رنگ موی بلوند بژ شماره ۸

رنگ موی بلوند بژ شماره ۸ : و از دور او را می شنوم که از روی صندلی خود تکرار می کند: “نگرانی چه فایده ای دارد؟” با تمام لحن ممکن، به رقت بار، گاه مانند پیامبر و اعظم مانند یک کشتی شکسته فرمان می دهد. او با فریاد خود آوازهای خفه کننده و گلایه آمیز را که به طرز وحشتناکی سعی در ستایش رنج های خود دارند، مجذوب خود می کند.

رنگ مو : در میان برخی از سایه هایی که در پس زمینه ای درخشان قابل مشاهده هستند، غوغایی نیز برپا می شود. به نظر می رسد که آنها در تاریکی سرداب به شدت آشفته هستند. نور شمع چند مرد را به ما نشان می دهد که در تلاش برای نگه داشتن سرباز مجروح روی برانکارد تکان خورده اند. مردی است که پاهایش رفته است. در انتهای پاهای او بانداژهای وحشتناکی با تورنیکت هایی برای مهار خونریزی وجود دارد.

رنگ موی بلوند بژ شماره ۸

رنگ موی بلوند بژ شماره ۸ : به زمین نگاه می‌کند و با صدای بلند فریاد می‌زند: “این چیه؟ هه، حالا بیا دوست من، تو شکستی؟ این آداب برایت هست که روی سر بیمار دراز بکشی!” و دست بزرگ او بدن لنگی دومی را که اولی خود را روی تشک دراز کرده بود جدا می کند. در حالی که آدمک با سر باندپیچی کنارش، به محض اینکه رها شود، بدون هیچ حرفی دست هایش را روی سرش می گذارد و یک بار دیگر سعی می کند پرزهای اطراف را از بین ببرد.

کنده‌هایش در بسته‌بندی‌های کتانی خون ریخته است، و به نظر می‌رسد که شلوار قرمز پوشیده است. صورتش اهریمنی، درخشان و عبوس است و در حال هیاهو است. آنها روی شانه ها و زانوهای او فشار می آورند، زیرا این مرد بدون پا از روی برانکارد می پرد و می رود. “بذار برم!” او با خشم بی‌نفس و لرزان به صدا در می‌آید. صدایش آهسته است.

با صداهای ناگهانی، مثل شیپوری که آدم سعی می کند خیلی آرام آن را دمد. “به خدا ولم کن برم بهت میگم! فکر میکنی اینجا بایستم؟ آلونس بزار وگرنه روی دستت میپرم!” چنان با خشونت منقبض می‌شود و خود را دراز می‌کند که کسانی را که می‌خواهند او را با وزنه‌شان مهار کنند، به این طرف و آن طرف می‌کشد، و من می‌توانم زیگزاگ‌های شمع را ببینم که مرد زانو زده‌ای که بازوی دیگرش دیوانه مثله شده را محاصره کرده است.

می‌بیند. به شدت که خفتگان را بیدار می کند و خواب آلودگی بقیه را برطرف می کند. از هر طرف به سوی او می چرخند. نیمه برخاسته به نوحه های نامنسجم گوش می دهند که با مردن در تاریکی به پایان می رسد. در همان لحظه، در گوشه‌ای دیگر، دو مجروح سجده‌دار، بر زمین مصلوب شده‌اند، آن‌قدر همدیگر را نفرین می‌کنند که یکی از آنها باید حذف شود.

تا دیالوگ دیوانه‌وار از بین برود. دورتر می‌روم، به سمت نقطه‌ای که نور از بیرون از میان پرتوهای درهم‌پیچیده مانند توری شکسته می‌آید، و بر روی برانکاردهای پایان ناپذیری قدم می‌زنم که تمام عرض کوچه زیرزمینی را می‌گیرد که محصور ظالمانه‌اش مرا خفه می‌کند. شکل‌های انسانی که روی برانکاردها قرار دارند اکنون به سختی زیر فانوس‌های جک شمع‌ها تکان می‌خورند.

