رنگ مو آمبره زیتونی

رنگ مو آمبره زیتونی : تا زمانی که به طوقه‌ای از سکه طلایی که نیم مایل دورتر جمع می‌شد بپیوندند. و در نهایت غروب خیره کننده ای خواهد بود. تقریباً در نیمه راه بین ساحل فلوریدا و یقه طلایی، یک قایق بادبانی سفید، بسیار جوان و برازنده، سوار بر لنگر و زیر سایه بان آبی و سفید پشت دختری با موهای زرد بود که در یک سینی حصیری دراز کشیده بود.

رنگ مو : در حال خواندن شورش بود. فرشتگان، اثر آناتول فرانس. او حدود نوزده ساله بود، باریک و انعطاف پذیر، با دهانی فریبنده خراب و چشمان سریع خاکستری پر از کنجکاوی درخشان. پاهای او، بدون جوراب، و آراسته به جای پوشیدن با دمپایی ساتن آبی که از انگشتان پاهایش تاب می خوردند.

رنگ مو آمبره زیتونی

رنگ مو آمبره زیتونی : روی بازوی یک صندلی نشسته در مجاورت بازویی که او اشغال کرده بود، قرار داشت. و همانطور که او می خواند، به طور متناوب با استفاده از یک لیموی نیمه لیمویی که در دست داشت، روی زبانش غمگین می شد. نیمه دیگر، که خشک شده بود، روی عرشه در کنار پای او دراز کشید و با حرکت تقریباً نامحسوس جزر و مد به آرامی به این طرف و آن طرف تکان می خورد.

لینک مفید : آمبره

این داستان بعید از دریایی آغاز می‌شود که رویای آبی بود، رنگارنگ مانند جوراب‌های ابریشمی آبی، و زیر آسمانی به آبی مانند عنبیه چشم کودکان. از نیمه غربی آسمان، خورشید دیسک‌های طلایی کوچکی را به دریا می‌تاباند – اگر به اندازه کافی با دقت نگاه می‌کردی، می‌توانستی ببینی که از نوک موج به نوک موج می‌پرند.

نیمه لیموی دوم تقریباً بدون خمیر بود و یقه طلایی آن به طرز حیرت آوری رشد کرده بود، که ناگهان سکوت خواب آلودی که قایق را در برگرفته بود با صدای قدم های سنگین شکسته شد و مردی مسن که بالای سرش موهای خاکستری منظمی داشت و لباسی به تن داشت.

کت و شلوار فلانل سفید در سر راه همراه ظاهر شد. در آنجا لحظه ای مکث کرد تا اینکه چشمانش به خورشید عادت کرد و بعد با دیدن دختر زیر سایه بان صدای نارضایتی بلندی به صدا درآورد. اگر او قصد داشت از این طریق به هر نوع افزایشی دست یابد، محکوم به ناامیدی بود. دختر با خونسردی دو صفحه را برگرداند، یکی را برگرداند.

رنگ مو آمبره زیتونی : لیمو را به طور مکانیکی تا فاصله مزه‌ای بالا برد و سپس بسیار کم‌رنگ اما کاملاً بی‌تردید خمیازه کشید. “آردیتا!” مرد مو خاکستری به سختی گفت. آردیتا صدای کوچکی به صدا درآورد که نشان از چیزی نداشت. “آردیتا!” او تکرار کرد. “آردیتا!” آردیتا لیمو را با بی حوصلگی بالا آورد و اجازه داد سه کلمه قبل از اینکه به زبانش برسد بیرون برود. “آه خفه شو.” “سرسخت!” “چی؟” “آیا به من گوش خواهی کرد.

