رنگ موی مشکی با هایلایت آبی

رنگ موی مشکی با هایلایت آبی : آنها می ایستند و مهر می زنند و می لرزند در انتظار غذایشان از دست یک غریبه مهربان، اندام خسته‌شان با اشتیاق تکان می‌خورد گرسنه و دلشکسته در سرزمینی پر نعمت. “گدایان و ادم‌ها؟” شاید، و تا حد زیادی بی ارزش. لرزان از نوشیدنی، دوست داشتنی، هوس انگیز، کم، با زبان های ناپسند و خنده های توخالی بی روح. اما چه کسی باید آنها را به خاطر این کار تحقیر کند؟ بله، آنها اینجا هستند.

رنگ مو : گاه و بی گاه پوست خود را در برابر ضربات بی فکر دنیا برهنه می کند و فرار می کند تا خود را در میان جمعیت پنهان کند. شما ممکن است او را ببینید که در امتداد جریان‌های انسانی متلاطم برادوی، متروکه‌ای که جزر و مد پرتاب شده در سایه‌های هزار فوتی آسمان‌خراش‌ها می‌چرخد. اوباش در مورد او با هدف شهوت انگیز هستند، هر واحد مکان تعیین شده خود را می سازد.

رنگ موی مشکی با هایلایت آبی

رنگ موی مشکی با هایلایت آبی : صبحگاهی به سر کار می شتابد که تننوگراف را به دستگاه خود می برد، دلال را به صدای تیک تیک خود، آهنی را به پرتو آویزان آسمان خود می برد. در ماشین قدرتمند شهر، هر کدام جای خود را دارند، هر کدام برایشان فراهم است، هر کدام درخشش اشتراک در کار دنیا را می‌یابند. عجله صبحگاهی که در گذرگاه‌های خیابان‌ها با طلای خورشید مشرق آب می‌پاشید.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

مملو از چشم‌های تازه و لب‌های شلوغ است. همه آنها در دستگاه هستند. اما جوان ما که در گوشه ای از ماشین شلوغ خمیده است از اینها نیست. در حالی که به پایین برادوی سر می زند، می داند که ماشین او را بیرون انداخته است و نمی تواند وارد شود. او تبعیدی در میان مردم خودش است. احساس تنهایی و حقارت دل را از سینه می خورد. خوبی های زندگی از بین رفته است.

سیاهی در سراسر شهر و در خانه اش، عشقش، روحش خیس می شود. بعضی ها تلخ می شوند و برای پرتاب بمب هستند. برخی ناامید و برای پاک کردن خود هستند. برخی – درجه و سلسله – برای جنگیدن تا آخرین خندق هستند. پیتر بین هر سه این حالات آویزان شد. در اوردیبارها او همه دعوا می کرد. در این روزهای سخت، غرق در ناامیدی پخش شده از مردان، او می دانست که از قبل محکوم به شکست است.

فقط یک معجزه توانست او را نجات دهد. در حالی که از خیابان هفتاد و نهم به سمت خیابان سوم حرکت می کرد، با بوسه آنی و شوخی های کودک تازه، انبوه عجیبی از مردان، آخرین ذره جسارت را از او بیرون زدند. قبل از یک کنیسه کوچک عبری، که در محوطه عمیق پر شده بود، چهل کارگر بیکار بودند که به ضخامت جمعیت به پنجره ها و دروازه چسبیده بودند.

رنگ موی مشکی با هایلایت آبی : هوای تازه بود، سرد نبود، با این حال مردان می لرزیدند. بدن آنها برای مدت طولانی با غذا یا لباس کافی گرم نشده بود. در آنها خاکستری مانند گرگ های گرسنه بود. لب ها و انگشتانشان آبی بود. آنها تراشیده نشده بودند و با یک مکان خواب زشت وز بودند. روزهای سخت شهر را با تعداد بی شماری از این گروه ها آلوده کرده بود. و هنگامی که پیتر ایستاد و خود را در میان آنها رانده شد.

