بوتاکس مو گلد

بوتاکس مو گلد : دکتر توماس وارن که کشاورزی در محله ایتون تاون را دنبال می کرد، صاحب ویلیام بود. ویلیام در صحبت از زندگی برده ای خود گفت: “من چهار بار فروخته شدم؛ دو بار از همسرم جدا شدم.

رنگ مو : زمانی که در پورتسموث ویرجینیا زندگی می کردم از یکی از همسرانم جدا شدم.” در توصیف ساده آزمایشاتی که از او خواسته شده بود.

بوتاکس مو گلد

بوتاکس مو گلد : تعجب کرد که او حاضر است همه چیز را رها کند و خطرات ترسناکی را به جان بخرد تا نه تنها خود را از شر “باری که بر پشتش گذاشته بود” رها کند.

لینک مفید : بوتاکس مو

ساعت امید فرا رسید و با آن کاپیتان اف. ویلیام، همسفران سرگرد، چهل و دو ساله بود، درست در اوج زندگی، و مکانیک را در زنجیر نمایندگی می کرد و در حرفه آهنگر بود.

اما بار بر قلبش با ویژگی بسیار مثبت شهادت ویلیام علیه برده داری، کمیته بیش از هر زمان دیگری در تشویق راه آهن زیرزمینی احساس توجیه کرد. هنری گورهام سی و چهار ساله بود، یک «نخست»، سنگین وزن، تاریک، باهوش، «مقاله» و یک نجار خوب. او اعتراف کرد که هرگز شلاق را بر پشت خود احساس نکرده است.

اما، با این وجود، عمیقاً در مورد موضوع برده داری احساس کرده است. سال‌ها دغدغه اصلی او این بود که چگونه می‌تواند با خیال راحت به یک کشور آزاد برسد. بردگی که او با نفرتی کامل از آن متنفر بود.

او مجبور بود در جنگل بمیرد، در غار زندگی کند، یا خود را قربانی کند، به جای برده ماندن. هر چه بیشتر در مورد وضعیت خود تأمل می کرد، مصمم تر می شد تا به دنبال آزادی خود باشد.

بر این اساس او رفت و به جنگل رفت. در آنجا برای خود غاری آماده کرد و تصمیم گرفت به جای بازگشت به اسارت در آن زندگی کند و بمیرد. قبل از اینکه راهش را از زندان بیابد یازده ماه گذشت. انگیزه قوی او برای آزادی، و بیزاری شدید او از برده داری، او را تا زمانی که فرصتی برای فرار از طریق راه آهن زیرزمینی پیدا کرد، حفظ کرد.

یکی از ماموران محاکمه شده راه آهن زیرزمینی به تنهایی از محل سکونت خود در غار آگاه بود و او را مسافری کاملاً ایمن می دانست (که مدت هاست مخفی شده است) برای او گذرگاهی بر روی اسکله تضمین کرد و خوشبختانه خیالش راحت شد. از اقامت یازده ماهه اش در لانه اش. هیچ لفاظی یا دانش خوبی در مورد او لازم نبود تا داستانش جالب شود.

هیچ کس جز قلب های سنگی نمی توانست بدون احساس گوش کند. اندرو، یکی دیگر از مسافران، بیست و شش ساله بود و نمونه ای کاملاً جذاب و جذاب از موسسه عجیب و غریب بود. او موقعیت یک مهندس را پر کرد.

بوتاکس مو گلد : او به همراه همسر و یک فرزندش متعلق به یک دختر یتیم کوچک بود که در ساوت اند، شهرستان کامدن، NC زندگی می کرد، همسر و فرزندش باید پشت سر گذاشته می شدند. در حالی که ترک همسر برای شوهر بسیار سخت به نظر می رسید، اما هر کس این کار را انجام می داد.