یا باید در حین صحبت کردن با تو، یک خدمتکار بگیرم که تو را در آغوش بگیرد؟” لیمو خیلی آهسته و با تحقیر پایین آمد. “آن را به صورت مکتوب بنویس.” “آیا این نجابت را خواهید داشت که آن کتاب زشت را ببندید و آن لیموی لعنتی را برای دو دقیقه دور بریزید؟” “اوه، نمی تونی یه لحظه تنها بمونی؟” “آردیتا، من به تازگی یک پیام تلفنی از ساحل دریافت کردم–” “تلفن؟” او برای اولین بار علاقه ای ضعیف نشان داد. “آره اینجوری بود–” او با تعجب حرفش را قطع کرد: «می‌خواهی بگوییم، «این‌جا به تو اجازه می‌دهند که یک سیم بکشی؟» “بله، و همین الان…” آیا قایق های دیگر به آن برخورد نمی کنند؟ “نه. این در امتداد پایین اجرا می شود.

پنج دقیقه–” “خب، من لعنت خواهم شد! خدایا! علم طلایی است یا چیز دیگری – اینطور نیست؟” “اجازه می دهی بگویم چه کار را شروع کردم؟” “شلیک!” “خب به نظر می رسد – خوب، من اینجا هستم -” مکث کرد و چندین بار آب دهانش را قورت داد. “اوه، بله. زن جوان، سرهنگ مورلند دوباره زنگ زد تا از من بخواهد که حتما شما را برای شام بیاورم. پسرش توبی تمام راه را از نیویورک آمده تا شما را ملاقات کند و چند جوان دیگر را دعوت کرده است.

آخرین بار، آیا شما —” آردیتا کوتاه گفت: “نه، من این کار را نمی کنم. من در این سفر دریایی لعنتی با یک ایده به پالم بیچ آمدم، و شما این را می دانستید، و من مطلقاً از ملاقات با سرهنگ پیر یا جوان لعنتی امتناع می کنم. توبی یا هر جوان مسن لعنتی یا پا گذاشتن به هر شهر قدیمی لعنتی دیگری در این حالت دیوانه.

پس یا مرا به پالم بیچ ببر یا در غیر این صورت خفه شو و برو.” “بسیار خوب. این آخرین نی است. در شیفتگی خود به این مرد. – مردی که به افراط و تفریط بدنام است – مردی که پدرت اجازه نمی داد تا آنقدر که نام تو را ذکر کند – دمی ماوند را رد کردی. به جای حلقه هایی که احتمالاً در آنها بزرگ شده اید.

از این به بعد –” آردیتا با کنایه حرفش را قطع کرد: “می دانم، از این به بعد تو راه خودت را برو و من راه خودم را. من قبلاً این داستان را شنیده ام. می دانید که من هیچ چیز بهتری نمی خواهم.” او با لحن بزرگی اعلام کرد: “از این به بعد، تو خواهرزاده من نیستی. من…” “اوه اوه!” فریاد از آردیتا با عذاب یک روح گمشده سرازیر شد. “آیا دیگر خسته‌ام نمی‌کنی! آیا به راه می‌روی! آیا از دریا می‌پری و غرق می‌شوی! آیا می‌خواهی این کتاب را به سویت پرتاب کنم!” “اگر جرات داری هر کاری بکنی…” اسمک! شورش فرشتگان در هوا حرکت کرد.

هدف خود را به اندازه یک بینی کوتاه از دست داد و با خوشحالی به مسیر همراه برخورد کرد. مرد مو خاکستری یک قدم غریزی به عقب و سپس دو قدم محتاطانه به جلو برداشت. آردیتا به پنج و چهار پای خود پرید و با چشمان خاکستری اش درخشان به او خیره شد. “دست بردار!” “چطور جرات داری!” او گریه. “چون من لعنت می کنم لطفا!” “تو غیر قابل تحمل شدی! خلق و خوی تو…” “تو منو اینطوری کردی!

هیچ بچه ای هیچ وقت روحیه بدی نداره، مگر اینکه تقصیر خودش باشه! هر چی که هستم، تو انجامش دادی.” عمویش در حالی که چیزی زیر لب زمزمه می کرد، برگشت و در حالی که به جلو می رفت با صدای بلند برای پرتاب صدا کرد.

رنگ مو آمبره زیتونی : سپس به سایبان برگشت، جایی که آردیتا دوباره خودش را نشسته بود و دوباره توجهش را به لیمو جلب کرد. آهسته گفت: من دارم به ساحل می روم. “من دوباره ساعت نه شب بیرون خواهم بود.