دید که مرد تنومندی از خانه بیرون آمد و شروع به تقسیم کاسه های صدقه قهوه داغ و نان صدقه کرد. پیتر، کارگر مستقل آمریکایی، از این منظره نیش خورد. روح این کارگران به نوعی خشمگین شده بود. آنها مانند بسیاری از سگ های ناودانی از دست افراد راحت غذا می خوردند. بقیه روز صبح پیتر جرأت می‌کرد هر از چند گاهی خود را در دفتری برای درخواست کار حاضر کند.

بعضی جاها جسارت را امتحان می کرد، بعضی جاها نرمی را امتحان می کرد و در آخر التماس می کرد: «به خاطر خدا، من زن و بچه دارم…» با استقبال های مختلفی از سوی کارمندان، پسران ادارات و رؤسا مواجه شد. عده ای پشیمان شدند، برخی پشت کردند، بقیه با عجله او را بیرون کردند. هر امتناع، هر «ناخواسته در طرح چیزها»، او را به خیابان‌ها شلیک می‌کرد و ذره‌ای دیگر از اتکا به خود سلب می‌شد.

علیرغم خودش، ظاهر ضعیف، لب افتاده، هدف شکسته اش را احساس کرد. او یک شکست خورده بود و دنیا نتوانست از او استفاده کند. او به سختی جرات داشت در چشمان یک مرد نگاه کند، صدایش را بالاتر از یک زمزمه بلند کند، مطالبه کند، جرأت رد کردن را داشته باشد. او سرانجام مانند یک حیوان گاودار و کتک خورده به خانه رفت.

بیکارها ( از «کارگران» ) توسط والتر آ. ویکوف (استادی در دانشگاه پرینستون که برای اینکه از ابتدا حقایق صنعت را بداند، برای مدت طولانی به عنوان کارگر بیرون رفت و زندگی کرد) بسیاری از مردان به دلیل کمبود و سختی زمستان چنان ضعیف شده بودند که دیگر شرایط کار مؤثر را نداشتند. برخی از روسایی که نیاز به دست های اضافی داشتند.

رنگ موی مشکی با هایلایت آبی : به دلیل ناتوانی جسمانی مجبور شدند مردان را دور کنند. یکی از این موارد را به زودی فراموش نخواهم کرد. زمانی بود که یک روز صبح زود، در دروازه کارخانه، مصاحبه ای را بین یک کارگر احتمالی و رئیس شنیدم. من متقاضی یک یهودی روسی را می شناختم که در خانه یک مادر پیر و یک زن و دو فرزند خردسال برای حمایت داشت.

او در طول زمستان به طور متناوب در لانه پلیور مشغول به کار بود، به سختی به اندازه ای بود که همه آنها را زنده نگه دارد، و پس از سختی های فصل سرد، دوباره در تنگنای کار بود. رئیس تماماً موافقت کرده بود که او را برای نوعی کار غیر ماهر بپذیرد، وقتی که از نگاه جسد مرد تحت تأثیر قرار گرفت، به او گفت که بازویش را برهنه کند.

بالا رفت آستین کت و پیراهن پارچه‌ای کهنه‌اش، بازوی برهنه‌ای را با ماهیچه‌های تقریباً از بین رفته آشکار می‌کرد، و پوست شفاف آبی-سفید روی سینوس‌ها و خطوط استخوان‌ها کشیده شده بود. تلاش او برای دادن قدرت ظاهری به عضله دوسر بازویی که با حرکت رو به بالا ساعد به طور ضعیفی بالا می‌رفت، قابل تاسف بود.

اما رئیس او را با سوگند و خنده ای تحقیرآمیز فرستاد، و من هموطن را تماشا کردم که در خیابان می چرخید و با واقعیت خانواده گرسنه خود روبرو می شد و یأسی در دلش بود که فقط انسان فانی می تواند آن را احساس کند و هیچ زبان فانی نمی تواند آن را احساس کند. صحبت. خط نان نوشته برتون برالی (شاعر معاصر آمریکایی) خوب، اینجا هستند.