رنگ موی قرمز عنابی

رنگ موی قرمز عنابی : حداقل در تصور من، خطوطی که به عنوان بی ارزش رد شده اند، به استثنای دو مورد اول، به همان اندازه و کم با زبان زندگی مشترک تفاوت دارند. مانند خطوطی که او با حروف کج چاپ کرده است که دارای برتری واقعی هستند.

رنگ مو : من هم نمی توانم پاسخ دیگری را تصور کنم که بتوانم عقلاً به آن بدهم، خلاصه این: من متری می نویسم، زیرا قرار است از زبانی متفاوت از زبان نثر استفاده کنم. علاوه بر این، در جایی که زبان چنین نیست، هر چقدر هم بازتاب ها جالب باشند، که ذهن فلسفی می تواند از افکار یا حوادث شعر بیرون بیاورد، خود متر باید اغلب ضعیف شود.

رنگ موی قرمز عنابی

رنگ موی قرمز عنابی : متر به خودی خود محرک توجه است و بنابراین این سوال را برانگیخته می کند: چرا هست[۶۸] توجه به این ترتیب تحریک شود؟ اکنون این سؤال را نمی توان با لذت خود اندازه گیری پاسخ داد: برای این کار نشان داده ایم که مشروط و وابسته به تناسب افکار و عباراتی است که شکل متریک به آنها اضافه شده است.

به عنوان مثال، سه بیت آخر مادر ملوان را در نظر بگیرید . اگر می‌توانستم برای لحظه‌ای از تأثیری که بر احساسات نویسنده به‌عنوان یک مرد در اثر حادثه در زمان وقوع واقعی آن ایجاد می‌شود، انتزاع بگیرم، جرأت می‌کنم به قضاوت خودش متوسل شوم، خواه در خود متر دلیل کافی بیابد. به دلیل متریک بودن آنها؟ و در ادامه گفت: من یک پسر داشتم که روزی زیاد قایقرانی در دریاها؛ اما او مرده است.

در دانمارک او را دور انداختند. و من تا هال دور سفر کرده ام تا ببینم چه لباسی ممکن است باقی مانده باشد یا دارایی دیگر. پرنده و قفس هر دو مال او بودند: پرنده پسرم بود. و مرتب و آراسته او آن را حفظ کرد: سفرهای بسیار این پرنده آوازخوان با او رفته است. آخرین بار که کشتی گرفت، پرنده را پشت سر گذاشت. همانطور که ممکن است.

رنگ موی قرمز عنابی : از ذهن او. او به مراقبت از یک همنشین آن را رها کرده بود، برای تماشا و تغذیه،[۶۹] تا اینکه دوباره برگشت؛ و آنجا وقتی پسرم مرده بود آن را پیدا کردم. و حالا، خدا به من برای شوخ طبعی من کمک کند! من آن را با من دنبال می کنم، قربان! او بسیار از آن لذت برد. اگر با عدم تناسب تأکید، این مصرع ها را به گونه ای می خوانیم که قافیه ها قابل درک باشند.

حتی قافیه های سه هجایی نیز به سختی می توانند حس عجیبی و غریبی را ایجاد کنند، همانطور که در اینجا احساس می کنیم که اصلاً قافیه را در جملاتی کاملاً محاوره ای پیدا می کنیم. می خواهم بپرسم آیا، اما برای آن حالت رؤیایی، که چهره زن و استعداد نبوغ خود، تخیل شاعر را در آن قرار داده است (حالتی که تأثیر و رنگ خود را بر همه می گستراند.

که با علت هیجان انگیز، و در آن ساده ترین و آشناترین چیزها قدرت عجیبی برای انتشار هیبت در اطراف آنها به دست آورید) از شاعر می پرسم که آیا در این ابیات بیت قبل دچار سقوط ناگهانی نمی شد؟ روح باستانی نمرده است. قدیم فکر می کردم در آنجا نفس می کشم. به من افتخار کردم که کشورم پرورش داد چنین قدرتی، وقاری بسیار منصفانه: التماس صدقه کرد.

مثل صدقه ای که در فقیرنشینی است. دوباره به او نگاه کردم و نه غرورم فروکش کرد. نباید فراموش کرد، و علاوه بر این شایان توجه است که این مصراع‌ها تنها نمونه منصفانه‌ای را ارائه می‌دهند که در تمام نوشته‌های آقای وردزورث، پذیرش واقعی، یا تقلید واقعی از زبان واقعی و واقعی را یافته‌ام. زندگی پست و روستایی، رها از ولایت گرایی. ثالثاً، من از همه عللی که در جاهای دیگر تعیین شده است.