آنها در نفس های تند و تیز و ناله های سنگین خود راکد می شوند. مردی روی لبه برانکارد نشسته و به دیوار تکیه داده است. جامه هایش پاره می شود و در میان تاریکی آنها سینه سفید و نحیف شهید نمایان می شود. سرش کاملاً به عقب خم شده و در سایه پوشیده شده است، اما من می توانم تپش قلبش را ببینم. نور روز که در انتها قطره قطره می گذرد، با سقوط زمین وارد می شود.

چندین گلوله که در همان نقطه سقوط کرده اند، سقف خاکی سنگین پناهگاه را شکسته اند. در اینجا، برخی از انعکاس های رنگ پریده روی آبی کت های بزرگ، روی شانه ها و در امتداد چین ها ریخته می شود. گروهی از مردان که از تاریکی و ضعف خود تقریباً فلج شده‌اند، مانند مردگان نیمه بیدار به سمت شکاف فشار می‌آورند تا کمی از هوای لخت را بچشند و خود را از قبر جدا کنند.

رنگ موی بلوند بژ شماره ۸ : این گوشه در منتهی الیه تاریکی، خود را راهی برای گریز می‌سازد، واحه‌ای که در آن فرد می‌تواند صاف بایستد، جایی که نور آسمان به آرامی و فرشته‌ای او را لمس می‌کند. یکی به من که آنجا در پرتو بیمارگونه نور مدفون منتظر بودم، گفت: “چند خرده ای آنجا بود که با ترکیدن پوسته ها تکه تکه شدند.” “شما در مورد آشفتگی صحبت می کنید! ببینید.

پدر در حال قلاب کردن چیزی است که منفجر شده است.” گروهبان عظیم الجثه صلیب سرخ، در جلیقه شاه بلوطی شکارچی که سینه گوریل را به او می دهد، در حال جدا کردن احشای آویزان شده در میان تیرهای چوب های خرد شده است. او برای این منظور از یک تفنگ با سرنیزه ثابت استفاده می کند، زیرا نتوانست چوبی به اندازه کافی بلند پیدا کند.

و غول سنگین، کچل، ریشدار و مبتلا به آسم، سلاح را به طرز ناخوشایندی به کار می گیرد. او چهره ای ملایم، ملایم و ناراضی دارد و در حالی که سعی می کند بقایای روده ها را در گوشه و کنار بگیرد، یک رشته «اوه!» را زمزمه می کند. مثل آه چشمانش با عینک آبی پوشانده شده است. تنفسش پر سر و صدا است.

بالای سر او ابعادی ضعیف دارد و ضخامت عظیم گردنش شکل مخروطی دارد. برای دیدن او که به این ترتیب در حال نیش زدن و آویزان شدن از نوارهای هوایی احشاء و پارچه های گوشتی است، می توانید او را به قصابی در یک کار شیطانی ببرید. اما به خودم اجازه دادم با چشمان نیمه بسته در گوشه ای بیفتم و به سختی چیزی از منظره ای که در اطرافم دروغ می زند و تپش می زند و می افتد نمی بینم.

به طور نامفهوم چند تکه جملات را جمع می کنم – هنوز هم یکنواختی وحشتناک داستان زخم ها: در آن مکان باید فکر کنم گلوله ها به یکدیگر برخورد می کردند.” – “سرش از یک معبد به آن معبد خسته شده بود. شما می توانستید یک موضوع را از طریق آن عبور دهید.” آن گداها یک ساعت قبل از آن بودند که آتش خود را بلند کنند و دیگر ما را فلفل نزنند.

رنگ موی بلوند بژ شماره ۸ : نزدیک‌تر به من، یکی در پایان داستانش غرغر می‌کند: «وقتی می‌خوابم، خواب می‌بینم که دوباره او را می‌کشم!» خاطرات دیگری در میان مجروحان دفن شده شنیده می شود. مانند خرخر چرخ دنده های بی شمار در ماشینی است که می چرخد ​​و می چرخد.