رنگ مو فانتزی عسلی

رنگ مو فانتزی عسلی : اگر اینطور باشد، پس من خوب باید از آن صرف نظر کنم. عشق دوست داشتن، و مردانگی، همه پاک! آب هجوم آورد از حوضش بیرون! سر گری استیل کشته شد.

رنگ مو : آنها را با تخیل نشان می دهد، که بازی سبک تری از تخیل است، یا احساس قیاس که جدیت ندارد، تا بتواند با آنچه دوست دارد بخندد و نشان دهد که چگونه می تواند آن را با زیور پری تزئین کند. آنچه را که بر زبان می آورد تعدیل می کند، زیرا در اجرای کل دور زیبایی باید زیبایی صدا را نیز شامل شود. و چون در اوج لذت باید کمال پیروزی خود را نشان دهد و خود دشواری را جزء تسهیلات و لذت خود قرار دهد.

رنگ مو فانتزی عسلی

رنگ مو فانتزی عسلی : چه بر شاعر، آن‌گونه که خودش می‌خواهد، چه بر خواننده، آن‌گونه که شاعر متأثر باشد. تأثیرات خود را با تخیل، یا تصاویری از اشیایی که آنها را مورد بررسی قرار می دهد، و سایر تصاویری که برای روشن کردن آن اشیاء آورده شده است، مجسم می کند و به تصویر می کشد تا بتواند در نهایت اعتقاد و ثروت خود از حقیقت آنها لذت ببرد و احساس کند.

و در نهایت، شعر این مدولاسیون را به یکنواختی برای طرح کلی و تنوع برای اجزای خود شکل می دهد، زیرا بدین ترتیب آخرین ایده زیبایی را محقق می کند، که شامل جذابیت تنوع در دور روان عادت و آسانی است. شعر شور خیالی است. سریع ترین و لطیف ترین آزمون تصرف ذات آن در بیان است; تنوع چیزهایی که باید بیان شود میزان منابع آن را نشان می دهد.

و تداوم آهنگ گواه قوت و عظمت آن را کامل می کند. او که فکر کرده است،[۳۰۲] احساس، بیان، تخیل، کنش، منش و تداوم، همه در بیشترین مقدار و بالاترین درجه، بزرگترین شاعر است. شعر شامل هر چیزی از نقاشی است که با چشم ذهن قابل مشاهده باشد، و هر آنچه از موسیقی می تواند با صدا و تناسب بدون آواز یا ساز منتقل شود.

رنگ مو فانتزی عسلی : اما از آن هنرهای الهی در تلقین، گستره و ثروت فکری بسیار پیشی می‌گیرد؛ اولین در بیان اندیشه، ترکیب تصاویر، و پیروزی بر مکان و زمان. دوم، در تمام کارهایی که می توان با گفتار انجام داد، جدا از آهنگ ها و مدولاسیون های صدای خالص. با این حال، نقاشی و موسیقی شامل تمام آن بخش‌هایی از موهبت شعر است.

که می‌توان آن‌ها را با چیزهای قابل مشاهده و آهنگین بیان کرد. نقاشی، به شیوه‌ای ظاهری خاص، خود چیزهاست. موسیقی، به شیوه ای شنیدنی خاص، همان احساس و لطف آنهاست. موسیقی و نقاشی مفتخر است که با شعر مرتبط است و شعر آنها را دوست دارد و به آنها افتخار می کند. شعر از جایی آغاز می‌شود که امر واقعیت یا علم صرفاً چنین نباشد و حقیقتی بیشتر را نشان دهد.

یعنی ارتباطی که با دنیای عاطفه دارد و قدرت آن در ایجاد لذت تخیلی. به عنوان مثال از باغبانی می پرسد که آن گل چه گلی است که آن طرف می بینیم، او پاسخ می دهد: یک سوسن. این یک واقعیت است. گیاه شناس آن را از رده «هگزاندریا مونوژنیا» تلفظ می کند. این یک امر علمی است. اسپنسر می‌گوید: «بانوی باغ» است. و در اینجا ما شروع به حس شاعرانه انصاف و لطف آن می کنیم.

