رنگ مو فندقی روشن روی دکلره

رنگ مو فندقی روشن روی دکلره : که او مدیون مغز دیگران برای چنین تکه های تخیلی داستانی بود که در دلفین و کورین مطرح کرد. اما به عنوان نمایانگر حساسیت، او منحصر به فرد است.

مو : او را لایق اصل و نسب تاریخی خود، کشورش و خودش ساخت هر قرن، یا گاهی هر نسل، با علاقه خاصی در میان کسانی که به خیالپردازی ها می پردازند متمایز می شود – نه اینکه آنها را مد روز نامید. بنابراین، در زمان کنونی، افراد معدودی پرورش یافته با آنچه که «اندیشه جدید» یا «نقد جدید» نامیده می‌شوند، یا از سوی دیگر، با نظریه‌ها و پروژه‌های سوسیالیستی آشنا شده‌اند.

رنگ مو فندقی روشن روی دکلره

رنگ مو فندقی روشن روی دکلره : اما علاقه او به شاعر-عاشق دوران جوانی اش مثل همیشه قوی بود. زندگی بایرون کوتاه بود، اگر فقط با سال ها اندازه گیری شود. بر اساس دستاورد اندازه گیری شد، آن را به شدت پر شد. نبوغ او مانند شهاب سنگی در سوابق شعر انگلیسی می درخشد. و بخشی از آن شکوه و جلال در مورد زنی دوست داشتنی می درخشد که او را از رذیلت و حماقت دور کرد.

سی سال پیش، زمانی که اسکار وایلد مورد توجه جدی برخی افراد قرار گرفت، افراد زیادی بودند که کیش زیبایی گرایی را ایجاد کردند. به همان اندازه جالب بود که رهبر آنها – با یک خشخاش یا یک زنبق پایین پیکادیلی راه افتاد در دست قرون وسطایی او، یا زمانی که سر ویلیام گیلبرت و سر آرتور سالیوان او را در نقش بانتورن در «صبر» معرفی کردند. زمانی که چارلز کینگزلی تبیین کننده بزرگ عقل سلیم بریتانیا بود.

عبارتی بود که توسط بسیاری از پیروان استفاده می شد. اندکی قبل از آن پوسییسم و ​​شکل بدوی سوسیالیسم در میان روشنفکران مرسوم بود. به همان اندازه که در لباس ها مدهای مختلفی در فکر وجود دارد و بدون دلیل خاصی می آیند و می روند. امروزه در همه جا مورد بحث و تمرین قرار می گیرند. فردا، آنها در تعقیب سریع چیزی جدید تقریباً فراموش می شوند.

رنگ مو فندقی روشن روی دکلره : چهل سال قبل از وقوع انقلاب فرانسه با همه رعد و برق هایش، فرانسه و آلمان تحت تأثیر آنچه عموماً «حساسیت» نامیده می شد، قرار گرفتند. حساسیت خواهر احساسات بود و خواهر ناتنی احساسات. احساس به خودی خود چیز خوبی است. با قدرت و شوخ طبعی و مردانگی سازگار است. اما احساسات و حساسیت موجودات فقیرانه‌ای هستند که در امتداد زمین پراکنده می‌گردند.

می‌لرزند و ناله می‌کنند و همدردی همیشگی می‌خواهند، که اصلاً لیاقت آن را ندارند. هیچ کس نباید از احساسات خجالت بکشد. صرفاً به تیغ خوی می بخشد و به عقل نرمی می بخشد. از سوی دیگر، حساسیت، پر از لرز و لرز و نت های فالستو و جیرجیر است. در واقع، همه چیز فروتن است، همانطور که احساسات اغلب تمام حقیقت است. بنابراین، برای یافتن مرحله جالبی از حماقت انسان، ممکن است.

به سال‌هایی که بین سال‌های ۱۷۵۶ و ۱۷۹۳ به عنوان دوران حساسیت وجود دارد، نگاه کنیم. انبیای بزرگ این خدای دروغین یا الهه، روسو در فرانسه و گوته با شیلر در آلمان بودند، همراه با انبوهی از خرده پاها که به تقلید از اربابان خود می لرزیدند و می لرزیدند. این به ما نیست که این افراد را فهرست بندی کنیم. برخی از آنها شخصیت های بزرگی در ادبیات و فلسفه بودند و به اندازه کافی قوی بودند.

که حماقت حس را کنار بگذارند. اما برخی دیگر، در حالی که خود را به عنوان نویسنده یا فیلسوف بزرگ می‌دانستند، اکنون تنها به این دلیل به یاد می‌آیند که وفاداریشان به حساسیت، آنها را در زمان خود برجسته کرده است. آنها به یک چیز و یک چیز دیگر مشغول شدند. آنها از همه نویسندگان محبوب آن روز “خرد” گرفتند. تنها چیزی که در واقع به آنها تعلق داشت درجه بالایی از حساسیت بود.

رنگ مو فندقی روشن روی دکلره : و ممکن است پرسید، این چیز گرانبها – این حساسیت – چه بود؟ این واقعاً نوعی رقص ذهن و تقریباً بدن سنت ویتوس بود. وقتی دو نفر را که به هر طریقی به یکدیگر علاقه مند بودند به یک اتاق آوردند، به نظر می رسید که یکی از آنها با یک حرکت چرخشی دستگیر شده است. صدا از حد معمول بالاتر رفت و لرزش را به خود گرفت. سپس، اگر طرف مقابل نیز دارای حساسیت بود.

به همان صورت می چرخید و می لرزید. فنجان های چای آنها به طور قابل توجهی آشفته می شود. آنها تا حد امکان غیرطبیعی حرکت می کردند. و وقتی اتاق را ترک می کردند، این کار را با نفس نفس زدن و نفس کشیدن زیاد انجام می دادند. این نمایشگاه عشق نبود – یا حداقل لزوماً اینطور نیست. شما ممکن است.

در برابر یک شاعر مشهور، یا یک سرباز شجاع، یا یک مسافر مشهور – یا در این مورد، در برابر یک بوفون برجسته، مانند کاگلیوسترو، یا یک دیوانه، مانند کاسپار هاوزر، حساسیت نشان دهید. به اندازه کافی واضح است که حساسیت امری کاملاً غیرعادی بود و به حالت غیرعادی ذهن دلالت می کرد. فقط در میان افرادی مانند آلمانی‌ها و فرانسوی‌های آن دوره، که از شرکت در امور عمومی منع می‌شدند.

می‌توانست تا این حد شکوفا شود و چنین رشد و نموی بدی را پدید آورد. از آن “قرابت های انتخابی” گوته و اخلاق سست سلطنت طلبان فرانسوی سرچشمه گرفت که به دریای خروشان کفر، کفر و هرج و مرج انقلاب سرازیر شد. از میان تمام شخصیت‌های تاریخی آن زمان، تنها یکی وجود دارد که امروزه به عنوان نمایانگر حساسیت مطرح می‌شود. در زمان خودش تصور می شد.

رنگ مو فندقی روشن روی دکلره : که او چیزی شبیه یک فیلسوف و چیزی بیشتر یک رمان نویس است. او با همه مردان و زنان باهوش هم سن و سال خود معاشرت کرد. اما اکنون او به خاطر این واقعیت که ناپلئون برای متنفر شدن از او خم شد و به این دلیل که او احساسات را تجسم می کند، یک جایگاه در تاریخ دارد. انتقاد از او لکه‌ها و ضایعات فلسفه‌ای را که متعلق به او نبود، زدوده است. دیده می شود.