر از این طرف به طرف دیگر تکان می خورد. دهان باز ماند و زبان بیرون آمد. همه در خارج از قدرت کلمات حکایت مبارزه ناامیدانه و فرسودگی. با حرص از ظرفی که تدی برایش نگه داشت نوشید.

آن را خالی کرد و پنج دقیقه بعد دوباره آن را نوشید و سپس دراز کشید. به مدت نیم ساعت آنجا دراز کشید و به آرامی بهبود یافت. گاهی اوقات برای طلسم های چند دقیقه ای به نظر می رسید که یک بار دیگر به طور طبیعی نفس می کشد. پس از آن نفس نفس سنگین دهان باز دوباره بازگشت. و تمام مدت تدی به آرامی آن را نوازش یا نوازش می کرد.

طوری با آن صحبت می کرد که انگار به کودکی دلداری می داد و هر از چند گاهی با هجوم تند تند ناگهانی، به سبک خاص خودش، از سگ های وحشی و کافیرها سر می زد. در نهایت به سرعت بالا آمد و بین زانوهایش ایستاده بود، بدون توجه به دستان تدی که در دو طرف گذاشته شده بود و به آرامی به آن دست زد. هیچ کس حرکت نکرد و حرفی نزد.

رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای : جوک، در پای من، از همه بیشتر علاقه مند به نظر می رسید، اما می ترسم که دیدگاه های او در آن مناسبت به طور قابل توجهی با دیدگاه ما متفاوت باشد، و او باید به شدت گیج شده باشد. در حالی که سرش را روی پنجه هایش گذاشته بود، گوش هایش را خمیده و چشمان قهوه ای اش را بدون پلک زدن ثابت نگاه می کرد.

و در هر حرکت از طرف جفتک چیزی در او تکان می‌خورد و هر ماهیچه‌ای را منقبض می‌کرد و برای فنر آماده می‌شد – چنگ‌های داخلی که در انقباض و سفت شدن گردن و پشت او منعکس می‌شد. اما هر بار که دستی روی او می گذاشتم دوباره سست می شد و فروکش می کرد. وقتی ایمپالا از غرفه‌اش بین زانوهای تدی بیرون می‌رفت.

مثل مجسمه‌ها می‌نشستیم و با تعجب به چهره‌های سفید و سیاه، چهره‌های عجیب و غریب و آتش نگاه می‌کردیم. کاملاً بی سر و صدا بیرون آمد، همان‌طور که ممکن بود هر صبح آرامی در محله‌های همیشگی‌اش به اینجا و آنجا حرکت کرده باشد. سر تند، اما بی‌هوش می‌چرخید. و گوشها و چشمها با اطمینانی آسان و کنجکاوی ملایم به این طرف و آن طرف می چرخیدند.

با چند قدم بیشتر به یک شکل نشسته نزدیک شد و دور یک سطل چرخید. به آرامی روی تفنگ تدی قدم گذاشت. و بدون توجه از سر کودو گذشت. برای ما – حتی برای ما و در حال حاضر – مانند صحنه ای در سرزمین پریان به نظر می رسید که در آن برخی از طلسم ها ما را در حالی که این موجود وحشی زیبا بدون ترس قدم می زد، نگه می داشت. چند یاردی دورتر شاید برای چند دقیقه متوقف شد.

رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای : پشتش به سمت ما و آتش بود. سکوت مطلق بود. و به این ترتیب با چشم و گوش برای بوته ایستاده بود. زنگ هشداری از دم سفید شنیده شد و دوباره شروع شد – این بار با یورتمه سریع – و ما فکر کردیم که رفته است. اما در لبه پاکسازی یک بار دیگر ایستاد و گوش داد. بارها و بارها گوش‌ها سوسو می‌زدند و سر کمی به این طرف می‌چرخید، اما صدایی از بوته نمی‌آمد. بینی بیرون رانش با پرتاب های ملایم بالا می رفت.

اما در نسیم ملایم هیچ لکه ای به آن نمی رسید. همه چیز خوب بود! به آرامی گرد به نظر می رسید و یک نگاه کامل و طولانی به ما می کرد. که به نظر می رسید “خداحافظ، و – متشکرم!” و به تاریکی رفت. فصل هجدهم. گلوله برفی و تسه. اسنوبال یک “سرباز قدیمی” بود – با کمال احترام می گویم! او جنگ ها را پشت سر گذاشته بود.

رنگ مو مشکی با واریاسیون نقره ای : یعنی فراز و نشیب های زندگی را دیده بود و معادل معادل «خداوند به کسانی که به خود کمک می کنند کمک می کند» را آموخته بود. زیرا اسنوبال یک اسب بود. تسه نیز یک سرباز قدیمی بود، اما او چیزی بود که شما می توانید آن را یک سرباز پیر جنتلمن بنامید، با احساس وظیفه. و در مورد او انضباط و افتخار دعوت او لباس مناسبتی نبود، بلکه بخشی از وجود او بود.