برده داری را تضعیف می کرد و ضد برده داری را تشویق و تقویت می کرد. با شماره این چهار مسافر کارولینای شمالی، نام وایلی مدیسون، مرد جوان نوزده ساله ای که به عنوان یک مرد سفیدپوست با اتومبیل از پترزبورگ فرار کرد، یافت می شود. او ظاهر امیدوار کننده ای داشت و هیچ مشکلی در جاده پیدا نمی کرد.

با این حال، با بقیه، او به این نتیجه رسید که به سختی در این سمت از کانادا ایمن است، و کمیته کمک به همه آنها را خوشحال می کرد. توماس کلینتون، ساونی پری و بنجامین داکت. در پاییز از گذشت. توماس از بالتیمور فرار کرد. او مردی را که از او فرار کرده بود.

به نام بنجامین والمسلی، “روم خوار” توصیف کرد و شهادت داد که تحت او نه “نیمه خورده و نه لباس پوشیده شده است”، در نتیجه او ناراضی است. فرار کرد تا حالش بهتر شود. خوشبختانه توماس در حدود بیست و یک سالگی موفق به فرار شد. ظاهر و باهوشی او حکایت از عزم راسخ داشت و نوید موفقیت در آینده را می داد.

او خوب ساخته شده بود و به رنگ شاه بلوطی بود. سونی پری از شرکت لودون، ویرجینیا آمده بود. او یکی از “خوش مراقبت ها” در مزرعه ناتان کلاپتون بود که حدود شصت یا هفتاد برده داشت.

پس از پرس و جو در مورد رفتار و شخصیت اربابش، ساونی بدون تردید او را به عنوان “مردی بسیار پست، فحش دهنده و بداخلاق، به سختی هر چیزی که می توان شروع کرد” توصیف کرد. به همین دلیل بود که از او خواسته شد تا روی خود را به سمت ویرجینیا برگرداند و در جاده زیرزمینی راه آهن قدم بردارد.

ساونی بیست و هفت ساله بود، رنگ شاه بلوطی، جثه متوسط ​​و از نظر عقل حداقل تا حد متوسط ​​بود. بنجامین داکت از کوه بل، شرکت پرنس جورج، مریلند آمد. او به کمیته اظهار داشت که از دست یکی از کشاورزان مریض پری فرار کرده است. او در مورد استاد خاص خود چنین گفت: “او یکی از بدترین مردان شاهزاده جورج بود.

هم می جنگید و هم می کشت.” این ویژگی های استاد در بن ایجاد شد که تمایلات بسیار شدیدی برای فراتر رفتن از دسترس او دارد. در واقع، رفتار استاد او تنها دلیل جستجوی او به راه آهن زیرزمینی بود. در زمانی که او به فیلادلفیا آمد، او را بیست و سه سال، رنگ شاه بلوطی، اندازه متوسط ​​و بیدار ثبت کردند.

او پدر، مادر، دو برادر و سه خواهرش را که متعلق به مارکوس دوو بود، ترک کرد. تقریباً در همان زمانی که مسافرانی که توضیح دادند کمک دریافت کردند.

الیزابت لمبرت، با سه فرزند، به کمیته رسید. نام بچه ها، مری، هوراس، و ویلیام هنری بود، مقالاتی کاملاً بازاری. آنها از میدلتاون، دلاور، جایی که متعلق به اندرو پیترسون بود، فرار کردند.

بوتاکس مو گلد : بهانه مادر بیچاره برای ترک «خانه راحت، تخت رایگان و ارباب و معشوقه مهربان» صرفاً به این دلیل بود که او از چنین «مهربانی» خسته شده بود و بنابراین حاضر بود برای فرار از آن رنج بکشد. . هیل جونز، یک پسر هجده ساله، الیزابت را با فرزندانش از میدلتاون همراهی کرد.

او به اندازه کافی برده داری را دیده بود تا او را راضی کند که هرگز نتواند از آن لذت ببرد. صاحب او به نام جان کوکران شناخته می شد و کشاورزی را دنبال می کرد.