این است گیاه و گل نور ، بن جانسون می گوید؛ و شعر سپس زیبایی گل را در تمام رمز و راز و شکوهش به ما نشان می دهد.[۳۰۳] اگر این سؤال مطرح شود که چگونه می‌دانیم چنین برداشت‌هایی درست است، پاسخ این است که وجود آن‌ها با رضایت و لذت خوانندگان شاعر. و از آنجایی که احساس نخستین آموزگار است و ادراک تنها دلیل نهایی چیزهایی است که توسط علم قابل اثبات است.

بنابراین دورترین تخیلات شاعران اغلب نزدیکترین ارتباط را با واقعیت دارند. شاید همیشه همینطور باشد، اگر ظرافت ادراکات ما با علل آنها مطابقت داشت. این تصویر بن جانسون را در نظر بگیرید – از یک زنبق که گل نور است. نور، تجزیه نشده، سفید است. و چون سوسن سفید است و نور سفید است و خود سفیدی چیزی جز نور نیست، این دو چیز تا اینجا فقط شبیه هم نیستند، بلکه یکسان هستند.

رنگ مو فانتزی عسلی : شاعری ممکن است با تشبیهی که از پیوند نور و رنگ به دست می‌آید، اضافه کند که «طلوع طلایی» از سوسن سفید، در زرد پررنگ پرچم‌ها بیرون می‌آید. من تمایلی ندارم که این شباهت را بیشتر از ارزش آن پیش ببرم. به اندازه کافی بیان شده است که نشان می‌دهد، در شعری مانند سایر قیاس‌ها، «همان پاهای طبیعت»، همان‌طور که بیکن می‌گوید.

ممکن است «در مسیرهای مختلف قدم بگذارند» دیده شود. و اینکه تحقیرآمیزترین، یعنی کسل‌کننده‌ترین شاگرد حقیقت، باید مراقب باشد که چگونه با تشخیص هیچ شعری در اعماق فلسفه‌اش، به سطحی بودن فلسفه‌اش خیانت می‌کند. اما شاعر از پرداختن به این حقایق ظریف و قیاسی به دور است. هر نوع حقیقتی متعلق به اوست، مشروط بر اینکه بتواند به هر نوع زیبایی جوانه بزند.

یا بتواند توسط قوه شعری تصویر شود و تحت تأثیر قرار گیرد. نه، ساده ترین حقیقت غالباً به خودی خود آنقدر زیبا و تأثیرگذار است که یکی از بزرگترین شواهد نبوغ او این است که آن را به حال خود رها کرده است.[۳۰۴] چیزی جز نور اشک ها یا لبخندهای خودش، شگفتی، قدرت یا بازیگوشی خودش نیست.

رنگ مو فانتزی عسلی : از این رو تأثیر کامل بسیاری از قطعه‌های ساده در تصنیف‌ها و رمان‌های قدیمی انگلیسی ما، و به طور کلی از صداقت پرشور بزرگترین شاعران اولیه، مانند هومر و چاسر، که پیش از وجود «دنیای ادبی» شکوفا شده‌اند و با انبوهی از عقاید و نظرات، یا تردید در نحوه ابراز احساسات گیج نمی شوید. بزرگترین جانشینان آنها هرگز به یک اندازه هدف را نمی نویسند.

مگر زمانی که می توانند همه چیز را از ذهن خود دور کنند، مگر مانند حقیقت ساده. در شعر زیبای سر ایگر، سر گراهام و سر گری استیل (آن را در نمونه های الیس ، یا داستان های متریک اولیه لینگ ببینید )، یک شوالیه خود را در چشم معشوقه اش رسوا می پندارد.