رنگ موی قرمز عنابی : مقام را استنباط می کنم که متر را به شکل مناسب شعر، و شعر را بدون متر ناقص و معیوب می کند. متر، بنابراین،[۷۰] از آنجایی که بیشتر اوقات و با یک تناسب خاص با شعر در ارتباط بوده است، هر چیز دیگری که با متر ترکیب می‌شود، اگرچه اساساً خود شاعرانه نیست، باید ویژگی‌های مشترکی با شعر داشته باشد.

به‌عنوان واسطه‌ی قرابت، نوعی (اگر اجازه بدهم) جرأت کنید یک عبارت شناخته شده از شیمی فنی را به عاریت بگیرید . اکنون، آقای وردزورث واقعاً تأیید می‌کند که شعر همیشه حاکی از اشتیاق است: کدام کلمه را باید در اینجا به کلی‌ترین معنایش، به‌عنوان حالتی هیجان‌انگیز از احساسات و توانایی‌ها درک کرد.

و همانطور که هر اشتیاقی نبض مناسب خود را دارد، به همین ترتیب شیوه های بیان مشخصه خود را خواهد داشت. اما در جایی که آن درجه از نبوغ و استعداد وجود دارد که به نویسنده این حق را می دهد که افتخارات یک شاعر را هدف قرار دهد، خود آهنگسازی شاعرانه خود یک حالت هیجانی غیرعادی است و مجاز است که دلالت کند و ایجاد کند.

رنگ موی قرمز عنابی : تفاوت زبانی متناظر را توجیه می‌کند و خواستار آن می‌شود، به همان اندازه که هیجان عشق، ترس، خشم یا حسادت واقعاً، البته نه شاید در درجه‌ای مشخص. واضح بودن توصیف‌ها یا اعلان‌ها در دان یا درایدن به همان اندازه و اغلب از نیروی و شور توصیف‌گر ناشی می‌شود، همان‌قدر که از بازتاب‌ها، اشکال یا حوادثی که موضوع و مواد آنها را تشکیل می‌دهند.

چرخ ها فقط از سرعت حرکتشان آتش می گیرند. تا چه حد و تحت چه تغییراتی می‌توان این کار را پذیرفت، من سعی خواهم کرد در یک اظهارنظر بعدی در مورد پاسخ آقای وردزورث به این ایراد، یا بهتر بگوییم در مورد اعتراض وی به این پاسخ، همانطور که قبلاً در مقدمه وی پیش‌بینی شده بود، توضیح دهم. چهارم، و به عنوان ارتباط نزدیک با این، اگر نگوییم همان استدلال به شکل کلی تر،[۷۱] من غریزه معنوی والای انسان را به ما وادار می کند.

تا با تعدیل هماهنگ به دنبال وحدت باشیم و در نتیجه این اصل را ایجاد کنیم که همه اجزای یک کل سازمان یافته باید با اجزای مهم تر و اساسی تر جذب شوند. این و برهان های پیش از آن را می توان با این تأمل تقویت کرد که سرودن شعر از جمله هنرهای تقلیدی است. و این تقلید، بر خلاف کپی کردن، یا در آمیختن یکسان در سرتاسر اساساً متفاوت است.

یا از متفاوت در سرتاسر یک پایه کاملاً یکسان. در نهایت، من به عملکرد بهترین شاعران، از همه کشورها و در همه اعصار، متوسل می‌شوم که این عقیده را تأیید می‌کند (که از همه موارد فوق استنباط می‌شود) که در هر مفهومی از کلمه ضروری است، که در اینجا مستلزم یک واقع بینی صرف نیست. ممکن است تفاوتی اساسی بین زبان نثر و ترکیب متریک وجود داشته باشد.

رنگ موی قرمز عنابی : هست و باید باشد. در انتقاد آقای وردزورث از غزل گری، همدردی خوانندگان با ستایش یا سرزنش او از بخش‌های مختلف، شاید خیلی آسان تلقی می‌شود. او حداقل تلاشی برای برنده شدن یا وادار کردن آن با تحلیل استدلالی نداشته است.